Navarone’s debuutalbum ‘A Darker Shade of White’ was vooral geïnspireerd door de gitaarrock uit de jaren 70 en 80 getuige nummers als het zwaar door Pink Floyd beïnvloedde epos ‘Sage’ en de stompende eighties rock van ‘Highland Bull. Op album nummer twee, ‘Vim &Vigor’ kwam daar de grunge uit de jaren 90 bij, die doorklinkt in bijvoorbeeld ‘Black and Blue’.
Nu is het januari 2017 en is het tijd voor nummer drie. En wat voor één! Navarone heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en put uit de hele geschiedenis van de rock & roll om haar eigen geluid op te bouwen. Kiezelhard en snaarstrak waar nodig, ontroerend mooi waar mogelijk en steeds maar onweerstaanbaar groovend.
Dat begint gelijk bij het openingsnummer ‘Snake’. Loodzware grommende bassen, smerige gitaarriffs en duistere, bijna sinistere zang zetten de toon. Aanzwellend tot een orkaan waarin we zelfs blazers horen ontwaren, is ‘Snake’ groots, hard en duister. In ‘Lonely Nights’ beuken hoekige ritmes die in de verte aan De Staat doen denken. De aanstekelijke groove maakt dat je niet stil kunt blijven zitten. Dat lukt zeker niet bij ‘Showtime’, ouderwets goede funkrock met een glansrol voor de gitaren van Roman en Kees.
‘Free Together’ is het hoogtepunt van het album. De opening met de spatzuivere zang van Merijn, Roman en Robin over een eenzame akoestische gitaar doet denken aan de glorietijd van Crosby, Stills, Nash & Young. Langzaam zwelt dan de muziek aan richting een onvermijdelijke climax met strijkers en blazers. De fenomenale vocale uithaal van Merijn maakt het helemaal af. Een meesterwerk!
Het album vervolgt met ‘Soon I’ll be Home’, gejaagde, bijna nerveuze riffs bepalen samen met de messcherpe koortjes het geluid. ‘Shadow’ zuigt je met zijn loodzware baslijnen en de ingehouden vocalen van Merijn bijna ongemerkt het nummer in. Halverwege zwellen de gitaren in een lange jam gestaag aan om tot een climax te komen in snoeiharde powerriffs. Lekker! ‘Step By Step’ wordt vast een van de live favorieten van ‘Oscillation’, uiterst catchy, funky en krachtig. Je ziet de zalen al voor je met de vuist in de lucht en uit volle borst meebrullend. Opvallend is dat we nu pas de eerste echte gitaarsolo tegenkomen, op bijna twee-derde van het album.
‘Chrome’ is misschien wel het meest a-typische nummer van Navarone, het klinkt met de dansbare beat, akoestische gitaren en Merijn’s vocalen bijna als een dancenummer tot aan de break. Waarna langzaam de elektrische gitaren weer de hoofdrol opeisen. Het bijna akoestische liefdeslied ‘Unmistakably Everything’ is prachtig: “You are my sun, You are my sin, You are the one that makes me sing. The Universe, The Smallest Thing, Unmistakably Everything!”. Het zal je maar toegezongen worden, en zeker met de geweldige stem van Merijn. Kippenvel.
In ‘Days of Yore’ schuwt Navarone het grote gebaar niet. Het nummer opent met grootste, bijna bombastische akkoorden en een fenomenale uithaal van Merijn. Het vervolg is episch, duister en dreigend, langzaam opbouwend naar weer zo’n grootse uitbarsting. Merijn eist de absolute hoofdrol op met dramatische vocalen die soms op het randje van over de top balanceren. ‘Don’t Belong’ contrasteert scherp met de bombast van ‘Days of Yore’. Akoestisch en bijna lieflijk klinkt het lied over onzekerheid en er niet bij horen.
Navarone heeft met haar nieuwe album weer een reuzenstap gemaakt. De band klinkt hechter en zelfverzekerder dan ooit. Navarone durft op ‘Oscillation’ de voor haar gebaande paden te verlaten en verwerkt de ervaring die de band heeft opgedaan in de optredens samen met een klassiek ensemble in haar vertrouwde rock geluid. (9/10)(Rodeostar)
Tourdata:
3 maart – Vera Groningen
4 maart – Rotown Rotterdam
9 maart – Effenaar Eindhoven
10 maart- Patronaat Haarlem
