Toothgrinder – Phantom Amour

Jeetje. Mijn eerste review voor Rockmuzine en meteen een verdomd lastige. Op internet wordt voornamelijk het subgenre metalcore genoemd, maar dat ging meer over het oudere werk. Op deze plaat hoor ik veel meer dan dat. Het gebruik van synths (wat mij enorm aanspreekt), zeer diverse vocals, wisselende maatsoorten en dikke gitaarsounds duwen deze band richting djent, maar ook zijn elementen van stoner en shoegaze aanwezig. Ik durf er eigenlijk niet echt een stempel op te drukken, maar dat hoeft niks slechts te betekenen.

Even voorstellen: Dit is Toothgrinder. En nee, dit is geen slam of brutal death zoals de naam doet vermoeden. Dit is een jonge, moderne metalband uit Amerika. De boys leerden elkaar kennen in hun high school periode en vormden een band die zelfs terwijl men naar verschillende colleges ging bij elkaar bleef. In 2011 kwam de eerste ep, ‘Turning Of The Tides’ en in 2012 de tweede ep ‘Vibration/Colour/Frequency’ in eigen beheer uit. In 2014 werd bij het Finse Spinefarm Records getekend onder wiens vleugels meteen de 3e ep ‘Schizophrenic Jubilee’ werd uitgebracht. De komende tijd zou getourd worden met grote bands als Periphery, The Faceless, After The Burial en The Contortionist. Twee jaar later, in 2016, kwam men met de eerste full-length ‘Nocturnal Masquerade’, wat Toothgrinder definitief op de kaart zette. Het balletje ging steeds harder rollen en nu, in 2017, komt Toothgrinder met de 2e volledige plaat die nog veelzijdiger en volwassener klinkt dan het voorgaande werk.

‘Phantom Amour’ telt 13 tracks en opent verassend met een redelijk soft nummer. Al na enkele seconden valt op dat deze plaat verdomd goed is geproduceerd. Kraakheldere vocals en een heerlijk slappy basgeluid vormen een dromerig geheel, vergezeld door subtiele electronica. Na de opener pakken de heren door met een vette djent sound, ook in deze track is de dynamiek weer prachtig uitgebalanceerd. Van dikke headbang riffs ineens terug naar spacende synths. Track drie doet me ergens denken aan White Zombie en Marilyn Manson. Hierna komt de titeltrack. Dit is behoorlijk richting shoegaze en er komt vaag een stukje rap-achtige vocals in voor. Lekker speels. Track vijf en zes zijn langzamere tracks met invloeden van Linkin Park, Devil Driver en Paradise Lost. En dan krijgen we midden in de plaat ineens een unplugged nummer waarin een banjo wordt gebruikt. Wat tof! Dat deze jongens veel in huis hebben hoor je elke seconde van de plaat terug.

Track acht is in 3/4 gespeeld en de 12 snarige accoustic geeft een schitterend accent. Na dit zeer aparte intermezzo gaan we weer over naar de heavy shit, want de uptempo negende track beukt er, zoals het oude werk van Toothgrinder, flink op los. Hier hoor ik veel raakvlakken met andere moderne bands als Mnemic, Threat Signal en Benea Reach. Track tien is een ballad genaamd ‘Snow’ en dat is spot-on want het geeft mij, mede door het gebruik van samples, ook echt een zweverig wintergevoel. Nu volgt een track waarin, zoals eerder op de plaat, de vocals en basgitaar zeer dominant samenwerken. En dan is het tijd voor de enerlaatste track ‘Futile’. En die grooved als een malle. Een heerlijk gitaargeluid dat met een wah is aangedikt. En ook nog vocals die alle kanten op knallen. Dit is zonder twijfel mijn favoriete track van het album. De laatste track van het album is weer wat trager en bevat eigenlijk alle elementen van het bovengenoemde. Een waardige afsluiter van een enorm veelzijdige plaat.

Conclusie:
Ben jij een old-school metalhead die alleen maar op zoek is naar jaren negentig thrash en death? Laat deze plaat dan maar liggen. Of ben jij een metalhead die op zoek is naar wat anders en niet vies is van fris, nieuw en gedurft werk? Ga deze plaat dan luisteren. En doe dat niet een keer maar luister ‘m vaak. Want man, man wat heeft Toothgrinder veel in huis. Ik geniet zelfs na dertig keer de volledige plaat te hebben geluisterd nog steeds. Het zou me niks verbazen als deze band op korte termijn te bewonderen is op festivals als Euroblast, UK Techfest en Complexity Fest en ik zal de kans ook niet laten liggen om dan te gaan kijken.

(74/100, Spinefarm Records)

Tracklist:
1. HVY
2. The Shadow
3. Let It Ride
4. Phantom Amour
5. Red
6. Adenium
7. Jubilee
8. Paris
9. Pieta
10. Snow
11. Vagabond
12. Futile
13. Facing East From A Western Shore

Band:
Wills Weller, Drums
Justin Matthews, Vocals
Matt Arensdorf, Bass/Vocals
Jason Goss, Guitar
Johnuel Hasney, Guitar/Vocals