Heaven’s Guardian – Signs

Het schept toch verwachtingen, zo’n promosheet waarin de platenmij vermeldt dat dit een aanrader is van fans van bands zoals Nightwish en Mystic Prophecy. De Finse formatie Nightwish heeft al een tijdje “onze” Floor Jansen als zangeres en die is echt van een andere grootheid dan Olivia Bayer die de feminiene vocalen verzorgt van deze Braziliaanse metalheads. Nightwish heeft in die zin een standaard gezet in het genre. Die standaard wordt mede en vooral bepaald door Nederlandse zangeressen: Simone Simons bij Epica, Sharon den Adel van Within Temptation, Charlotte Wessels van Delain, Anneke van Giersbergen en – geen familie – Dianne van Giersbergen van Ex Libris en Xandria. Female fronted metal is groot, zeker in ons land en dan moet je van goeden huize komen om vanuit Brazilië de verwende Hollandse fans te verrassen.

Is Olivia Bayer dan een slechte zangeres? Niet in het minst. Haar stem is stevig en houdt zich meer dan prima staande in de powersound van de vijf heren die haar instrumentaal begeleiden. Want zoals te doen gebruikelijk in dit genre is het ‘totaaltje’ honderd procent bombast. Overigens staat Olivia er niet alleen voor, maar wordt ze vocaal ondersteund door een zesde bandlid, Flávio Mendez. En dat is nu juist het grote euvel bij Heaven’s Guardian. Misschien moet de band eens overwegen om de zang alleen door Bayer te laten doen, want in tegenstelling tot Bayer kan Mendez niet zingen. Het bereik van de man is simpelweg te beperkt.

Da’s echt een probleem bij Heaven’s Guardian die met ‘Signs’ best een prima cd afleveren binnen dit genre. Neem een track als ‘Strength’. Daar klopt eigenlijk alles. Prachtige zanglijn waar de stem van Bayer uitstekend tot haar recht komt en ze het geluid echt uittilt boven de dubbele bassdrums, de baritongitaren, de zware synths. Knap staaltje productiewerk overigens. Groot pluspunt is dat Mendez hier wel wat achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt, maar echt in de ondersteuning. Al met al is ‘Strength’ daarmee een toptrack.

Heaven’s Guardian laat op dit derde studioalbum dus echt wel horen dat ze het kunstje onder de knie hebben. Met ‘Journey’ bijvoorbeeld: filter alles eens weg en luister dan eens alleen naar de baspartij en de zang van Bayer. Subliem. Jammergenoeg wordt dit na een dikke twee minuten bruut onderbroken door een stem die een soort kruising is tussen Animal van de Muppets en Achmed the Dead Terrorist-op-anabolen. Mijn hemel. Waar is dat brullen voor nodig? Het voegt niks toe aan een werkelijk fantastisch nummer. Het is bepaald geen Lacuna Coil waar Andrea Ferro met een onderscheidend stemgeluid en een onwaarschijnlijk bereik echt vocaal kan duelleren met zangeres Christina Scabbia. Als je niet zo’n stemgeluid hebt… zing dan niet en laat het over aan de vrouw die wel over zo’n gouden strot beschikt. Daarbij laat Bayer horen dat ze de band kan dragen.

De parel op dit album is ‘Change’ met een Casio-achtig synthriffje in het intro dat echt verraadt dat de band inspiratie haalt uit het werk van de voornoemde Milanese vrienden die zich vaker van dit recept bedienen, zij het vooral in covers (luister maar eens naar de Depeche Mode-cover ‘Enjoy the Silence’). Dat riffje loopt door in een merkwaardige offbeat, een nog merkwaardiger akkoordenschema en vervolgens – slechts – de engelachtige vocalen van Bayer. Het tweede couplet wordt wel door Mendez gezongen, maar verdomd… zonder dat rare, overdreven rauwe timbre is het in deze track best te pruimen.

Eigenlijk… is dit hele album prima te pruimen. Je moet een beetje door dat zware, gemaakte timbre van Mendez heenprikken, maar als je dat doet, dan hoor je een band die heel goed snapt hoe je dit symfonische powermetal maakt. Nee. Ze kunnen zich niet meten met een Nightwish. Of een Lacuna Coil. Maar hier valt prima naar te luisteren.

(70/100, Megahard Records)