Supertrap zorgt voor gezellige avond in De Bosuil

Supertrap is de Nederlandse Supertramp tributeband. Deze acht mans formatie bestaat sinds juni 2013, vooor toetsenist Bart Groenendijk was het zijn eerste optreden met deze band.

Tijdens de avond werd het album ‘Paris’ gespeeld en aangevuld met diverse nummers van andere Supertramp albums. Saxofonist Leslie van der Heul stond met koorts te spelen, maar daar was niks van te merken. Arno van Broekhoven deed de zang van Roger Hodgson. Als je je ogen dicht deed, was het geen Roger die je hoorde maar de vocale kwaliteiten waren wel degelijk goed, want Arno haalde de hoge noten moeiteloos. Bassist Han Sie zorgde met de dikke snaren voor een mooie basis. Het gitaarspel van Silvan Hijdra was soms iets te veel op de achtergrond. Verder was het geluid perfect van volume, balans èn kwaliteit.

Tijdens ‘Ain’t nobody but me’ viel het op dat Hein van den Broek met mimiek de gezongen woorden kracht bij zette, en ook een hoog vocaal bereik heeft. De bandleden zijn duidelijk ervaren muzikanten, die goed op elkaar ingespeeld waren en dus was één  blik naar elkaar voldoende om elkaar te begrijpen. Er was wel wat chemie tussen een paar bandleden onderling maar de chemie als band ontbrak. Met de meezinger ‘Breakfast in America’ miste je net dat beetje ‘vuur’ van de band als geheel. Het publiek zong wel mee, maar de vonk sloeg niet helemaal over. De ballad ‘Even in the quietest moments’ werd mooi klein gezongen en gespeeld en loepzuiver gezongen door Van Broekhoven, begeleid door Van den Broek.

Na een uur spelen werd er een iets te lange pauze ingelast. ‘Dreamer’ was het eerste nummer na de pauze. Dit nummer is bij uitstek geschikt om de tent op zijn kop te zetten. Hoewel de sfeer goed was, en de zang zuiver, kreeg Supertrap het niet voor elkaar om te tent ècht op zijn kop te zetten. Waarschijnlijk was dit wel gelukt  als er meer interactie was tussen band en publiek. Ook in ‘Ruby’ liet Leslie van der Heul een mooie solo horen op één van zijn saxofoons. Drummer Michel Leliveld paste het volume waarmee hij speelde hier op aan. Aan de start van ‘Give a little bit’ werd er gejuicht door het publiek en ook nu werd er meegezongen. De sfeer werd wat beter gedurende de set, maar nog niet uitgelaten. Jammer dat Supertrap dat niet voor elkaar kreeg. De band heeft maar liefst twee toetsenisten, Bart Groenendijk en Ebert Zwart en samen bespeelden ze vijf keyboards. De toetsen kwamen o.a. mooi naar voren in ‘Loverboy’.

Één van de weinige nummers die nooit op single verschenen is, is ‘Fools overture’. Het bekende piano intro klonk terwijl de beamer beelden toonde van de Nazi’s, compleet met geluid er bij.  Na de eerste noot van het keyboard werd het geluid van de video langzaam weggedraaid en ging  het volume van de muziek omhoog. Met veel emotie zong Arno van Broekhoven zijn teksten. Hier kwam zijn stem het dichtst bij die van Roger Hodgson en ook de hoge, lange uithaal haalde hij moeiteloos.

Na het laatste nummer verliet Supertrap het podium maar kwam natuurlijk nog terug voor een toegift. Deze bestond uit twee nummers, ‘Two of us’ en ‘Crime of the century’. De beamer vormde een mooie visuele aanvulling doordat de overbekende albumcover van ‘Crime of the century’ getoond werd. Van den Broek sloot deze gezellige avond af zoals hij begonnen was: met een paar tonen op zijn harmonica.