Geoff Smith Group – Omega man

De Geoff Smith Group (ofwel GSG) is in het najaar van 2013 opgericht de door Engelsman Geoff Smith. Bassist Wayne Morgan, guitarist Adrian Wilding en toetsenist David Hughes sloten zich aan bij GSG. ‘Omega man’ is hun debuut album. Hier werkten ook toetsenist Mike Hopkins en drummer Steve Leman aan mee.

‘Your saviour’ start met een pianosolo van enkele hoge, tedere noten. Ingetogen en boeiend. Langzaam krijgt dit nummer een licht poppy sound. Geoff Smith heeft in de zang een vrij harde uitspraak. Hij legt iets te veel nadruk op bepaalde letters. Waardoor je in eerste instantie meer op de uitspraak let dan op de tekst. Geoff is over het algemeen goed te verstaan. Gitarist Adrian zorgt voor wat rock. De piano mengt zich goed in het poppy gedeelte. Wayne plakt er een leuk basloopje aan vast. Vlak voor het einde een verrassende wending van enkele tonen op piano, weer solo.

De leuke details aan het begin van ‘A bridge too far’ lijken onder de toetsen vandaan te komen. Het is Steve die aansluitend een pakkend ritme drumt. Dit pakkende ritme gaat ten koste van de dynamiek. Het ritme en de melodie blijven in je hoofd plakken. Het rockend orgelspel tijdens het refrein draagt daar zeker aan bij. Al klinken de toetsen later elektronisch. Wat overigens een prima combinatie is. De achtergrondzang van Adrian kleurt mooi bij het geheel. De opbouw is te veel coupletje -refreintje en te weinig verrassend.

Het intro van ‘Omega man’ is mooi gemixt in boxen, en zorgt voor een boeiende start. Dit weet Geoff Smith Group niet vast te houden. Want het ritme heeft te weinig variatie. Hierdoor wordt het gitaarwerk naar de achtergrond gedrukt. Andere details komen niet goed tot hun recht omdat de drums te luid gemixt zijn. In enkele voorgaande nummers was de achtergrond met opzet gedeeltelijk niet synchroon gezongen met de leadzang. Dat kan mooi zijn, maar hier is het net te rommelig. Jammer dat het einde is weg gedraaid.

In ‘Chessman’ vertelt Georgia Newman een verhaal, pratend in plaats van zingend. De muziek is iets te snel en te luid ten op zichte van haar stem waardoor haar verhaal minder impact heeft. Als het verhaal van Georgia beëindigd is, neemt het volume en tempo in de muziek toe. De muziek loopt mooi over van de linker naar de rechterbox. Het ritme is weer poppy, maar nu is er iets meer diversiteit. Meer wendingen, en een aantal lichte rockende elementen. De stem van Georgia keert een paar keer terug. Het nummer eindigt met het geluid van storm.

Tot slot een “hidden track”! Weer de piano solo zoals ‘Your saviour’ startte. Je verwacht een opbouw naar een wending. Maar binnen 50 seconden is het 8e nummer afgelopen. Dat valt een beetje tegen.

Het poppy ritme heeft de overhand. De melodie en de details zijn ondergeschikt. Toch tap je tijdens up tempo stukken mee met je voet. De wendingen in de nummers verlopen vloeiend. Voor de prog rock liefhebbers is er te weinig variatie en te weinig prog elementen. De nummers luisteren makkelijk weg zonder diepe indruk te maken. Deze 7 feel good nummers blijven al snel in je hoofd kleven.

(7/10, Eigen beheer)