Primordial – Exile Amongst The Ruins

Na bijna 30 jaar en 8 studioalbums later zijn de Ierse powerhouse Primordial weer terug! Op 30 maart wordt het nieuwe album ‘Exile Amongst The Ruins’ van de band uitgebracht. Zoals bij elke release van deze heren, zijn er een paar dingen die je moet verwachten. Het is de ultieme eerlijkheid van hun materiaal, het is ongekende energie en compromisloze aard erachter en het kenmerkende geluid van de band. Het nieuwe album behoudt al deze kwaliteiten terwijl het zowel op muzikaal als op tekstueel gebied nieuwe richtingen verkent.

De eerste minuut van het openingsnummer, ‘Nail Their Tongues’, kwalificeert zich als Primordial-geluid zoals de fans kennen. Maar terwijl het nummer zich ontwikkelt, wordt het duidelijk dat de band niet de gemakkelijkste weg inslaat en de oude trukjes opnieuw gebruikt. Het nummer is rauw klinkend en enigszins simplistisch, het suddert juist een tijdje. Het is niet de typische gevechtshymne, maar meer een sfeervol nummer dat de sfeer van het album kan bepalen.

‘To Hell or The Hangman’ volgt en pakt direct uit, neemt wat snelheid op en ontwikkelt rond een pakkende kernriff en het handelsmerk: de vocalen van A.A. Nemtheanga. En dan wordt het allemaal ineens langzamer en krijgen we ‘Where Lie The Gods’, bijna doom metal, te horen die de diversiteit van gitaren en diepte van emoties onderzoekt. Het titelnummer is de volgende, en hierkrijgen we weer een soort uitgekleed geluid en sterke poëzie te horen, die het verhaal vertelt van de lelijkheid van de oorlog en alle slachtoffers en geesten die het achterlaat. Het is een krijgshymne van het album, erg Primoridal-achtig in zijn intensiteit.

Het ronkende ‘Upon Out Spiritual Deathbed’ komt voorbij en we zijn ver over de helft van het album. Het nummer wordt opgewarmd en tot verbazing van een ieder komt het nummer ‘Stolen Years’ als een sombere logge ballade, verdrietig maar op zichzelf toch erg mooi, waardoor de luisteraars de chaos van dit alles ervaren. Het nummer wordt opgevolgd door ‘Sunken Lungs’ en ‘Last Call’, waarbij de eerste van die twee een beetje tekortschiet in het proberen de aandacht van de luisteraar te trekken, en de algehele sfeer van het album net verliest. Het afsluitende nummer, de langste compositie van ‘Exile Amongst The Ruins’, is een prima track om het album samen te vatten; Het presenteert veel experimenten, maar wikkelt het album met passie en onorthodoxe afloop af. Over het algemeen komt het album uit als divers, presenteert het wat verrassingen en opent het mogelijk nieuwe deuren voor de band. Ja, het brengt het risico met zich mee dat sommige old-schoolfans niet tevreden zijn, maar de eerlijkheid van deze plaat ligt voor de hand en dat is het belangrijkste. (90/100) (Metal Blade Records)