Pallbearer – Heartless

Met een titel als ‘Heartless’ en een lila albumcover zou men misschien denken dat het om het vaarwel album van HIM zou gaan of misschien wel de nieuwe Neil Diamond plaat.
 Niets is minder waar, want we hebben hier te maken met het nieuwe Pallbearer album.

 Pallbearer is een doom metal groep uit Little Rock, Arkansas. In zijn negenjarig bestaan heeft Pallbearer zijn tanden flink laten zien. Met optredens op Hellfest, Desertfest en het prestigieuze Roadburn heeft de band een goede reputatie op weten te bouwen en hebben ze flink wat fans voor zich gewonnen. Stylistisch gezien ontfermen de heren zich over een trage, melancholische maar toch zeer melodische aanpak van het doom metal genre. Met invloeden van bands als Type O Negative en Warning is deze melancholie ook niet te vermijden. Met hun derde album ‘Heartless’ is deze bitterzoete sfeer wederom perfect neergezet.

Het album breekt los met ‘I Saw The End’. Met een typische Pallbearer gitaarsolo over een trage doom beat wordt de sfeer meteen goed duidelijk en laten de bebaarde heren goed zien dat ze de essentie van hun stijl niet zijn verloren. De heldere, hoge stem van zanger-gitarist Brett Campbell is de kers op de taart van deze stijl, die de band vanaf het eerste album, ‘Sorrow and Extinction’, al meester was. Met dubbele gitaar harmonieen en een prachtige solo is het eerste nummer afgesloten.

Het hierop volgende nummer, ‘Thorns’, laat de low-end van Pallbearer zien. Diepe en dreunende doom riffs leiden het nummer in richting de dromerige stem van Brett Campbell. Met de gebruikelijke finesse en opbouw lukt het Pallbearer opnieuw een goed nummer neer te zetten.

Wat opvalt is dat de productie en het algemene geluid een stuk geraffineerder is dan op de voorgaande albums. Waar de voorgaande albums pistolen waren, is dit album als een pistool met geluidsdemper; Wat minder luid maar preciezer, accurater en subtieler. Met ‘Heartless’ is het Pallbearer goed gelukt hun geluid definitief neer te zetten. 

Dit laten ze eveneens horen in het nummer ‘Dancing in Madness’. Met de kabbelende drums, de subtiele synths en een emotionele gitaarsolo laat de opening van dit nummer goed horen waar Pallbearer muzikaal voor staat. Rond de 6 minuten in het nummer wordt de andere helft gebracht: Lage riffs met de harde backing vocals van gitarist Devin Holt en bassist Joseph Roland er overheen.

In nummer zes, ‘Cruel Road’, wordt de toon wederom goed neer gezet met gillende maar toch zijdezachte gitaarsolo’s waarna de harde vocals van Devin en Joseph worden afgewisseld door Brett Campbell, die als een depressieve engel over de muziek lamenteert. 
Hierop volgt de titeltrack van het album. In dit nummer worden de gitaarkunsten van het duo Campbell/Holt wederom goed geshowcased. Na de ene bluesy solo komt de volgende melancholische doom riff weer om de hoek kijken, en dat zónder er een solo-overkill van te maken. Het laatste nummer, ‘A Plea For Understanding’, blikt erg terug op de afsluiter van ‘Sorrow and Extinction’, ‘Given To The Grave’. Met de weemoedige, clean intro van het nummer lift het mee naar het losbarsten van de doom. Hierna volgt door het grootste deel van het nummer een afwisseling tussen de vocals, die ook echt als een “plea for understanding” klinken, en de bekende gitaarsolo’s die zoals altijd evenveel punch als finesse hebben. Met cleane passages wordt in het nummer een variatie en chronologie toegevoegd die het tot een meesterwerk maken.

Met ‘Heartless’ heeft Pallbearer laten zien dat ze definitief een eigen plek en een eigen geluid hebben veroverd in de muziekwereld. Een ijzersterk album.

(90/100, Nuclear Blast)

• I Saw The End
• Thorns
• Lie of Survival
• Dancing In Madness
• Cruel Road
• Heartless
• A Plea For Understanding