Eerste editie van Rockin’ Roots Fest smaakt naar meer

Na zijn tweede plaats in het afgelopen seizoen van The Voice kwam de carrière van Dave Vermeulen en die van zijn band Voltage in een stroomversnelling. Zo deelden ze het podium van de Heineken Music Hall met Dave’s coach Sanne Hans, coverden ze ‘Follow the Sun’ bij Giel Beelen en verzorgden ze de afterparty bij de show van hun idolen Status Quo. Ook werd de band gevraagd voor grote festivals als Paaspop, de Zwarte Cross en Festyland. Om al deze wapenfeiten te vieren samen met de fans van het eerste uur organiseert Voltage Rockin’ Roots Fest, een eigen minifestival in de Cacaofabriek in thuisstad Helmond. Hillbilly Hayride en the Grand East zijn door de band gevraagd om de avond te openen.

Hillbilly Hayride

Hillbilly Hayride is een bluegrass band uit het de Peel. De nummers van de Hillbillies staan bol van gebroken harten, drank en andere ellende, toch wordt je van hun muziek vrolijk. Met een aanstekelijk enthousiasme serveren ze hun bluegrass muziek zoals het hoort: puur en oprecht. Meerstemmige vocalen maken het geluid van de banjo, mandoline, contrabas, gitaar, ukelele en lapsteel compleet.

In de hal van de Cacaofabriek bijt Hillbilly Hayride het spits af deze avond. De vijf mannen en een vrouw passen samen met hun instrumenten ternauwernood op het piepkleine podium. Dat deert Hillbilly Hayride niet in het minst. Enthousiast en aanstekelijk brengt de band haar nummers. Bluegrass is een van de meest traditionele stromingen in de Amerikaanse country. Hillbilly Hayride benadert het genre met humor, respect en gevoel voor de oorsprong van de muziek.  In de ogen van de Hillbillies is het maar een kleine stap van het Wilde Westen van de VS naar het platteland van Someren-Eind. Of je het nu hebt over de hoogste bergen van Tennessee of de hoogste berg van Someren die nauwelijks boven de bomen uitkijkt maakt in hun wereld weinig verschil. De band maakt indruk met nummers van bands als Wood & Wire, maar ook klassiekers als ‘Jolene’ van countrydiva Dolly Parton komt in een heerlijk dramatische uitvoering langs. Het hoogtepunt van de show is een gloedvolle bluegrass uitvoering van ‘Jackson’ van Johnny Cash.

Grand East

Als Texas Radio had het Diepenheimse vijftal in ruim 4 jaar al de nodige naamsbekendheid op gebouwd. Tot de band op 27 november 2015 besloot de stekker eruit te trekken en op “De Grote Fuck Off Texas Radio Dag” en zich om te dopen tot “The Grand East”. Opnieuw beginnen dus voor zanger Arthur, orgelman Joris, gitarist Niek, bassist Teun en drummer Imanishi. Nou ja, niet helemaal, de band had een schat aan ervaring en een platencontract op zak uit haar vorige leven. Inmiddels heeft de band een geweldig debuutalbum afgeleverd. Voor 2017 staan Noorderslag, support van DeWolff en een eigen clubtour op het programma. Maar vanavond eerst Rockin’ Roots Fest in Helmond.

Het toneel verplaatst zich naar de popzaal van de Cacaofabriek voor de voortzetting van de avond met the Grand East. Zanger Arthur is de grote troef van de band. Hij is gezegend met een stem als een misthoorn en een tomeloos enthousiasme. Het inventieve gitaarwerk van Niek en de bezwerende klanken van Joris doen de rest. The Grand East is op het podium een geoliede machine waar de rock en soul vanaf spat. En als Arthur dan ook nog een smerig stukje mondharmonica meeblaast waan je je in een dampende saloon in het zuiden van de VS in plaats van Helmond. The Grand East is op haar best als de nummers uit de bocht dreigen te vliegen in ziedende jams van orgel en gitaar. Dan zijn er altijd nog de solide fundamenten van de ritmetandem Teun en Imanishi die het spel subtiel weer terug op de rit brengen. ‘Rabbits and Children’ opent klein en subtiel en laat horen dat Arthur een prachtige stem heeft in de hogere registers. Naarmate Joris’ hammond meer gaat gieren gaat Arthur’s volume ook omhoog tot hij uitbarst in een oerschreeuw. Soulvolle rock op zijn best! Het hoogtepunt van de show van the Grand East is het broeierige ‘Kiss the Devil’. Na de opening met een smerige mondharmonica zingt  Arthur duister en bezwerend alsof hij de dominee is van een satanische kerk. Joris’ krukje begeeft het onder zijn enthousiaste moves. Maar niets kan de onweerstaanbare groove van the Grand East stoppen. Met haar denderende show legt The Grand East de lat hoog voor Voltage.

Voltage

Ruud en Ralph van barbershop Cherry Chop Barbers uit Mierlo mogen de avond aan elkaar praten. Beide heren zijn onder de indruk van de ambiance, “de zaak aan elkaar praten in ons eigen winkeltje is toch wat anders dan een volle zaal met zo’n 400 man”. Aan het publiek zal het niet liggen deze avond, vakkundig opgewarmd door de Hillbilly Hayride en the Grand East zijn de verwachtingen voor Voltage hoog gespannen.  En Voltage maakt ze waar, meer nog, Voltage maakt van haar eigen feestje een gigantisch feest. Vanaf de eerste Status Quo achtige boogie van ‘Money Train’ spat het speelplezier van het podium. Voltage klinkt krachtiger en meer gefocust dan ooit. Natuurlijk put Voltage rijkelijk uit haar debuutalbum ‘Travellin’ Men’, maar ook nieuwe nummers als de lekker rauwe ‘Pistol Pete’, Dave’s single ‘Found Myself a Home’ en covers als ‘Follow the Sun’ komen aan bod.

Gitarist Gijs en bassist Bob spelen bijna achteloos een stukje uit ‘Voodo Child (Slight Return)’ van gitaargod Jimi Hendrix wat de opmaat blijkt voor het moddervette ‘Cruisin’, een eerste hoogtepunt van de show van Voltage. Wanneer mondharmonica wizzard Sander Boes het podium opgeroepen wordt weten de fijnproevers dat het tijd is voor een van de allermooiste Voltage nummers, eentje die zelden live gespeeld wordt omdat ‘Harbour Starboard’ zwaar leunt op de mondharmonicapartijen van Sander. ‘Harbour Starboard’ is kaal, duister en prachtig met de rauwe riffs van Gijs op een sigar box 3- string, Sander’s smerige mondharmonica en Dave’s dramatische zang. Prijsnummer van de avond is toch de klassieker in-de-dop ‘Motherfucker Jones’, prachtige countryrock, slepend en duister met Dave’s stem en Gijs’ smerige gitaarsolo in de hoofdrollen.

Hierna gaat het gas er weer vol op met een energieke uitvoering van ‘Roll Over Lay Down’ van een van de grote voorbeelden van Voltage, Status Quo. De hele show zoeken Bob, Gijs en Dave elkaar en drummer Bart op om lekker samen te spelen. Deze saamhorigheid komt tot een hoogtepunt als Dave de stage crew van de band het podium ophaalt om samen met de band ‘Roadhouse Blues’ van the Doors te spelen. Met als gevolg dat er 5 gitaristen samen staan te jammen “Vindt onze geluidsman niet leuk” roept Dave, maar dat mag de pret niet drukken. Het bluesy ‘Rooster’ sluit de reguliere set af. Maar het feest is nog niet afgelopen, de heren komen terug met de JJ Cale klassieker  ‘Call Me the Breeze’, de rockende uitvoering van Voltage sluit meer aan bij die van Lynyrd Skynyrd dan bij het origineel. Voltage sluit een geslaagd feest af met hun lijflied ‘Travellin’ Man’. Nog één keer gaan band en publiek helemaal los en alle vuisten gaan de lucht in bij “I may look like a drifter but I’m a travellin’ man!”.

Tenslotte

Voltage heeft een mooi feest in gang gezet met Rockin’ Roots Fest. Samen met the Grand East en Hillbilly Hayride werd het een mooie viering van authentieke en passionele rock en rootsmuziek. Hopelijk houdt Voltage woord en wordt dit een jaarlijkse traditie zo aan het einde van het jaar.

Foto’s (C) Conny van den Heuvel