Desert Mountain Tribe – Either that or the Moon

Psychedelische rock. Het bestaat nog. Sterker: het is bezig met een heuse revival. Dus: haal de vloeistofdia’s maar uit de kast, ontsteek een kloeke waterpijp, bewierook je geliefde niet orgasme gericht, knuffel een boom en luister onderwijl naar Desert Mountain Tribe. Maar voordat je zulks doet, slik een dosis anti-depressiva, want je moet wel behoorlijk stevig in je schoenen staan om het eind van de plaat te halen. Echt vrolijk word je er namelijk niet van, terwijl de openingstrack op ‘Either that or the Moon’ nog wel ‘Feel the Light’ is getiteld. Geen idee welk licht, maar het vermoeden rijst dat dit het licht na de oerknal moet zijn. Want zo klinkt het nummer. Alsof er universums met elkaar op de vuist gaan. Universums waar we zojuist naar toe zijn gekatapulteerd in een geluidsdichte capsule met schreeuwerig bloemetjesbehang: one, two, lift-off. Duisternis. We gillen, zoals de krijsende effecten uit het pedalboard. Alles schuurt, wringt en schurkt tegen elkaar aan in een kakofonie aan “soundscapes”. De toon is gezet. Letterlijk.

Dat is meteen het grootste euvel van dit soort bands. Grote goedheid: hoeveel effecten kun je op een pedalboard schroeven? En waar een band als Muse met sterke songs nog wegkomt met al dat technologische geweld, zijn al die effecten niet zelden louter een verbloeming (nu snapt u de analogie uit de eerste alinea) van het feit dat de nummers in dit genre over het algemeen werkelijk flinterdun zijn qua compositie. Lang uitgesponnen geluidsthema’s die als een soort trance moeten werken op de luisteraar. Daar kun je alleen maar naar luisteren als je werkelijk “überstoned” bent en de wereld voor een loopse skippybal aanziet. Anders wekt dit alleen maar gruwelijke irritatie op.

Hemelzijdank trapt het Londense trio niet in de val om dit een hele plaat lang vol te houden. Hoewel de verleiding ongelooflijk sterk moet zijn geweest, uitgerekend op een conceptalbum. Want dat is ‘Either that or the Moon’. Centraal thema is de onmetelijke kosmos: een populair thema in dit en aanpalende genres, met het werk van Robert Heinlein en Isaac Asimov als Leitmotiv, over mensen die in vreemde, buitenaardse werelden vertoeven om na lichtjaren terug te keren, maar wel volledig psychisch verwrongen. Heinleins boeken ‘Stranger in a Strange Land’ en ‘The Moon is a Harsh Mistress’ zijn dankbare bronnen voor een hele verzameling songs in psych- en progrock.

Toch koos Desert Mountain Tribe voor originele onderwerpen binnen het thema – en dat is een compliment waard. ‘Enos in Space’ gaat bijvoorbeeld over het aapje Enos, de tweede chimpansee die in 1962 de kosmos in werd gelanceerd en daadwerkelijk in een baan om de aarde terechtkwam. Je ziet het arme beestje in de stratosfeer zweven, vermoedelijk in doodsangst dat op een of andere manier fraai wordt vertaald door een jankerig orgeltje dat in het hele nummer maar twee tonen laat horen, maar juist daardoor het beoogde, vervreemdende effect oplevert. Het is overigens niet allemaal louter psychedelisch: op ‘Either that or the Moon’ staan ook gewoon lekkere rocknummers zoals de single ‘Take a Ride’ en ‘Runway’. Prima, zowaar redelijk compacte songs.

Hoogtepunt – met excuses voor de soms onbedoelde woordspelingen – is toch wel ‘Interstellar’, vooral omdat Balls in dit nummer boven zichzelf uitstijgt qua zang. Het hele nummer is gebouwd op drie akkoorden die voortdurend worden herhaald tot aan de “break” op een dikke zes minuten, het punt waarop de sferische solo invalt en je als een soort ruimteschip verder meevoert de ruimte in. Wacht… waar hebben we deze sequens meer gehoord? Die drie akkoorden in ongeveer hetzelfde thema? Jawel: hier laat Desert Mountain Tribe zich overduidelijk inspireren door ‘Würm’, het laatste, instrumentale gedeelte uit ‘Starship Trooper’ van Yes (naar, wederom, een boek van Robert Heinlein). Het zal ook geen toeval zijn dat de thematiek van de nummers behoorlijk overeenkomt.

‘Either that or the Moon’ is zeker geen slechte plaat. De composities zijn niet ijzersterk en hier en daar verliest het trio zich echt in de beschikbaarheid van effecten, maar het concept is qua sfeer goed getroffen – mede dankzij illustere inspiratiebronnen.

Geef die waterpijp nog maar een keer door.

(8/10, Membran)