King King imponeerde op sublieme wijze

Het was gezellig druk in De Bosuil toen de in 2007 opgerichte band Bail het podium betrad. Zelf zegt Bail over hun muziek: “Men neme een blender, daar gieten we de beste Southern, Blues en HardRock in. We mixen het op volle snelheid tot deze verbazingwekkende cocktail.”

Ze speelden eigen nummers en covers. Als tweede speelden ze ‘Head full of trouble’, één van hun eigen nummers. Ze speelden fanatiek, goed, en serieus. Toetsenist Douwe Tilstra had in dit nummer een mooi aandeel. De zang van gitarist Marco Vreeburg, was een fractie te zacht ten opzichte van de muziek. De sfeer in de zaal was nog niet uitbundig. Ook toen ze ‘Down, down, down’ speelden wisten ze de Bosuil niet op zijn kop te zetten. Dit nummer is geschikt om het publiek er bij betrekken om de sfeer te vergroten. Bail deed dat niet.

Er was vrij weinig interactie was tussen bandleden onderling en tussen band en publiek. Bassist Edwin Vreeburg deed tevens de backing vocals. Hij had de stiltes die door de gitaarwissels vielen kunnen gebruiken om het volgende nummer aan te kondigen. Dit had de gezelligheid vergroot. Pas bij het 7e nummer, ‘You can run, but you can’t hide‘ kwamen ze ècht op dreef. De lach op het gezicht van Edwin werd breder. En ook bij Douwe verscheen een lach. De muzikale kwaliteit was bij allemaal, dus ook bij drummer Pierre Denissen, aanwezig. De bandleden zijn op elkaar ingespeeld, ze hebben een goede indruk achter gelaten.

De Schotse zanger/gitarist Alan Nimmo werd vooral bekend door de Nimmo Brothers. Samen met zijn broer Stevie staat hij ruim twee decennia op de planken. Ook met zijn band King King gaat het hem voor de wind. Inmiddels heeft King King drie albums gemaakt. De band toert momenteel door Europa. Het enige optreden in Nederland vond plaats in De Bosuil te Weert. Het was behoorlijk druk geworden in De Bosuil. Op het moment dat King King het podium betrad, ging er een siddering en gejuich door de zaal. Natuurlijk verscheen Alan in zijn kilt.

Ze begonnen met ‘Lose Control’, van hun debuut album uit 2011. De sfeer was direct uitgelaten. Met ‘Waking up’ werd daar nog een schepje boven op gedaan. Fans zongen en klapten uitbundig mee. Vervolgens werd ‘Rush hour’ gespeeld. Ook dit nummer werd mee gezongen door de fans. Wie nog niet mee zong, deed dat zeker nadat Alan het publiek vroeg om mee te zingen. Door deze interactie van Alan met het publiek werd deze live versie extra speciaal. Aan de gezichten van de mannen was duidelijk te zien dat ook zij hier van genoten.
De gitaarwissels gebruikte Alan om een grapje te maken, het publiek te bedanken voor hun komst, of om het volgende nummer aan de kondigen. Zo ook bij ‘A history of love’. ‘Onze’ Bob Fridzema was al vaker te horen geweest op de toetsen. Ook hier haalt hij de mooiste klanken uit zijn orgel.
Bob en zijn Hammond werden hier mooi belicht door de lichtman van De Bosuil. Natuurlijk liet Alan meeslepend gitaarspel horen. Als Alan zo goed als solo zingt is de emotie in zijn stem goed te horen. Dit werd met applaus beloond.

Hèt piano-intro van Jealousy klonk. Alan zong “It cuts me deep”. Alan’s stem, in combinatie met piano, zorgden er voor dat ieder woord binnen kwam. Het instrumentale gedeelte wat er op volgde kwam ook binnen.
Het vrolijkere ‘Crazy’ stond ook op de setlist. Aan de start van dit nummer liet drummer Wayne Proctor even zijn kunnen horen. Zoals gewoonlijk was het basloopje van Lindsay Coulson duidelijk aanwezig. Alan nodigde het publiek uit mee te klappen. Dat werd met plezier gedaan. Dit tot groot genoegen van Alan, hij straalde ervan. Na een paar ‘feest-nummers’ was het tijd voor ‘Stranger to love’. De feest-sfeer veranderde bij de eerste paar tonen in een ingetogen sfeer. Weer was ieder woord dat Alan zong geloofwaardig.

Krachtig gezongen waar het kon. Zacht gezongen waar het moest. Sommige mensen waren aan het praten, van diverse kanten klonk er “ssst”. Ook Alan vroeg om stilte. Daar gaven de meeste gehoor aan. Tijdens een instrumentaal stuk werd er steeds zachter; en zachter gespeeld. Alan was één met de muziek. De emotie was op zijn gezicht te lezen. Hij had er geen songtekst bij nodig om de emotie over te brengen. De fans luisterende ademloos toe. Op het moment dat tempo en volume weer omhoog gingen, klapten de fans weer mee. Na afloop bedankte Alan het publiek. Dit bleek het laatste nummer te zijn. King King verliet het podium. Daar was het publiek het niet mee eens, er werd massaal om een toegift geroepen.

Natuurlijk kwam King King terug. In een uitzinnige Bosuil werd ‘Let love in’ de toegift. Ook nu werd het publiek weer gevraagd om mee te zingen. Dat deden we! Na dit nummer was het concert echt afgelopen. Nog een laatste ‘Dank je wel’ in perfect Nederlands door Alan. Bijna 1,5 uur duurde dit optreden. Het leek veel en veel korter. Het geluid was perfect en ook het licht was goed verzorgd door De Bosuil.
Na hun optreden namen de bandleden nog uitgebreid de tijd voor de fans. Ze signeerde CD’s/LP’s. Ze gingen met fans op de foto’s en maakten een praatje. Het bleef nog lang druk en gezellig in De Bosuil.

Foto’s (c) Jack Kok