CD van de Week: Hasse Fröberg and Musical Companion – HFMC

Hasse Fröberg heeft de band Hasse Fröberg and Musical Companion (kortweg HFMC) in 2008 opgericht. Hasse is o.a. bekend van de prog rock band The Flower Kings. Hasse is nog steeds zanger en gitarist van deze band. Ook in zijn HFMC is hij zanger en gitarist. De overige leden zijn: Anton Lindsjö, lead gitaar. Ola Strandberg, drum. Kjell Haraldsson, keyboards. En Thomas Thomsson op bas. HFMC is het derde album van de band.

Natuurlijk is het altijd afwachten bij een cd wat je gaat horen, maar bij prog.rock helemaal. Het eerste nummer heet ‘Seconds’. En start met het tikkende geluid van een grote klok. Leuk dat er een klok te zien is op het album cover. Hier is duidelijk over nagedacht. De seconden tikken letterlijk weg. De muziek komt er bij, het tikken van de klok blijft nog even en daarna blijft alleen de muziek over. Dat begint mooi, mijn oren staan op scherp. Dit nummer duurt nog geen twee minuten.

Zonder pauze gaat het over naar ‘Can’t stop the clock’. Het begin is vrij staccato maar al snel wordt het bombastisch. Tempo en volume blijven in dit bombastische gedeelte vrij hoog. Een gaaf decrescendo waarna de zang er bij komt. Fans van The Flower Kings zullen de heldere en duidelijke stem van Hasse meteen herkennen. Er zijn diverse fantastische tempo en volume wisselingen. Bombastische stukken worden perfect afgewisseld met wat lichtere stukken. Dit is prog.rock met een hoofdletter P. De achtergrondzang is mooi toegevoegd en ook de gitaar-rif is gaaf. Ook de echo op de stem past perfect in het geheel en na ruim 7 minuten eindigt dit nummer met geweldige keyboardlijnen.

‘Pages’ pakt me direct bij de lurven. Ik ben meteen geboeid door de supermooie melodielijn. Ook aan dit nummer is alles mooi. Even lijkt dit nummer na een minuut of 9 te eindigen, maar gaat nog verder. Mysterieuze klanken vullen de ruimte en een paar minuten later lijkt het nummer weer te gaan eindigen. Maar weer een wending. De zang komt er weer bij, meer wendingen volgen, dan weer bombastisch dan weer rustig, bijna adembenemend. Dit super nummer is ruim 15 minuten puur genieten.

‘Something worth dying for’ heeft meer pit, meer rock dan de voorgaande nummers. En toch is er weer de balans: Alles past perfect in het plaatje. Een heerlijk nummer om lekker hard af te spelen. Ritme en melodielijn van ‘Someone else’s fault’ zijn pakkend. Na ruim drie minuten een verbazingwekkende wending, super! Tijdens het refrein loopt de zang niet geheel synchroon met de achtergrondzang. Maar dat is hier duidelijk zo bedoeld. Geniaal en ook de tekst is goed. Ook nu weer een lekker lang nummer, zo’n 10 minuten. Het negende en laatste nummer heet ‘Minutes’. Nu weer hetzelfde tikkende geluid van de klok als in ‘Secondes’. Dit duurt ruim één minuut. Dan is de cd afgelopen.

De stiltes tussen de nummers zijn erg kort, het ene nummer loopt bijna non-stop over in het andere. Er is zo veel om naar te luisteren dat je bijna oren te kort komt. Veel onverwachte overgangen, waardoor je soms even op de display moet kijken, of het nog wel zelfde nummer is. Maar al snel is het duidelijk te horen dat dit hetzelfde nummer is. Want de details in ritme en melodie komen regelmatig in het nummer terug.

Andere overgangen zijn perfect verweven in de muziek. De balans tussen de nummers onderling is goed. In ieder nummer is er ook die balans. Van niks te veel van niks te weinig. Dit is perfecte prog.rock waar ik geen één minpunt aan kan verzinnen. Ik ben niet zo goed in het geven van een tien. Maar nu kom ik er niet onder uit. Voor het eerst rolt er bij mij een tien uit. Dik verdiend! (10/10) (GlassVille Records)