The Amity Affliction viert 10 jaar ‘Let The Ocean Take Me’ in 013

Het is woensdag 23 augustus als The Amity Affliction tijdens het festivalseizoen een show speelt in 013, ter ere van het 10 jarige bestaan van het album ‘Let The Ocean Take Me’. Dit viert de band uiteraard niet alleen; ook Emmure en Blacktoothed zijn van de partij om er een feestje van te maken.

Het is aan het Duitse Blacktoothed om deze vrij rustige avond (in de kleine configuratie van 013’s Main) te openen. De band speelt een tegenwoordig vrij veel voorkomende mix van rock met wat ruige randjes uit de metalcore. Instrumentaal klinkt het geheel vrij lekker, en de band doet goed zijn best om het publiek te activeren. Het dertien in een dozijn genre met een vocalist die niet lekker in vorm lijkt te zijn, lijkt echter niet goed aan te slaan bij het meeste publiek.

Emmure probeert in de rustige tonen wat verandering te brengen. De harde, dreunende metalcore van het viertal doet direct diverse hoofden in het publiek knikken en ook de pit opent vrijwel direct. Het geheel klinkt lekker strak, zoals je bij de muziek van de heren zou willen. Vocalist Frankie Palmeri zoekt de interactie met het publiek goed op, en samen met een goede, ietwat donkere lichtshow zorgt het geheel voor een goede set. De band speelt vooral nummers van zijn laatste 2 albums ‘Hindsight’ en ‘Look at Yourself’, maar pakt ook wat oudere nummers mee, zelfs teruggaand naar het eerste album uit 2007, ‘Goodbye to Gallows’.

Na ongeveer een halfuur is de beurt aan The Amity Affliction om het podium te betreden. Het viertal (voor deze tour helaas met True North’s Tim Beken in plaats van originele zanger/bassist Ahren Stringer) trapt direct af met Pittsburgh en loopt vrijwel aan een stuk door heel ‘Let The Ocean Take Me’ door. Hierna doet de band bijna alleen maar nummers aan van de afgelopen 6 jaar, maar natuurlijk mag ook het oudere ‘Open Letter’ op een tour als deze niet ontbreken.

Waar de setlist nagenoeg perfect is, overtreft de show dit nog; het geluid is extreem helder, de bandleden zijn duidelijk goed in vorm (inclusief vervanger Tim, die qua vocale stijl erg dicht tegen die van Ahren aanleunt) en zijn ook lekker actief op het podium. Frontman Joel Birch doet ook uiterst zijn best om het aanwezig publiek op te zwepen, en het geheel wordt ondersteund door een lichtshow zoals je die op de grootste podia zou verwachten; groots, prachtig en met een goede hoeveelheid aan vonken en vlammen.

Al met al was dit een prachtige avond, waarbij het niveau telkens weer verhoogd werd. Hopelijk keert The Amity Affliction snel weer terug met Ahren!