Grim Reaper – Walking in the Shadows

Zelf noemt frontman Steve Grimmet het nieuwe album van Grim Reaper het beste dat hij in jaren heeft gemaakt. Kunst. Het laatste werk dat hij opnam, dateert uit 1987 toen ‘Rock You to Hell’ uitkwam. Dat was de derde plaat van de Engelse band, uitgebracht door RCA die er toen nog wel geloof in had. De meeste fans waren toen al lang afgehaakt. Na het debuut ‘See You in Hell’ dat in 1984 uitkwam, leverde Grim Reaper eigenlijk niets af dat de moeite van het aanschaffen waard was – hoewel ‘Rock You to Hell’ nog aardige recensies kreeg. Volgens sommige collega’s deed het album destijds niet onder voor werk van Bon Jovi en Poison. Daarmee was volgens ondergetekende dan ook alles gezegd. Ook in 1987.

Het is een lot dat meer bands uit die periode beschoren is. Zei iemand Riot? Menig metalhead zal het album ‘Fire Down Under’ in de kast hebben staan: hoewel niet het debuut van deze band, was het wel de meest succesvolle plaat van Riot. De formatie toerde met de groten van de aarde, waaronder AC/DC, Kiss en Black Sabbath… om daarna in de vergetelheid te verdwijnen, na een paar laatste doodsreutels die nog op het roemruchte Elektra-label verschenen. Er dreigde even een wederopstanding in 2006, maar uiteindelijk stierf alles een stille dood.

Dat was misschien ook het beste geweest voor Grim Reaper. Maar Grimmet kondigde in januari van dit jaar via Facebook ineens een nieuwe tour aan en een nieuwe plaat. Dat is dus dit geworden: ‘Walking in the Shadows’. Een volstrekt overbodige plaat. Meer kun je er eigenlijk niet over zeggen. Van de eerste tot de laatste noot is dit een aaneenrijging van de meest dodelijke clichés in de hardrock. Dat begint met het geluid van vliegtuigen in het intro van de opener ‘Wings of Angels’ tot aan de afsluiter ‘Come Hell or High Water’: nummer 1 en nummer 12 op de cd – met exact, maar dan ook exact, hetzelfde gitaarriffje in het intro.

Verder is het vooral pijnlijk. Dat geldt ook voor de zang van Grimmet: bij elke hoge noot houd je je hart als luisteraar vast. Zo nu en dan klinkt Grimmet als een fietser die een paaltje over het hoofd heeft gezien en ineens met klok- en hamerspel op de middenstang landt. Op zich wel een verademing, want verder zingt Grimmet alles op één toonhoogte met dat – alweer – clichématige, overdreven metalvibrato. Dat mag alleen nog als je Bruce Dickinson heet. Of Geoff Tate. Elke andere zanger die zich aan deze misdaad bezondigt, dient standrechtelijk te worden blootgesteld aan het volledige oeuvre van K3.

Geen enkel lichtpuntje? Eentje: ‘I’m Coming for You’. Ook dit is niet bijster origineel, maar zangtechnisch laat Grimmet hier wel horen dat hij best over een aardige strot beschikt. Dit is gewoon een lekkere rockplaat. Niet meer, niet minder. Probleem is hooguit dat het allemaal zo vreselijk gedateerd aandoet. Alsof je naar een plaat zit te luisteren die eind jaren tachtig werd uitgebracht. Dat is misschien wel het grootste probleem van Grim Reaper. Tussen 1987 en nu is nauwelijks enige progressie geboekt, daar waar bands als Iron Maiden en Queensryche – de vergelijking met Dickinson en Tate was niet voor niets – zichzelf voortdurend hebben vernieuwd.
‘Rock Will Never Die’, zingt Grimmet halverwege de plaat. Jawel hoor. Grim Reaper heeft het met ‘Walking in the Shadows’ ten grave gedragen, geheel eendachtig de afbeelding op de cover. Hebben we daar ook een mening over? Zeker. Dat moet zelfs een wet worden. Elke band die het aandurft om anno 2016 nog een plaat uit te brengen met Magere Hein op de hoes, dient verbannen te worden. Levenslang. Naar Plopsaland.

(3/10, Dissonance)