Wovenhand – Star Treatment

Wovenhand is een project van David Eugene Edwards. We kennen David vooral als de frontman van de alt-country band 16 Horsepower. Toen 16 Horsepower in 2001 een pauze inlaste richtte Edwards Wovenhand op als zijn persoonlijke project. In de begindagen was Wovenhand vooral een soloproject van David Eugene Edwards. In de laatste jaren werd het steeds meer een band. David Eugene Edwards is sterk christelijk geïnspireerd en dat klinkt door in zijn sterk spiritueel beïnvloedde muziek. Folk en country waren in de begindagen van Wovenhand de belangrijkste invloeden. Na een legendarisch optreden op Roadburn in Tilburg voor 2000 black Metal fans werden metal en postpunk aan het arsenaal van Wovenhand toegevoegd. In 2014 nam Wovenhand ‘Refractory Obdurate’ op, het tot nu toe hardste album van de band. Het nieuwe album, ‘Star Treatment’ werd opgenomen in de Electric Audio studio van Steve Albini onder leiding van metal producer Sanford Parker. Op ‘Star Treatment’ zijn de gierende gitaren dan ook nooit ver weg. Maar het palet van Wovenhand is veel rijker dan slechts snoeihard beuken. De band schakelt moeiteloos tussen steenharde gitaarnoise, tribale dancebeats en duistere gothic. Dat maakt ‘Star Treatment’ tot een ontdekkingsreis die steeds nieuwe invalshoeken laat zien.

De overdonderende openingstrack ‘Come Brave’ doet denken aan duistere eighties post-punk met zijn gierende gitaren en donderende drums. ‘Swaying Reed’ daarentegen is een “Slow burning” nummer met een beklemmende sfeer waarin de gedreven, soms bijna maniakale zang van Edwards de hoofdrol opeist. In ‘The Hired Hand’ weet Wovenhand broeierige countryrock te verenigen met intense post-punk. ‘The Hired Hand’ is hiermee een van de hoogtepunten van het album.

Op ‘Crystal Palace’ klinkt Wovenhand duister en dwingend als “Joy Division meets Nick Cave”. ‘Crook and Flail’ zou de track kunnen zijn waarop we naar de apocalyps dansen. Bezwerende tribale beats, hypnotiserende sitars en de gedreven donkere zang van Edwards maken ‘Crook Flail’ tot een van de hoogtepunten van de plaat. Op ‘The Quiver’ gaat het tempo weer een aantal tandjes terug. ‘The Quiver’ is slepende broeierige Americana. Het epische ‘All Your Waves’ lijkt op het eerste gezicht bijna lieflijk met rinkelende gitaren en gedragen zang, echter de pompende baslijn zuigt je het nummer in waardoor het steeds beklemmender wordt. Prachtig!

‘Golden Blossom’ is met zijn bluesy folk eigenlijk een van de meest conventionele nummers op het album. Daar is niks mis mee, maar tussen al deze spannende hoogstandjes valt ‘Golden Blossom’ een beetje weg. Pathetische vocalen, dwingende beats en wijds uitwaaierende gitaren maken ‘Go Ye Light’ tot opnieuw een hoogtepunt.  ‘Five by Five’ wordt vooral bepaald door de spanningsopbouw; beklemmende post-punk wordt afgewisseld met luchtige breaks om nog harder terug te slaan met donderende drums en pathetische zang. Op het afsluitende ‘Low Twelve’ horen we de invloed van Nick Cave terug.

‘Star Treatment’ doet je naar adem happen. Er zijn weinig albums die zo intens en beklemmend klinken. Van kiezelhard tot slepend duister, Wovenhand sleept de luisteraar mee op een duistere tocht door de spirituele wereld van David Eugene Edwards. ‘Star Treatment’ is zeker geen allemansvriend of een achtergrondmuziekje, maar als je er goed voor gaat zitten zuigt het album je naar binnen en valt er veel te genieten. Ik kijk uit naar de liveshow van Wovenhand op 4 oktober in de Effenaar (8,5 / 10).

‘Star Treatment’ wordt op 9 september uitgebracht door Sargent House.