Alter Bridge en Mammoth WVH doen niet voor elkaar onder in 013

De zomerfestivals komen er aan en dat betekent kassa voor de bekendere rockhelden. En om de festival-loze dagen financieel ook interessant te houden, wordt er op ‘off-days’ vaak uitgeweken naar relatief kleine zalen. Leuk voor de band én de fans, die zo hun helden van wat dichterbij kunnen aanschouwen. Zo ook het grote Alter Bridge die komende maanden alle mogelijke rockfestivals, zoals gebruikelijk, weer aandoet in Europa, maar vanavond gewoon in het Tilburgse 013 staat. Een half jaar geleden bleek Ziggo een fors maatje te groot, maar 013 puilt vanavond letterlijk uit. En terecht. Zeker nu ze Mammoth WVH wederom op sleeptouw hebben. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.

Wolfgang van Halen is nog maar net bekomen van het optreden met Metallica op Koningsdag en mag wederom zijn fans in zijn halve vaderland entertainen. En dat doet hij met verve, want de forse zoon van gitaargod Eddie blijkt een ontwapenende podiumpersoonlijkheid en heeft de muzikale skills duidelijk niet van zijn moeder geërfd. In de eerste nummers is zijn zang helaas nauwelijks te horen, maar vanaf het opzwepende ‘Like a Pastime’ (van het in augustus te verschijnen album ‘II’) staat het geluid prima afgesteld.

Zijn band, met onder andere de van Slash geleende gitarist Frank Sidoris, is energiek en zweept het publiek lekker op. Met maar liefst drie gitaristen is de sound zo vet als een mammoet en Wolfie blijkt naast een goede gitarist ook nog een prima zanger te zijn. Als hoogtepunten noteer ik de heavy en slepende uitgesponnen versie van ‘Stone’ en het rustpuntje en zijn mooiste song, de  eerbetoon aan zijn vader: ‘Distance’. Maar ook de uptempo nieuwe single ‘Another Celebration at the End of the World’ beukt erg fijn door 013. En de solo is een prachtige ode aan pappa Eddie. Het door Marilyn Manson’s ‘Beautiful People’ geïnspireerde ‘Don’t Back Down’ sluit de set in stijl af. Zelden een support act zo veel succes zien hebben. Wolfgang komt er wel, ook zonder de hulp van zijn beroemde achternaam!

Een kleine twintig minuten later is het de beurt aan Alter Bridge. De band is een graag en frequent geziene gast in onze lage landen, dus het publiek weet wat te verwachten. De wall of sound die hun albums zo kenmerkt en soms ook tot een wat vermoeiende luisterervaring maakt, wordt vanavond gelukkig meerdere keren afgewisseld met luchtiger materiaal. Zo’n twee weken geleden cancelde de band nog een optreden vanwege stemproblemen van Myles Kennedy. Maar de infectie is grondig geheeld blijkbaar, want hij zingt vanavond gelukkig weer de spreekwoordelijke lampen van het plafond. Geen greintje sleet te bekennen. Twee stevige beukers trappen het optreden af: de nieuweling ‘Silver Tonque’ en de even harde ‘Addicted to Pain’ van ‘Fortress’. Het wat lichtere ‘Ghost of Days Gone By’ wordt luidkeels meegezongen, waarna de-handen-in-de-lucht-ballad ‘Broken Wings’ van het debuutalbum uit 2004 een terecht publiekslieveling blijkt.

De lichtshow is niet heel groot maar doeltreffend, effecten ontbreken en een simpele backdrop is de enige aankleding. De muziek moet het zoals altijd doen. Gelukkig is het geluid is na enkele songs prima in balans, doch aardig aan de harde kant. De band, nog altijd ongewijzigd na oprichting is in bloedvorm en oogt zeer relaxed. Bassist Brian Marshall blijkt live een enorme rots in de branding te zijn. Tremonti soleert de blaren op zijn vingers, maar ook Myles mag steeds meer solo’s doen, met name de bluesiëre. En Tremonti zingt dan weer twee nummers: het aanstekelijke ‘Stay’ van nieuweling ‘Pawn and Kings’ en de spannend opgebouwde semi-ballad ‘Burn it Down’ van het debuut. Verrassende keuze.

Halverwege mogen we even adem happen tijdens een zeer welkom akoestisch blokje. Een kippenvel-versie van ‘Watch Over You’ wordt gevolgd door een prachtige ‘In Loving Memory’. Kijk heren, dat werkt, die dynamiek, doe dat ook eens op een album, zo’n akoestisch nummer! Na de nylon snaren volgt hun eigen ‘Stairway to Heaven’, oftewel ‘Blackbird’. Wat een een mooi epos blijft dat toch. De afsluitende nummers zijn weer headbangen geblazen met ‘Isolation’ en natuurlijk de favoriet ‘Metalingus’ die massaal meegezongen wordt. Van het nieuwe album komt eerder in de set gelukkig ook de zware en bloedmooie epic ‘Sin After Sin’ aan bod. Topnummer!

De bijna jarige collega Metal Mike wordt door Myles nog even in het zonnetje gezet, alvorens de band met ‘Rise Today’ na een kleine honderd minuten dankbaar afscheid neemt van een enthousiast Tilburg. Het was een druk, doch erg fijn avondje zware muziek, deze zaterdag in 013. Mammoth geeft hoop voor de rocktoekomst en Alter Bridge blijkt nog niets van hun glans verloren te zijn na twintig jaar. Veel bezoekers zullen beide acts over twee weken zien op Graspop, maar zo’n zaal-headlineshow is toch net wat lekkerder.