Uriah Heep toont twee gezichten in TivoliVredenburg

Het duurt even, maar langzaamaan druppelt de grote zaal van TivoliVredenburg op 13 oktober 2022 vol met krasse oude heren. Wanneer de winterjassen, blazers en sjaals op worden geborgen in de garderobe worden de bandshirts geopenbaard en ontpoppen de keurige mannen tot volwaardige rockers, klaar om hun tweede jeugd te beleven. Op een vrijwillige uitzondering na hebben de dames in de zaal zich maar mee laten slepen om hun mannen een beetje in de gaten te houden. De zaal zal niet vol komen op deze druilerige donderdagavond, maar er heerst een gezellige drukte. Het wachten is op Uriah Heep.

De Britse hardrockformatie viert vanavond in Utrecht haar 50^e verjaardag, door de welbekende redenen twee jaar later dan gepland. Vanavond worden we dan ook getrakteerd op een uitgebreide geschiedenisles van een band die zich al sinds jaar en dag bevind op het snijvlak van kwalitatieve progressieve rock, folkrock, hardrock en metal. En met vijftig jaar en 24 albums op de teller, wordt dit gegarandeerd een lange zit. De verwachtingen in de zaal liggen net zo hoog als de leeftijden.

Klokslag half 9 dimmen de lichten in de zaal. Op het witte doek dat voor het podium is gespannen worden wat kneuterig opgenomen videoboodschappen getoond van diverse rockbands die Uriah Heep op geheel eigen wijze feliciteren. Het blokje is wat aan de lange kant, maar net voor de rumoer los weet te breken betreden Mick Box en zijn mannen het podium. Ze nemen plaats op krukjes uitgestald voor het gespannen witte doek. De eerste set blijkt een voorschoteling te zijn van de meer akoestisch getinte nummers, gespeeld in een minimale, bijna kampvuur achtige setting.

Op een paar opzwepende gebaren van zanger Bernie Shaw na blijft het niveau het eerste uur vrij tam. De band heeft het wel zichtbaar naar haar zin, maar het mist het scherpe randje. Muzikaal is alles dik in orde, maar het vuur ontbreekt. Gelukkig laat het gros van de bezoekers zich gewillig meeslepen door nummers als ‘Free Me’, ‘The Wizard’. Het zijn stuk voor stuk ook heerlijke nummers die hun glans nog niet hebben verloren. Maar een dergelijke set is een opmerkelijk eentonige opener voor een grootse viering. Ook de lichtshow blijft beperkt tot wat spotjes hier en daar, en een simpele lichtprojectie op de achtergrond.

De akoestische set eindigt met het prachtige ‘Lady In Black’, waarna een korte pauze volgt. Nadat veel mannen zich hebben verbaast over het feit dat dit keer de mannen eens in de rij stonden voor het toilet en de vrouwen door konden lopen (“normaal is het andersom”), en iedereen zich opmaak voor wat nog zou komen doven de lichten in de zaal weer en wordt er wederom een compilatie aan beelden geprojecteerd op het witte doek. Ditmaal beelden uit de geschiedenis van de band, zoals foto’s, backstage meligheid en optredens uit het verleden.

Met veel bombast en pillaren van rook valt dan plots het doek en toont Uriah Heep haar andere gezicht, de prettig ontspannen hippie maakt plaats voor de meedogenloze rockbitch. De kampvuuropstelling heeft plaatst gemaakt voor een meer klassieke rock opstelling, waarbij toetsenist Phil Lanzon op een verhoging boven iedereen uitstijgt, en links onder van hem drummer Russel Gilbrook in de schaduw van de band als een beest op zijn drumstel loopt te rammen. Oerlid Mick Box en nieuwkomer Dave Rimmer staan aan de uiteinden van het podium en worden met theatrale flair bespeelt door zanger Bernie Shaw, die ook moeiteloos het publiek in zijn greep heeft. Datzelfde publiek gaat trouwens extreem goed op deze energie, en in combinatie met de wervelende lichtshow lijkt TivoliVredenburg zo eerder op een arena dan een concertzaal.

In een moordend tempo en met de vlammende energie die de eerste set moest ontberen volgen de meer rock en metal georiënteerde nummers elkaar op. Zo nu en dan maakt de band een sprongetje in de tijd met af en toe een komisch nonchalante anekdote als introductie op een nummer. De band snijdt in de twee en half uur dat ze spelen zeker wel het gros van hun albums aan, hoewel het zwaartepunt (voor zover je het zo mag noemen) vanavond ligt op ‘Demons and Wizards’en ‘The Magician’s Birthday’.

De klok slaat inmiddels elf uur, maar zowel de band als het publiek laten zich niet kennen en hunkeren naar meer. Na even kort een teug zuurstof te hebben genomen vraagt Bernie ons of we klaar zijn voor nog wat nummers. De zaal gaat uit haar dak, en met ‘Gypsy’ en het niet te missen ‘Easy Livin’ wordt de toegift ingezet. Daarna is het toch echt uit met de pret, hoewel Bernie en Mick ons op het hart drukken dat ze druk bezig zijn met een nieuw album en volgend jaar graag terug komen naar Nederland met nieuw materiaal. Dat klinkt als een plan!

Op deze druilerige donderdagavond heeft Uriah Heep maar weer een bewezen nog steeds mee te spelen met de grootheden uit de rockgeschiedenis. Toch was de opzet van de tweede set beduidend sterker dan de akoestische opstelling, wat als we kritisch gaan kijken de balans toch een beetje deed wankelen. Maar goed, als je met een dergelijke Jackyll and Hyde tactiek het publiek zo omver weet te blazen, is dat puntje van kritiek ook maar muggenzifterij. Na een hele dikke twee en half uur worden de bandshirts weer netjes opgeborgen achter winterjassen, sjaals en blazers. De klok strijkt twaalf en de stoere rockers veranderen weer in krasse oude heren.