Damon Albarn (Royal Albert Hall, Londen, 15 november 2015)

Damon Albarn bracht afgelopen weekend veel speciale gasten mee voor zijn 2 shows in de Royal Albert Hall. De shows zijn een mijlpaal in Albarn’s lange carriere nu hij met een solo plaat op zak eindelijk word uitgenodigd om hier te mogen spelen. Damon die duidelijk elk moment van z’n 2 uur durende set genoot, liet het publiek al helemaal los gaan bij z’n aantrede. De gehele zaal die nog van z’n comfortabele stoel genoot tijdens het instrumentale intro is opgesprongen en de eerste rijen staan direct aan het podium geplakt. Albarn, gekleed in een leren jas, gescheurde jeans en allstars sneakers, valt overduidelijk op tussen z’n bandleden van The Heavy Seas die stuk voor stuk een pak hebben laten aanmeten voor deze avond.

Na de openingstrack ‘Spitting Out Of Demons’, een b-kant van Gorillaz, krijgen we nu 2 nummers van z’n soloplaat ‘Everyday Robots’ te horen. De nummers ‘Loney Press Play’ en de titelsong worden versterkt door 3 strijkers. Je zou denken dat de ballads gespeeld in deze grote zaal het gevoel van intimiteit zouden verliezen, maar niet dus. Iedereen luistert ademloos naar Damon’s emotionele zang.

“This is terrifying coming here” verteld Albarn tijdens ‘Slow Country’. “But we’ve decided it’s just a really big pub”. Na ‘Kids With Guns’ en ‘Three Changes’ komen nu de eerste gasten op. “We’re going to sort of travel a bit”, kondigt Damon aan. Afel Bocoum en kora speler Toumani Diabaté spelen een paar nummers van het album ‘Mali Music’ uit 2002. “It’s so wonderful to see Afro music in the Albert Hall, really. For me it’s amazing” vertelde Damon overduidelijk geëmotioneerd na de nummers ‘Bamako City en ‘Sunset Coming On’.

De setlist word hierna afgewerkt met nummers van zowel Gorillaz, ‘El Mañana’ en ‘Don’t Get Lost In Heaven’, als van Blur ‘Out Of Time’ en ‘All Your Life’. Tussendoor spreekt Damon nog een aantal keer het publiek aan om z’n dank te tonen hier te mogen staan en verontschuldigd zich aan het publiek dat achter hem zit en de halve show tegen z’n rug aan moet kijken. (het is een ronde zaal en ook de stoelen achter het podium zitten vol) Ook vraagt Albarn het publiek nog om een groot applaus voor de Royal Albert Hall, “this ridiculously incredible, spiritual place. Giving people so much amazing music over the years.”

Na een kleine onderbreking komt Damon terug het podium op met zijn goede vriend en Blur bandmaat Graham Coxon. ‘End Of Century’ word akoestisch ten gehore gebracht met een trompettist, Graham op akoestisch gitaar en Damon op orgel. Het volgende nummer ‘The Man Who Left Himself’ is een mooie verrassing. Damon verteld het publiek dat ze een nummer gaan spelen die ze nog nooit live hebben gespeelt en hij weet ook niet meer voor welke song dit de b-kant zou zijn. Graham vult hem aan “probably something from the mid to late 90’s”. De spontane reactie van Damon “oh our difficult period” laat de zaal lachen met een groot applaus als gevolg. Natuurlijk wachten we hierna allemaal op Blur’s song ‘Tender’. “It’s just a sing a long from now on” en Damon geeft hier nog een extra toevoeging aan door het Leytonstone koor op het podium te halen om mee te doen. Dit koor komt uit de wijk waar Damon is opgegroeid en ook z’n meeste inspiratie heeft gehaald voor z’n soloplaat.

Een tweede tussenpose en laatste toegift volgt nu De La Soul word geïntroduceerd om ‘Feel Good Inc.’ van Gorillaz in originele versie te spelen. Mc Maseo vraagt de zaal om stilte om vervolgens het intro met z’n woeste lach te starten. De hele zaal gaat uit z’n dak en begint volop te springen en te dansen. Voor de volgende Gorillaz song ‘Clint Eastwood’ word de Londense rapper Kano erbij gehaald.

De 130 minuten durende show word afgesloten met een nummer van Albarn’s soloplaat ‘Heavy Seas Of Love’. Op het album worden de coupletten gezongen door Brian Eno en laat dit nu net de laatste gast zijn van deze show. “The next person has been a huuuuuuge influence for me and he’s not usually seen in public places like this” kondigt Damon aan. Een bijzondere toegift is dit zeker als je je bedenkt dat Eno nooit zingt, maar alleen instrumentaal muziek maakt.

Conclusie. Wat een ingetogen zit-concert had moeten worden is vanavond uitgelopen op een bijzonder energiek feestje vol verrassingen dat niemand op z’n stoel kon laten zitten. Voor degeen die deze show auditief zou willen meemaken dan kan dat. Beide shows zijn ter plaatse opgenomen door de Abbey Road Studios en zijn op een souvenir album gedrukt.







