Layla Zoe en Band Of Friends – De Bosuil 22 november 2015

LAYLA ZOE EN BAND OF FRIENDS TE GAST IN EEN ENTHOUSIASTE EN GOEDGEVULDE BOSUIL

Tijdens de zomer stonden Layla Zoe en Band Of Friends ook al samen op de affiche in Weert. Toen was dat op Bospop, waar zowel Layla Zoe, als Band Of Friends de harten van het bluesrock minnend publiek in de overvolle tent wisten te bekoren. Nu een klein half jaar later stonden  ze geprogrammeerd in de gezellige Bosuil te Weert. Twee headliners voor de prijs van één en dat lokte op deze zondag namiddag veel volk naar deze muziektempel.  Layla Zoe beet de spits af en begon rond zestien uur aan haar optreden met het stevige en energieke ‘Pull Yourself Together’. Met een paar gitaar riffs op zijn Yahama gitaar gaf Jan Laacks de aanzet en later in de song liet hij ons genieten van een zinderende solo. Layla in lang zwart kleed had er duidelijk zin in en bestreek elke millimeter van het podium. In het voorjaar van 2016 zal het nieuwe album van Layla verschijnen en we mochten in De Bosuil al kennismaken met een viertal nummers uit dat nieuwe album. Gregor Sonnenberg op de basgitaar en Hardy Fischötter op drums zorgden voor de heel strakke groove in ‘Run Away’. Toch waren het Layla en Jan, die op zijn witte Fender, alle aandacht naar zich toe trokken in deze eerste nieuwe song. ‘Green Eyed Lover’ is een nummer dat Layla schreef voor een Canadese gitarist en tevens één van de grote liefdes uit het leven van de zangeres. In de heel strakke bluesrocker ‘Breaking Free’ speelde Gregor zowel de bas als de keyboards. Zoe had veel interactie met het publiek. Ook in dit tweede nieuw nummer haalde Jan Laacks vernietigend uit, eerst met behulp van de Wah Wah pedaal en even later met vlug vingerwerk. Het volgende nieuwe nummer ‘Sweet Angel’ werd speciaal opgedragen aan Marsha. Zij was Layla’s beste vriendin, die spijtig genoeg stierf in 2010 als gevolg van een hersenbloeding. Marsha was ook de vrouw die Layla haar nicknaam ‘The Firegirl’ gaf. De trage ballade werd heel ingetogen gezongen. Jan legde tijdens zijn solo hetzelfde ingetogen gevoel in zijn gitaar klanken als Layla in haar stem.

Met een heel dreigende sound werd ‘They Lie’ aangevat. Layla’s stem klonk nu heel verbolgen en naarmate het nummer vorderde barstte het meer en meer los. Dit was zonder twijfel één van de hoogtepunten tijdens dit concert. De band werd voorgesteld en het viertal ging met ‘Give It To Me’ de funky tour op. Layla maakte wat grapjes met de aanwezigen en met ‘Why Do We Hurt’ kregen we het laatste nieuwe nummer in dit concert te horen. De ballade beschikt over een ijzersterk refrein en het werd op een fantastische manier gezongen door de Canadese. Hardy Fischötter legde een strak ritme op in ‘Why You So Afraid’. Een dansende Layla Zoe ging tot in de kleinste hoeken van het podium en ze ging zoals gewoonlijk ook nu een spelletje van aantrekken en afstoten spelen met haar uitstekende gitarist Jan Laacks. Met de swingende shuffle ‘Never Met A Man Like You’

nodigde Layla iedereen uit om met haar mee te dansen. Het was de laatste kans volgens de zangeres. Laacks deed wat hij al de hele namiddag gedaan had, namelijk schitteren door zijn gevarieerd en zeer sterk gitaar werk. Hij kreeg daar ook een meer dan verdiend applaus voor. Voor de toegift kwam Zoe alleen op het podium en ze begon a capella te zingen dat ze nog gelooft in de liefde en wie dat ook deed moest de handen maar in de lucht steken. Deze oproep werd door bijna de hele Bosuil opgevolgd tot grote tevredenheid van de zangeres. Zoe sloot haar concert af met ‘Yer Blues’, een ode aan de veel te vroeg overleden Jeff Healey. De blinde muzikant was een goede vriend van Layla en ze traden ook regelmatig samen op. Jan gooide zijn gitaar achter in de nek en speelde verder zoals Hendrix destijds. ‘Yer Blues’ was een machtig einde van een zeer goed concert.

Een half uur later was het dan de beurt aan Band Of Friends. Deze tribute band van Rory Gallagher heeft met bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna, de originele ritme sectie van Rory in haar rangen. De Nederlandse gitarist Marcel Scherpenzeel heeft de moeilijkste taak op zich genomen, namelijk de gitaar en de zang. Zoals gewoonlijk begon de band met ‘Cradle Rock’ en meteen bleek dat de muziek van Rory Gallagher nog steeds springlevend is. Er werd dadelijk meegezongen en ritmisch meegeklapt in de handen. Er werd nog een tandje bijgestoken voor de uptempo rocker ‘ The Last Of Independents. Ted McKenna, winnaar van een Europese Blues Award 2015 heerste achter zijn enorm drumstel met vier toms en heel wat cimbalen. Samen met Gerry McAvoy die het publiek steeds bleef opdwepen en met een zinderende Marcel op de Fender Stratocaster kreeg de

band elke keer een open doekje. Tussen de nummers werd weinig pauze gelaten, zodat de drive steeds aanwezig bleef. Marcel en Gerry gaven zich zelfs over aan een intens gitaar duel gedurende ‘Do You Read Me’. Uit 1976 werd ‘Moonchild’ uit het album ‘Calling Card’ opgevist. De energieke Ted McAvoy bleef maar heel het podium rond draven, dan weer interactie zoekend met publiek en de andere momenten met Marcel Scherpenzeel die ontzettend sterk aan het spelen was. Tijdens de meeslepende blues song ‘I Wonder Who’ stond Gerry alweer op het randje het publiek op te jutten. De jammerende gitaar van Marcel sneed door merg en been en hij mocht dan ook dik verdiend een vet applaus ontvangen. Bij het begin van ‘Bought And Sold’ klonk na elke riff van Marcel een hels O Yeah uit het publiek en dit tot tevredenheid van het trio op het podium dat erg veel plezier had tijdens hun optreden. Zij aan zij en met een brede glimlach stonden de mannen met de gitaar het publiek te amuseren.

Tijdens ‘het schitterende ‘Calling Card’ deden beide heren hun duel op de gitaren nog eens over en het publiek ging daarna heel enthousiast meezingen. Marcel, Ted en Gerry brengen niet alleen Rory covers, sinds hun album ‘Too Much Is Not Enough’ hebben ze een aantal zelf geschreven nummers. De swingende rocker ‘Sing It With The Band’ heeft een heel sterk refrein en werd samen met ‘Leap Of Faith’, dat met een knappe drum intro van Ted startte, gebracht. Het zijn twee sterke songs die stilaan een opvolger verdienen. De finale begon er aan te komen en dus ook de grootste hits van de Ierse legende Rory Gallagher. Het feestje begon met het erg gedreven ‘Philby’.  Orkestmeester Gerry zorgde er weer voor dat er telkens een luidruchtig Yeah, Yeah, Yeah doorheen De Bosuil klonk. Zelfs minuten na het einde van het nummer was het enthousiaste publiek nog aan het meezingen. Na een erg pittig ‘Laundromat’ volgde de strakke bluesrocker ‘Bad Penny’ waarbij het dak er bijna afging, zoveel sfeer hing er in De Bosuil. Ritmisch handgeklap en meezingen, alles was aanwezig op dit feestje. Gerry was in zijn nopjes en begon aan een langerekt oh, oh, oh en het publiek bleef het minuten lang herhalen op de groove van drummer Ted McKenna. Zowel Marcel als Gerry stonden nu op het voorste randje van het podium te genieten. De band speelde zijn ervaring uit en stopte een paar maal, maar het publiek bleef doorgaan met zingen. Een beter moment kon de band niet kiezen om hun spetterende afsluiter ‘Shadow Play’ te spelen. Het dansende publiek genoot met volle teugen. Marcel speelde nog een laatste solo op zijn oude Fender Stratocaster, waar bijna geen spatje verf meer op zit en daarna was het afgelopen. Het kon niet anders of we kregen nog wat extra. Onder luid applaus kwam het trio terug het podium op. Het was Ted die op de drums de intro verzorgde van ‘Succubus’. Marcel had zijn Strat ingeruild voor zijn Telecaster en liet ons genieten van een geweldige partij slide. En wat deed Gerry, denk je? Hij had zijn gitaar aan de  kant gezet en begon met twee vrouwelijke fans te dansen. De laatste noot van ‘Succubus’ was nog niet uitgestorven of we hoorden ‘Did You Ever’ al door de zaal klinken. Een ongelofelijk sterke versie van ‘Bullfrog Blues’ beëindigde dit heerlijke feestje in De Bosuil. De mensen van het geluid en het licht hadden weer enorm hun best gedaan, dus die mogen we zeker niet vergeten te bedanken.

Walter Vanheuckelom