Helldorado 2017, rock ’n roll to the MAX

18 november 2017 zal de boeken ingaan als een trieste dag voor Rock ’n Roll. 18 november 2017 is de dag dat Malcom Young, grondlegger van de meest iconische rock ’n roll band AC/DC ons verlaat. Op die dag ziet een nieuw rockfestival het levenslicht. Helldorado. “The incredible rock & roll freak show” zoals het onderschrift luidt. Helldorado komt uit de creatieve geest van een van Eindhovens meest iconische rockers, Peter van Elderen, voormalig frontman van Peter Pan Speedrock. Hoewel de bedenker, locatie en zelfs de datum vrijwel gelijk zijn is Helldorado nadrukkelijk niet de opvolger van het legendarische Speedfest. De bands, de aankleding en de randprogrammering is compleet anders. Maar zoals van Elderen in een interview op ‘Never Mind the Hype’ aangeeft: “Er zullen ook mensen zijn die op dezelfde plek en datum heel veel bier drinken met dezelfde vrienden als op Speedfest.”

Om met de aankleding te beginnen. Het Klokgebouw is omgetoverd tot een gigantische nachtclub met in elke ruimte een aparte sfeer. Zo vinden we overdag in de Lion Stage midden voor het podium een Worstelring en is er een spookhuis. In de Comedy kapel is de achterwand omgetoverd tot een gigantische glas-in-lood schildering met daarop een levensechte kakkerlak.

Er zijn worstelaars, messenwerpers en er is comedy. Maar de hoofdmoot van het programma is natuurlijk muziek, rock ’n roll in al haar verscheidenheid.

Tyler Bryant & the Shakedown

Rockmuzine opent de dag met Tyler Bryant & the Shakedown. Tyler Bryant & the Shakedowns mag misschien niet wereldberoemd zijn. De band wordt door collega-muzikanten wel degelijk opgemerkt. De band deelde het podium met de groten der aarde, waaronder Guns ’n Roses, AC/DC, ZZ Top en Tom Petty.

Op Helldorado zien we de band aan het werk op de kleurrijke Cobra stage. Tyler Bryant & the Shakedown is een heerlijke binnenkomer. De band speelt aanstekelijke rock ’n roll met vette riffs, een lekkere stem en de juiste rockposes. De band is op haar best in southern rockers. Met loodzware riffs, fijne samenzang en een ziedende ontlading is ‘Aftershock’ het hoogtepunt van de opwindende rockshow. Een band waar we nog veel van gaan horen.

Dead Elvis & His One Man Grave

Van een heel ander caliber is Dead Elvis & His One Man Grave. In het kader van “Even a dead Elvis is better than most” treedt Dead Elvis op in een Las Vegas style Elvis pak met een gorilla masker. Op Helldorado betreedt Dead Elvis de worstelring voor de Lion Stage om het publiek te vergasten op een potje ouderwets opzwepende rock ’n roll.

Cock Roach Comedy Chapel

Door naar de Cock Roach Comedy Chappel. In de voormalige rookruimte is een intieme kapel ingericht die overheerst wordt door een glas-in-lood achterwand. Zoals het een ware kapel betaamt moet deze eerst ingewijd worden, hiervoor heeft de organisatie niemand minder dan Lucy Hopkins ingehuurd. De hogepriesteres van de comedy zegent de kapel in met een vruchtbaarheidsritueel waarin ze samen met een vrijwilliger uit het publiek handsex bedrijft.

Nu de kapel is ingewijd is kunnen lokale helden Dikke Dennis en Denvis met een gerust hart hun comedy show opvoeren. Wel jammer dat ze maar zo’n klein podium toebedeeld krijgen, hun show is eigenlijk gemaakt voor de megapodia van Las Vegas. Toch improviseren de heren een vermakelijke goochelshow bij elkaar waarin woordgrappen, slapstick, bloed en geslachtsdelen elkaar in razende vaart afwisselen. Hoogtepunt van de show is de verdwijntruc. Die mislukt omdat de “vrijwilliger” uit het publiek het luik in het podium niet weet te vinden waarna ons illustere duo de persoon in kwestie gewoon met zak en al achter op het podium op een stoel parkeert.

La Muerte

Legendarische Belgische rockband La Muerte stond bekend als “de missing link tussen Salvador Dali en the Stooges”.  In 1994 hingen ze de gitaren aan de wilgen, maar in 2015 bleek het bloed toch te kruipen waar het niet gaan kon en werd de band nieuw leven ingeblazen. La Muerte heeft niets ingeboet aan theater. Rook, kaarsen, een pentagram en de zak over het hoofd van zanger Marc du Marais overheersen het beeld. Rauwe grommende vocalen en monsterlijke riffs teisteren de trommelvliezen. La Muerte geeft een duistere, beenharde maar prachtige show op Helldorado.

Tigre Blanco

TIgre Blanco is de ware witte tijger in de line-up van Helldorado. De muziek van de Helmonds band bevat invloeden uit de zigeunermuziek, Spaanse flamenco en Amerikaanse filmmuziek. Op het podium vertaalt zich dit in energieke gypsy soul waarin de Spaanse gitaar van meestergitarist Antonio G de hoofdrol opeist. Hoogtepunt van de show is ‘Wild at Heart’, een nummer dat klinkt als de soundtrack van een toekomstige Quinten Tarantino film.

Rock ’n Roll Wrestling Bash

Ondertussen vindt op de Lion Stage de Rock ’n Roll wrestling Bash plaats. Denk de theatrale worstelvoorstellingen van Hulk Hogan, maar dan in een rock ’n roll setting. Op het podium slingert The Wrestling Bash Orchestra de ene na de andere metal riff het publiek in terwijl in de worstelring de worstelaars van de Galactic Trash Wrestling Alliance elkaars hoofd op het canvas proberen te pletten. Top amusement, perfect passend in het plaatje van Helldorado.

Monomyth

Het Haagse Monomyth tapt uit een heel ander vaatje. Monomyth denkt niet in liedjes. Monomyth neemt je mee op een kosmische trip in haar universum van hypnotiserende drones, spacy soundscapes en grommende stoner riffs. De show op Helldorado is een van de eerste met meestergitarist Boudewijn Bonebakker (Gorefest/Gingerpig) aan boord. Monomyth doet stilzwijgend wat het altijd doet: Het publiek hypnotiseren met haar immer doordenderende grooves, meanderende melodieën en grommende riffs. Op recenter werk zijn ook beats en samples toegevoegd aan het palet van de band. Je zou Monomyth’s muziek dan ook Psycho Space Dance kunnen noemen. Monomyth is geen allemansvriend. Je moet jezelf over willen geven aan de trip. Doe je dat, dan wordt je meegevoerd in Monomyth’s muzikale universum.

King Kongo and the Pink Monkey Birds

King Kongo Powers heeft deel uitgemaakt van the Gun Club, the Cramps en Nick Cave and the Bad Seeds. Met deze achergrond is het geen verrassing dat de muziek van King Kongo and the Pink Monkey Birds diepgeworteld is in de garagerock traditie. Gehuld in een Dracula outfit met groen geschilderd gezicht doet King Kongo Halloween nog eens dunnetjes met ons over. King Kongo and the Pink Monkey Birds klinkt als the Cramps. Haar garagerock rammelt en kraakt aan alle kanten. Maar wat een energie spat er van het podium!

Birth of Joy

“Sixties on Steroids” zo vat Birth of Joy haar muziek kernachtig samen. Denk the Doors, MC5 en Pink Floyd. De band keert net terug van een Duitse tour in het voorprogramma van Triggerfinger. In februari presenteert Birth of Joy album nummer 5. Bith of Joy walst als een geoliede rockmachine over Helldorado. De inventieve klappen van Bob, de gierende Hammond van Gert-Jan en de scheurende riffs en intense vocalen van Kevin passen naadloos op elkaar. Hoogtepunten van de show zijn het duistere en intense ‘Three Day Road’ en de uitbundige afsluiter ‘Make Things Happen’ dat Helldorado tot de laatste rijen aan toe tot dansen aanzet.

Orange Goblin

Orange Goblin is in haar 22-jarig bestaan uitgegroeid tot een van de grote bands in heavy music in Engeland. Met name live heeft de band een reputatie hoog te houden. De band zegt over haar muziek: “we have created a unique, heavy sound that lies somewhere between doom, stoner, classic metal, 70’s inspired heavy-rock, punk, blues and everything in between”.  De muziekpers houdt het op Stoner Metal.

Op de tonen van AC/DC’s ‘It’s a Long Way to the Top’ betreden de mannen het podium. Gelijk bij de eerste riffs spat de energie van het podium. De reusachtige zanger Ben Ward bespeelt het publiek voor de Cobra Stage met verve. De nummers van Orange Goblin klinken al bij het eerste gehoor vertrouwd in de oren. Als de band het gitaargeweld wat doseert wordt het echt spannend. ‘Saruman’s Wish’ wat na een slepend intro ontploft in grommende riffs is daar een goed voorbeeld van.

Nashville Pussy

Nashville Pussy IS rock ’n roll. De band staat al 20 jaar bekend als het smerigste jongetje van de klas. Bijna zonder uitzondering draaien de nummers van Nasville Pussy om drank, drugs, seks en vechtpartijen, in willekeurige volgorde. Die nummers worden gegoten in een mal van psychobilly, blues, punk en hardrock, beter bekend als “sleaze rock”. Het echtpaar Blaine Cartwright and Ruyter Suys vormen al 20 jaar het hart van de band.

Op de Lion Stage van Helldorado maakt Nashville Pussy indruk met een heftige set smerige rock ’n roll waarin de gierende riffs van Ruyter samen met manlief’s niets aan de verbeelding overlatende vocalen de hoofdrol spelen. Al snel ontstaat er een moshpit voor het podium die gedurende de show alleen maar verder aangroeit.

Big Business

In haar bio op facebook zegt Big Business over zichzelf: “Big Business is a loud rock band from sunny Los Angeles. They tour, make records, and pretty much do whatever they want. But they do it CLASSY.”

Big Business doet een aanval op je onderbuik met rommelende drums en grommende bassen. Drummer Cody Willis trekt het meeste aandacht naar zich toe. Hij lijkt wel 4 armen en 3 benen te hebben, zo ongenadig snel ranselt hij zijn drumkit, zonder dat het lomp of overhaast overkomt. Als het tempo wat zakt klinkt plotseling de dramatiek door in Jared Warren’s stem. Maar het is toch vooral Cody’s onvermoeibare drumwerk dat de aandacht trekt.

Red Fang

Laat het maken van een goede groove maar over aan de mannen van Red Fang. Alweer 12 jaar lang verpakken de songsmeden uit Portland Oregon hun grommende riffs in onweerstaanbare grooves. Red Fang kent twee gezichten. Aan de ene kant is haar muziek bloedserieus, maar de bijbehorende clips zijn vaak hilarisch.

Deze twee gezichten ze je ook op het podium: Het ene moment klinkt de grommende stoner-metal duister en dreigend. Het moment erop staat zanger Aaron Beam de flauwe moppen van zijn zoontje te tappen. Bij de meesten zou dit niet met elkaar te verenigen zijn. Red Fang komt ermee weg. Sterker nog, het is de charme van de band dat ze ook met zichzelf kan lachen. Het übercatchy ‘Wires’ met zijn killer-riff en onweerstaanbare groove is een wurm die zich in je hoofd nestelt.

The Darkness

Qua hits en populariteit zat the Darkness in 2003 aan haar hoogtepunt met doorbraakhit ‘I Believe in a Thing Called Love’. Na de nodige strubbelingen werd de band in 2007 opgeheven. Om in 2011 weer uit haar as te herrijzen. The Darkness maakt glam rock vol gierende riffs en gillende vocalen.

Zanger Justin komt op in een groen supermannenpak compleet met cape, terwijl bassist Ritchie de blits maakt in een knalroze pak. Al snel verdwijnen de uiterlijkheden naar de achtergrond en overheerst de energie en het enthousiasme waarmee The Darkness haar muziek brengt. Is het origineel? Is het vernieuwend? Nee, maar The Darkness brengt wel een rock ’n roll show die bij het hele publiek een brede glimlach op het gezicht tovert.

Triggerfinger

Triggerfinger is misschien wel de allerbeste Europese rockband van het moment. Ruben Block, Mario Goossens en Monsieur Paul vormen met zijn drieën sinds 2003 het Antwerpse powerhouse Triggerfinger. Er zijn er maar weinig die luide gitaren zo sexy kunnen laten klinken als Ruben Block. Met het verschijnen van haar laatste album ‘Colossus’ is Triggerfinger uitgebreid naar een kwartet met Geoffrey Burton op gitaar waardoor de band zo mogelijk nog voller klinkt.

Als altijd strak in pak en de haren stevig in de plooi betreden de heren het podium. Al vanaf de openingsriff van ‘Upstairs Box’ maakt Triggerfinger duidelijk dat zij de enige en terechte hoofdact is van Helldorado. Met een onverbiddelijke muur van geluid en de onweerstaanbaar sexy grooves verplettert Triggerfinger het publiek in de Cobra. Vrijwel alles is raak, maar het superieur opgebouwde ‘My Daddy’s Got a Gun’ is het onmiskenbare hoogtepunt van de show. Triggerfinger is klaar om de rest van de wereld te veroveren.

Tenslotte

Ondanks het kwade gesternte door het overlijden van Malcolm Young is Helldorado een prachtig feest waarop de rock ’n roll in haar volle breedte wordt gevierd. Dit smaakt naar meer. Op naar editie 2018.

fotografie: (c) Armelle van Helden