Franck Carducci – Torn Apart

Franck is, zoals ze in het Engels zo mooi noemen een multi-instrumentalist. Hij speelt gitaar, sitar, orgel (ook mellotron en moog), piano en tamboerijn, en bovendien zingt hij ook. Hij is opgegroeid in een familie waar muziek een hoofdrol in speelde. Toen hij peuter was, was hij al met muziek bezig. Op zijn veertiende speelde hij in zijn eerste band. Vele bands volgden en bij die diverse bands heeft hijmeegespeeld op vijftien albums.

In 2010 kwam een droom uit: Hij opende een show voor Steve Hackett (Genesis). Hierdoor raakte Franck overtuigd om een in eigen beheer een solo album uit te brengen. Dat werd ‘Oddity’. Het album en de tour werden een succes. Nu is ‘Torn Apart’ uit en ook nu staat er Europese tour gepland. Met niemand minder dan Steve Hackett als gast. Franck staat er om bekend kwalitatieve hoogwaardige shows neer te zetten samen met goede muzikanten.

Het artwork (Casoli & Corinne Vignal) op de cd is mooi en boeiend te gelijk. Het maakt meteen nieuwsgierig naar de cd zelf… naar wat voor moois ga ik luisteren? Er zit een boekje bij met songteksten en foto’s. Het artwork komt terug met leuke prints; Alles is goed verzorgd. Per nummer staat er bij vermeld wie er mee speelt met welk instrument. Het gaat te ver om iedereen te vernoemen. Wel wil ik even vermelden dat Steve Hackett ook heeft mee gewerkt aan het album. Hier valt ook weer op hoe veelzijdig Franck is… achter zijn naam staan iedere keer diverse instrumenten vermeld.

‘Torn Apart’ begint meteen met de titelsong. Het intro is apart met een paar rusten er in. Ik ben meteen geboeid, de muziek heeft me direct te pakken. Een paar keer verwacht ik dat het nummer bijna afloopt; want zo klinkt de muziek. Maar toch gaat het verder, een paar keer zo op dee manier. Instrumentaal komen de details terug, zodat het nummer, ondanks de onverwachte wendingen, één geheel vormt. Goede tekst waarin de stem van Franck mooi in uit komt. Het nummer duurt tien minuten en vormt een superbegin van de cd.

‘A brief tale of time’ bestaat uit vier delen. Deel één is wat ingetogen, met een mooie tekst. In deel twee wordt het tempo wat opgeschroefd en horen we mooie, speciale geluidseffecten. Deel drie heeft mysterieuze, bijna ‘space-achtige’ geluidseffecten. Deel vier klinkt breekbaar: Piano is pianissimo gespeeld, indrukwekkend goed. Richard Vecchi heeft hier al het schitterende toetsenwerk gedaan, van piano tot aan de mellotron.

Bonustrack ‘School’ heeft een mysterieus intro, met op didgeridoo Christophe Obadia. Door dit aparte intro heb ik in eerste instantie niet in de gaten dat het hier om de cover gaat van Supertramp. Normaal zou ik zeggen: afblijven van Supertramp. Maar ik hoef niet te wennen aan deze versie van ‘School’. Franck heeft er zijn eigen versie van gemaakt, een hele mooie wel te verstaan.

Dat mooie geldt voor de hele cd. Orgel en piano hebben regelmatig een hele goede hoofdrol. De pianissimo-gedeelten zijn erg mooi. Ondanks de soms bijna bizarre wendingen in de muziek is het toch toegankelijk. Instrumentaal zit het ingewikkeld in elkaar en je blijft er naar luisteren. Er is (op ‘School’ na) geen een melodie die meteen in je hoofd blijft hangen. Voor alle duidelijkheid: dat bedoel ik in dit geval als compliment! Het is een aparte, mysterieuze maar geweldige ‘potpouri’. (8,5) (eigen beheer)