Navarone (Doornroosje – Nijmegen, 14-11-2014)

In mei van dit jaar bracht Navarone haar veelgeprezen tweede album ‘Vim & Vigor’ uit, waarop de band toont niet louter een seventies rock band te zijn, maar haar inspiratie uit meer bronnen te putten en het experiment niet te schuwen. Tijdens de maanden die volgen op de album release laat de band op podia van allerlei festivals, waaronder de Zwarte Cross en Festyland, zien dat ze ook als liveband behoorlijk gegroeid zijn. Er staat een veel zelfverzekerder Navarone dan toen de band na de release van het eerste album ‘A Darker Shade of White’ bijna schuchter de kleine zaaltjes van het clubcircuit betradt. Dit najaar speelt Navarone in haar ‘Vim & Vigor’ tour middelgrote zalen in verschillende steden compleet plat. Deze tour eindigt al bijna traditioneel in “thuisstad” Nijmegen in het nieuwe Doornroosje, waar de grote zaal plaats van handeling is.

Texas Radio

De avond wordt geopend door de dekselse knapen van Texas Radio. Voor het eerst gezien tijdens de popronde in Nijmegen in 2013 en al onder de indruk van deze frisse, charismatische en gretige jonge honden band die naar eigen zeggen “Psychedelische Blues ’n Roll met een snufje Tom Waits, beetje Allman Brothers en een lepeltje The Doors” door elkaar roeren en afserveren tot een stel heerlijke bluesrock stampers. Met de Grote Prijs van Twente in 2013 op zak en met een ervaring op de Zwarte Cross rijker, mogen de heren aftikken.

De mondharmonica is een regelmatig terugkerend en kenmerkend geluid van de band die aan de mond van de met prettig doorleefde stem van zanger Arthur Akkermans, met een lekkere energie de zaal in wordt geblazen. Joris van den Berg op orgel en trompet heeft maar één seconde nodig om zijn toetsen met de grootst mogelijke intensiteit te raken en de rest van het optreden niet meer los te laten. Niek Cival op gitaar, heeft de uitspraak van ene meneer K. Richards goed begrepen, die ooit zei “If you don’t know the blues… there’s no point in picking up the guitar and playing rock and roll or any other form of popular music”. Niek knows. Teun Eijsink ziet er op het eerste oog vrij onschuldig uit maar geef em een basgitaar en je komt er al snel achter dat dat wel degelijk uiterlijke schijn is. Imanishi Kleinmeulman op drums is een harde werker, effectief, ritmisch en venijnig. En zoals een drummer hoort te zijn, aanstekelijk expressief.

Vanaf de eerste tonen is het duidelijk dat de heren vooral geen zuinige indruk willen achterlaten of als een licht opwarmertje voor Navarone willen dienen: het knalt vanaf het begin met de lekkere zompige opener “Man in a van” van de eerste cd die inmiddels op de markt is. Met “Rock ’n soul” laten de mannen zich ook van een gevoelige kant horen. De band staat te spelen zoals ik ze de vorige keren ook heb gezien: intens, gretig en met verdomd veel plezier zwepen de heren elkaar lekker op. Hoewel, zeker in het begin, misschien wat onwennig en zoekend maar hé, je staat verdorie niet elke dag in het grote Roosje! En uit de reacties van het publiek te horen zeker een geslaagd “debuut”.

Texas Radio bewijst dat je het wiel niet opnieuw hoeft uit te vinden om lekkere muziek te kunnen maken maar dat het wellicht nog moeilijker is om op dat oude wiel een eigen koers te draaien. Texas Radio doet dat gewoon! Een band om in de smiezen te houden.

Navarone

Doornroosje is gezellig druk als de achtergrondmuziek wordt vervangen door donderende batmansamples en het zaallicht dooft ten teken dat de show van Navarone gaat beginnen. De donderende bas van bassist Bram leidt het duistere ‘Highland Bull’ van ‘A Darker Shade of White’ in. ‘Highland Bull’ zet de toon voor de rest van de avond, Navarone is in absolute topvorm; strak, muzikaal maar vooral enthousiast. Het speelplezier spat van het podium af, de mannen zoeken elkaar op, gunnen elkaar de spotlights en hebben lol! Dit enthousiasme slaat over op het publiek en zo wordt het een memorabel avondje in Doornroosje.

Je ziet dat de band door het vele toeren in de nieuwe nummers gegroeid is en er mee kan spelen, zo wordt ‘Leave’ met een bloedstollend mooi en slepend intro gespeeld en krijgt ‘Murder and Misery’ een heerlijk dreigende en donkere uitvoering.

Hét moment van de show is de volledig onversterkte uitvoering van ‘the Devil’s Ferry’ met Merijn, Roman met gitaar, Kees op banjo en Robin vooraan op het podium en een doodstil Doornroosje: Kippenvel. Het tekent het gegroeide zelfvertrouwen van de band.

Nijmegen heeft voor Navarone een speciale betekenis. Merijn zegt op een gegeven moment: “Er is veel te doen over waar wij vandaan komen maar nu we zo hier in Doornroosje staan: Wij komen uit Nijmegen!”. Om deze speciale band én omdat dit het afsluitende optreden is van de tour heeft de band een aantal verrassingen in petto. De eerste is trompettist Koos, en dan weten de kenners al dat ‘Psycho Vaquero’ het instrumentale nummer van ‘Vim & Vigor’ weer eens gespeeld gaat worden. Wat volgt is een geweldig samenspel tussen de slide gitaren van Roman en Kees en de trompet.

Mooi is ook dat Navarone een van oorsprong behoorlijk electronisch nummer als ‘In This World’ van Moby op haar setlist zet en volledig naar zijn hand zet in een bloedstollend mooi gezongen gitaaruitvoering.

De tweede verrassing van de avond is Thijs van Orgel Vreten met zijn hammond. Thijs versterkt de band tijdens de meezinger ‘Wander’ dat luidkeels wordt meegezongen door vrijwel geheel Doornroosje. Thijs speelt ook een rol in het psychedische epos ‘Sage’ waarbij Kees en Thijs elkaar tot grote hoogte opstuwen. Maar de aanwezigheid van een hammondorgel op het podium maakt vooral een publieksfavoriet mogelijk: Deep Purple’s ‘Child in Time’! Merijn was afgelopen week geveld door een keelontsteking, maar omdat we lief zijn geweest zegt hij: “Fuck it, we gaan het proberen!” Met Merijn’s machtige uithalen, het grommende, piepende en fluitende hammondorgel van Thijs, de gierende gitaren van Kees en Roman, de klappen van Robin en de dreunende bas van Bram groeit deze afsluiter uit tot het hoogtepunt van de avond. Snoeihard, gepassioneerd, muzikaal, maar toch vooral vol enthousiasme!

Iedere keer als je de band ziet denk je dat het niet beter kan, maar Navarone laat zien dat de band alleen maar beter wordt, niet alleen technisch, maar de band is vol zelfvertrouwen. Navarone durft de vaste kaders van haar eigen nummers los te laten door te vertragen of juist veel harder te spelen dan op het album. Samen met het enthousiasme en speelplezier dat de band uitstraalt maakt dit Navarone tot één van de beste livebands van Nederland.

Foto’s © Ariane van Ginneke