Volbeat – Rewind Replay Rebound
Bij RockMuZine waarderen we de inbreng van muzikanten en dan niet alleen op het muzikale vlak. Toen we het nieuwe album van Volbeat, ‘Rewind Replay Rebound’, voor ons kregen, konden we maar één telefoontje plegen voor een gastrecensie, en dat was naar de mannen van 16 Dollars. Net als Volbeat (vroeger Dominus) heeft 16 Dollars zijn roots in de death metal. Ze spelen met 4 muzikanten om de tribute simpel en zo dicht mogelijk bij het origineel te houden. Zo kunnen ze eveneens net zo veel energie, plezier en swingende metalriffs het publiek in knallen. Ernaar zelf hoe meer dan 7 jaar en talloze optredens ervaring klinkt op een van hun shows!
16 Dollars (Göran Bek, Pim Schram, Maikel Wagelmans & Frank de Groot):
Eindelijk is daar dan de nieuwe plaat van Volbeat: ‘Rewind Replay Rebound’. Na 3 jaar wachten mochten wij hem nèt iets eerder dan de rest luisteren, met dank aan RockMuZine.
Allereerst valt op dat er geen country/western intro opent en ook geen knaller maar de luisteraar wordt rustig ingeleid in wat hem of haar grotendeels de rest van de cd te wachten staat. Volbeat experimenteert veel met nieuwe geluiden en nieuwe invloeden, en enkele bekende elementen zoals het achtergrondkoor en gastartiesten zijn ook weer terug. Dit geeft veel afwisselende nummers waardoor het moeilijk is om een duidelijk stempel op de plaat te drukken. We durven zelfs wel te stellen dat Volbeat klinkt als nooit tevoren op een paar nummers na.
Sinds de komst van Caggiano zijn de gitaarsolos van Volbeat indrukwekkender en langer geworden. Bijdragen van gastartiesten als Gary Holt (Exodus, Slayer), Neil Fallon (Clutch, The company band) en Mia Maja (te zien op volbeat live dvd in Telia Parken) zijn duidelijk hoorbaar. Op ‘Rewind, Replay, Rebound’ is nu duidelijk hoorbaar dat Poulsen zijn soleerniveau heeft weten op te trekken aan dat van Caggiano, ze wisselen mooi af maar houden elk hun eigen stijl. Erg duidelijk is ook het deel waar Holt zijn input heeft mogen geven in typische Slayer sferen, aangedikt met solo’s van Holt en Caggiano.
Met dit zevende album zal Volbeat zeker een nieuwe schare fans aantrekken omdat ze wederom hebben bewezen erg veelzijdige muzikanten te zijn. Het is tegenwoordig lastig te benadrukken welk nummer nou een typisch ‘Volbeat’-nummer is. De pure sound van hun eerste twee albums lijkt vaak ver in het verleden te liggen, maar ondanks dat deze cd erg overgeproduceert klinkt is het duidelijk dat hij maar door één band gemaakt kan zijn. Het wordt afwachten wat onze favoriete Denen hier live van waarmaken.
Alles weloverwogen zijn er toch maar 3 van de 14 nummers die wij als Volbeat tribute band graag zouden spelen (en waarschijnlijk ook gaan doen). Voor wie ons kent zal het geen verrassing zijn welke dat gaan worden. En wie ons niet kent is natuurlijk welkom om eens te komen kijken en horen wat wij er van maken. (80/100) (Vertigo/Universal)
