Harde editie Geinbeat geslaagd
Voor de 21ste keer vond zaterdag in Nieuwegein het Geinbeat festival plaatst. Met namen als John Coffey en The Miseries had het festival ook dit jaar weer een aantal harde publiekstrekkers, plus een aantal veelbelovende nieuwe bands die ‘s middags optraden. Met twee podiums naast elkaar is Geinbeat praktisch opgezet. Op het rechter podium traden overdag vooral bands op die afkomstig zijn van de Herman Brood Academie, op het linker de wat meer gevestigde.
Om 13:00 ging het spektakel van start met de Rotterdamse band Raise The Ace, die funk en hardrock met elkaar combineren. De invloed van de Red Hot Chili Peppers is duidelijk in de muziek terug te horen. Ondanks dat het nog vrij rustig was op het terrein weerhield dat de band er niet van om enthousiast te blijven doorspelen. Een grappig moment was toen gitarist Lodewijk Meijer een snaar brak. Zanger Jean Pierre Fisher vertelde er vrolijk bij dat de regel in de band is dat de gitarist mag worden geslagen als hij een snaar breekt. Helemaal geweldloos begon Geinbeat dus niet.
Daarna was het de beurt aan de Utrechtse band Between The Jars, die met hun jaren ’70- achtige bluesrock prima aansloten op de band voor hen. Bij hen zijn het vooral de invloeden van Deep Purple, Led Zeppelin en Joe Bonamassa die duidelijk terug te horen zijn. Zanger Florian Albronda maakte nog even van de gelegenheid gebruik om de aanwezige vader van bassist Maarten van den Ende alvast te feliciteren met zijn verjaardag, ook al is hij pas de volgende dag jarig. Maar hij heeft wel de ‘eer’ trouwste fan te zijn.
Na het zonnige optreden van The Brahms was het met Counter Jib tijd voor totaal iets anders. Het Utrechtse rocktrio stak niet onder stoelen of banken dat Nirvana, Queens Of The Stone Age en Foo Fighters invloed op hen hebben gehad. Ze moesten er even voor werken om het enthousiasme naar publiek over te brengen, maar tegen het einde van hun optreden was dat de jongens toch gelukt. Triggerfinger mag oppassen nu ze er een goede concurrent bij hebben uit Utrecht.
Het lukt Orange Maplewood toch om rond een uurtje of kwart over vijf hun ‘Fuzzy-Melancholic-RockNRoll’ en ‘lovesongs with a fuzz’ (Zoals ze zelf zeggen), te brengen. Een krachtig gitaartrio moest het lui achterover in het zonnetje hangende publiek weer wat leven inblazen. Geen probleem zo als bleek, met Duncan Daalmeijer op drums als ondersteuning. Orange Maplewood is in ieder geval een band waarvoor de fans zich ver van tevoren reeds een plekje vooraan bij de hekken hadden gegeven. Het was een leuk contrast met Rondé, die even tevoor op het podium stond, en een typisch gevalletje van ‘even wakker worden’. De band speelde met lekkere lef en moesten regelmatig even de gitaar stemmen; Moet kunnen allemaal. De technische probleempjes tussendoor beletten de band niet om gewoon door te musiceren. Een grappige verrassing was drummer Duncan: Een op het oog rustige jongeman die een behoorlijke ferme slag in de armen bleek te hebben. Zodanig dat zijn bril er van afzakte, maar hij had er duidelijk pret in en neemt het drummen serieus.
Mary Fields, de Utrechtse metalband met DB’s als thuisbasis, kon met enige vertraging hun set beginnen. Stevige muziek met een vleugje funk/jazz. De heren gingen er snoeihard in. De jazzy accenten waren slechts voor een geoefend oor te horen, maar het is waar: Ze zijn er wel. De band was redelijk schokkend voor het publiek dat er in eerste instantie wat overrompeld naar stond te kijken. Enkele fanatiekelingen vooraan gingen helemaal los en vormden een privé moshpit. In ieder geval wisten ze met hun enthousiaste performance het publiek naar zich toe te trekken. Voor wie het geen muziek om naar te luisteren vond, was het zeker het vermaak waard om naar te kijken. Dat kon ook van dichtbij, want zonder enige gêne mengde de band zich ook gewoon tussen het publiek (misschien door het gebrek aan spierballen, wat crowdsurfen onmogelijk maakte).
Na het harde geweld van Mary Fields is Tim Knol met The Miseries natuurlijk wel andere koek. Ook al is deze band voor Tim Knol een koerswijziging, na de drie singer-songwriter albums waarmee hij bekend werd. Even wennen dus voor wie hem niet in deze rol kent. Toch sloot de powerpop- achtige garagerock goed aan op het gitaargeweld van Mary Fields.
Ondanks de betonnen nieuwbouw die het plein rijk is, ontstond er zowaar door de invallende duisternis en de bezoekers die zich aan de vele tafeltjes hebben genesteld met een drankje en/of een hapje een gezellige sfeer. Een enkeling warmde zijn spieren op voor wat ging komen: Eindbaas John Coffey, met David Achter de Molen, die zichzelf wereldberoemd heeft gemaakt op Pinkpop door het perfect opvangen van een naar hem toegeworpen biertje.
Wat een eer dat deze band zo gewoon is gebleven en zich zeker niet te goed voelde om het nu al geslaagde Geinbeat in stijl af te sluiten. De stevige alternatieve screamo-punk-rock met vaak driestemmige ‘schreeuwzang’ die je tot in je ziel raakt, ging los over het Nieuwegeinse. Het water van de Hollandse IJssel kreeg spontaan een wilde golfslag en de aangemeerde bootjes deinden vrolijk mee. Deze mannen zijn niet te stoppen en niet te stuiten! Een paar hoog gehakte peroxide blonde dames die het waagden om vooraan rustig aan een biertje te nippen, vluchtten verschrikt naar achteren. Maar gelukkig hoeft niets en mag alles, zo verzekerde zanger David ons. Stilstaan, dansen of crowdsurfen, alles was goed. En zo kon het dat een verdwaalde opblaaskrokodil door hem misbruikt werd om over het publiek te ‘zwemmen’ en een opengebarsten zitzak een sneeuwbui aan piepschuimballetjes veroorzaakte. Dit alles verhoogde slechts de feestvreugde, die er toch al scheen te zijn door verzonnen verjaardagen van de diverse bandleden en de evenzo geboorte van een dochtertje van gitarist Alfred van Luttikhuizen, diezelfde middag. Een feest was het toch wel en het had nog even door kunnen gaan, ware het niet dat de trouwe dienders van de wet er vriendelijk maar beslist op kwamen wijzen dat de tijd (en dus ook de koek) op was.
Het in de moshpit blauwgebeukte en bezwete publiek kwam weer tot zinnen, de laatste biertjes werden getapt en het plein stroomde langzaam leeg. Een mooi feestje, gemeente Nieuwegein en organisatie: Bedankt voor het mogelijk maken van dit evenement. “Volgend jaar kunnen jullie rekenen op nog meer vaste bezoekers.” aldus de veel gehoorde mening uit het publiek.
Foto’s (c) Rob Sneltjes, RockMuZine.nl
