Dynamo Metalfest stijgt naar de hoogste regionen in festival land

Het is alsof de weergoden de liefhebbers van de hardere muziekstromingen goed gezind zijn.
Menig metalhead keek niet graag naar de druilerige luchten in de dagen naar aanloop van deze derde editie van Dynamo Metalfest, ook op het moment van schrijven is het niet echt een vrolijk weertje.
Maar precies die ene zaterdag is het prima festival weer en dat is toch een dikke vette pré voor de aanwezigen in het dik uitverkochte IJssportcentrum te Eindhoven. De organisatie van het festival heeft naast het op de vorige editie al bekendgemaakte Testament qua programmering weer wat krenten uit de pap weten te vissen.

Traditiegetrouw wordt het feestje afgetrapt door de winnaar van de Dynamo Metalfest Bandbattle.
Dit jaar mag het Eindhovense White Boy Wasted om stipt half twaalf acte de préséance geven. En dat gaat niet helemaal onopgemerkt voorbij op de nog schaars gevulde schaatsweide, de drie heren brengen hun agressieve speedrock keihard met zichtbaar veel speelvreugde en enthousiasme. Als invloeden noemt de band zelf namen als Rose Tattoo, Zeke, Nashville Pussy, Peter Pan Speedrock, Honky, Red Fang, The Ramones en veel meer! En met name dat “veel meer” komt goed uit de verf tijdens dit optreden. White Boy Wasted beukt iedereen goed wakker op het vroege tijdstip, en heeft gezien de publieksreactie zichtbaar veel zieltjes gewonnen vandaag. Zanger/bassist Sid van Kastel (o.a. Facelifter) gaf aan het prettig te vinden om op een groot podium te spelen…nou wen er maar alvast aan Sid!

Bassist Johan van Stratum (o.a. The Gentle Storm, ReVamp en Stream of Passion), drummer Ed Warby (o.a. Gorefest, Hail Of Bullets, Ayreon), gitarist Jord Otto (o.a. ReVamp, My Propane), gitarist Ferry Duijsens (o.a. Agua de Annique, Leave’s Eyes, The Gentle Storm) en zangeres/blikvanger Anneke van Giersbergen vormen samen Vuur, de tweede band van de dag. Ondanks de hierboven genoemde beknopte staat van dienst van de muzikanten, mag Vuur ook nog wel als “nieuwkomer” worden bestempeld want de band bestaat immers nog geen jaar. De band had zich geen beter moment kunnen wensen om zich voor te stellen aan een groot publiek. Een prettig zonnetje breekt door en het IJssportstadion begint in een rap tempo vol te stromen waaronder veel nieuwsgierigen die direct doorlopen richting het podium om kennis te maken met Vuur. De set van Vuur gaat er meteen in als koek en dat heeft te maken met meerdere factoren. De band speelt strak, Anneke is een iets grotere kletskous dan vroeger en redelijk goed bij stem, zo speelt ze af en toe eens een riedeltje gitaar mee maar voornamelijk is de songkeuze bepalend. Er word nog ietwat voorzichtig gereageerd op het eigen materiaal van de band, maar songs uit het rijke muzikale oeuvre van Anneke worden met open armen ontvangen, zeker de The Gathering songs ‘On Most Surfaces’ en een zeer vette versie van het afsluitend ‘Strange Machines’.

Dynamo Metalfest heeft dit jaar maar liefst drie thrash metal bands op de poster staan, die allen een speciale band met het oude Dynamo Open Air festival hebben. Toxik speelde al de avond voor dit festival op de pre-party in de Dynamo club en mag nu, net als in 1988, het hoofdpodium onveilig maken. Het valt direct op dat het geluid te wensen overlaat en dat is jammer voor deze technische thrashers uit New York en uiteraard ook voor de fans. Want Toxik heeft ondanks de beperkte discografie en korte bestaansduur van vóór de eerste split toch wel wat los gemaakt bij de thrashers. Met slechts gitarist Josh Christian als enige oorspronkelijk lid en zanger Charles Sabin, die ten tijde van de tweede plaat ‘Think This’ (1989) aan boord kwam, in gelederen ligt de nadruk van de set toch op het debuut ‘World Circus’ uit 1987. Naast krakers als ‘Heart Attack’, ‘World Circus’ en ‘Spontaneous’ speelt Toxik ook drie songs van de ‘Breaking Class’ e.p. die in augustus moet gaan verschijnen. Laten we hopen dat deze zoveelste reïncarnatie van Toxik wel gaat slagen want ondanks het mindere geluid deed de band met dit optreden toch genoeg harten sneller kloppen.

Degene die Tommy Victor en zijn Prong de afgelopen jaren niet is tegengekomen houdt totaal niet van het genre of heeft onder een steen geleefd. Nog geen half jaar geleden tourde de band met King Parrot, Exodus en Obituary rond onder de noemer ‘Battle of the Bays’ en werkte enige tijd daarvoor nog een complete tour met Overkill af. Ook Prong heeft nog een link met het Dynamo Open Air festival uit het verleden, welteverstaan Dynamo Open Air ’92. Dus ruim 25 jaar geleden stond Prong op exact dezelfde plek te spelen als vandaag. De situatie van de band was toen ter tijd wel even wat anders dan nu. Prong was in die tijd een “grote” band die opgeklommen was van een thrash/hardcore crossover bandje naar een groovende machine die met name in de U.S.A. hoge ogen gooiden. Na een radiostilte van vijf jaar (1997-2002) is de band gewoon weer doorgegaan maar moest wellenswaar weer achteraan sluiten. Die schaduwzijde lijkt Prong en vooral Tommy Victor niets te deren want de band staat geweldig te spelen op Dynamo Metalfest. Het geheel is hard, strak en zonder nonsens en het inmiddels volle stadion vermaakt zich uitstekend. Prong knalt er enig recent werk uit van omstreeks 2014/2015 maar verder ligt de nadruk op de gloriedagen van de jaren negentig met maar liefst vier nummers van het geweldige ‘Cleansing’ album aan het eind van de set. Halverwege de set laten de mannen nog wel even horen wat we kunnen verwachten op het aankomende album ‘Divide and Conquer’ middels het titelnummer, dat gaat wel goedkomen!

Wat voor Prong geldt, geldt eigenlijk ook voor de death metallers van Entombed A.D. Het is hard, redelijk strak en onderhoudend, al lijkt het geluid wel weer wat minder zuiver te zijn als tijdens de voorganger. Ook Entombed A.D. grijpt terug naar het verleden in de set, en uiteindelijk is dat juist op een festival niet verkeerd want de herkenbaarheid van de songs werkt toch sfeer verhogend. Met ‘Midas in Reverse’, ‘Second to None’ en het titelnummer van de tweede langspeler is het gebeurt met het “A.D.” repertoire. Verder speelt de band alleen maar covers van Entombed, hoe kinderachtig dat ook klinkt. De Zweden spelen voornamelijk songs van ‘Left Hand Path’, ‘Wolverine Blues’ en gek genoeg de meeste van het ‘Clandestine’ album, een album waar geen enkel lid van deze bezetting op speelde. Het maakt allemaal niet uit Entombed A.D. is de enige death metal band van de dag, dus vooral liefhebbers van dat genre gaan compleet los.

En dan is er Exodus! Exodus, de tweede thrash metal band van de dag kan rekenen op veel sympathie van het publiek, op voorhand al één van de hoogte punten van de dag. Exodus heeft zich door de jaren heen (vanaf 1979!) ondanks een flink aantal pieken, dalen en line-up wisselingen weten te handhaven in de (thrash) metal scene door simpelweg goede liedjes te schrijven, veel op te treden en een goede band met de fans op te bouwen. En het werkt, de special edition Exodus/Dynamo shirts gingen als warme broodjes over de toonbank en de reguliere maten waren binnen een mum van tijd uitverkocht. Vanaf opener ‘Piranha’ tot aan de inmiddels geijkte afsluiter ‘Strike of the Beast’ is het een komen gaan van crowdsurfers en verslapt “de pit” geen moment, dit alles uiteraard resulterend in een “wall of death”. Het geluid, de sfeer, de band, de publieksreactie…alles klopte aan dit optreden…hulde!

Devin Townsend blijft een rare snuiter in de metal scene. Je houdt er van of in het geheel niet en dat geldt eigenlijk wel voor alle projecten waar deze workaholic zich mee bezigt of mee bezig heeft gehouden. Het is dan ook verbazingwekkend dat het gehele veld, in tegenstelling tot berichten op meerdere social media dat het etenstijd zou zijn, vol blijft staan tijdens het optreden van Devin Townsend Project. Devin doet gewoon zijn ding op het podium en brengt naast nummers van Devin Townsend Project ook solo materiaal alsmede oudere songs van Devin Townsend Band. Er is echter wel een troef die het heerschap in handen heeft en dat is het benutten van de aanwezigheid van (Vuur) zangeres Anneke van Giersbergen die op niet minder dan vier nummers haar diensten verleent en dat doet zij eerlijk gezegd niet onverdienstelijk.

Na het bombast van de vorige act wacht iedereen met smart op Testament, de derde thrash metal band van de dag en zeker als semi-headliner, één van de publieksfavorieten. Helaas blijft het wachten en nog eens wachten en er ontstaat wat rumoer in het publiek. Als Chuck Billy en kornuiten, na “technical difficulties” eindelijk ten tonele verschijnen is er al reeds een half uur speeltijd verstreken en kan de band alleen nog maar doorknallen om er nog wat van te maken. ‘Over the Wall’, ‘The New Order’, ‘Practice what you Preach’, ‘Into the Pit’, ‘Signs of Chaos’, ‘Electric Crown’, ‘Diciples of the Watch’ en een redelijk overbodige gitaarsolo maken het publiek toch nog even uitzinnig maar na de show heerst er toch een teleurstellende sfeer onder het gros van de bezoekers.

 

Gojira werd van te voren op social media door velen redelijk in twijfel getrokken als headliner van dit festival. Er waren minstens net zo veel mensen op datzelfde social media die het geheel gerechtvaardigd vonden dat Gojira headliner van deze dag zou zijn. Over smaak valt niet te twisten maar in het geval van deze tegenstelling hebben de feiten altijd gelijk. Dit Franse kwartet onder aanvoering van zanger/gitarist Joe Duplantier (ook nog even Cavalera Conspiracy) is al bezig sinds 2001 en is sindsdien langzaam maar zeker door zichzelf te blijven ontwikkelen en opnieuw uit te vinden doorgegroeid naar de ere divisie van het hardere genre. Zeker op het laatste wapenfeit ‘Magma’ laat de band zien meer en anders te kunnen dan de progressieve (death) metal uit de begindagen. Gojira heeft zeker de laatste jaren een grote fan schare opgebouwd, toert met grootheden als Metallica en ook de verkoopcijfers van met name het eerder genoemde ‘Magma’ liegen er niet om. Op Dynamo Metalfest 2017 bewijst Gojira, absoluut dat het een waardige headliner is. Het geluid is loepzuiver, de lichtshow en ander visuele effecten maken het show element helemaal compleet. De band wandelt door het gehele oeuvre heen maar legt heel slim de nadruk vooral op de meest geroemde laatste plaat.

Dynamo Metalfest is meer dan een muziekfestival, dit is echt een “hang out” op een mooie locatie waar vele vrienden elkaar ontmoeten en nieuwe vriendschappen gesloten worden onder het genot van een goed biertje en een kleffe maar goede hap. Uiteraard zijn er enkele puntjes die nog even scherp gesteld kunnen worden zoals de enorme toeloop en dus wachtrijen bij de diverse bars. Maar gezien de ervaringen uit de eerste twee edities weet de organisatie (Loud Noise/Dynamo) daar wel raad mee.

Tot volgend jaar met in ieder geval de Canadese thrashers van Annihilator op het programma.

Foto’s (C) Armelle van Helden