Paul Gilbert – ‘TWAS

Klok verzet, verwarming aan. Kortom: de donkere dagen voor kerst breken weer aan. Een periode die veel muzikanten jaar in, jaar uit inspireert tot het uitbrengen van kerstmuziek. Nummers die honderden keren gecovered zijn komen voor de zoveelste keer voorbij en je moet wel van heel goeden huize komen wil er voor de rockliefhebbers onder ons iets interessants tussen zitten. Grote namen brachten met meer of minder succes kerstplaten uit. Goed voorbeeld is het Metal Xmas Project met o.a. Ronnie J. Dio, Doro en Lemmy. Ook Jethro Tull, Jon Anderson, Blackmore’s Night en Lynyrd Skynyrd deden kerst positieve eer aan, terwijl Glenn Hughes helemaal de fout in ging.

Veruit de beste kerstalbums zijn de instrumentale gitaaralbums Merry Axemas vol. I en II uit ’97 en ’98. John Kalodner, een der grootste A&R mannen uit de muziekgeschiedenis, wist een aantal topgitaristen te strikken die ieder een kerstklassieker op eigen wijze inspeelden. Twee pracht cd’s met namen als Jeff Beck, Steve Morse, Steve Vai, Alex Lifeson, John Sykes enz. enz.

Dit jaar komt er, dik 20 jaar later, weer een gitaarkerstplaat uit. Maar nu door één grote naam: Paul Gilbert. Hij gooit het over een iets andere boeg als de heren op de twee Merry Axemas cd’s. Op z’n nieuwe album ‘TWAS verwerkt hij de invloeden van z’n favoriete gitaristen in de door hem gekozen (bestaande) kerstnummers, aangevuld met drie eigen (nieuwe) composities.

Paul Gilbert (Racer X, Mr. Big en solo) is een Amerikaanse hardrock- en metalgitarist die al op 15 jarige leeftijd in één adem werd genoemd met Yngwie Malmsteen. Beiden met een extreem snelle techniek, maar Gilbert onderscheidt zich met een speciale beweging van de pols waardoor hij riffs en aanslagen nog een tandje sneller kan spelen in de meest vreemde toonsoorten. Luister maar eens naar z’n maar liefst 16 soloalbums. Een indrukwekkende reeks die begon in 1998.

Nu dus album nr. 17: ‘TWAS. Rudolph the Reindeer pront op de hoes, zij het nu met een blauwe neus. Gilbert was recentelijk in de studio met bevriende muzikanten om nieuwe Ibanez gitaarmodellen te testen. Onderwerp: kerstmuziek. Het beviel goed en 10 traditionals werden gekozen voor verdere bewerking. Een handelskenmerk is dat hij veelal schrijft mét zangmelodieën, die daarna vervangen worden door slidegitaar zodat het instrumentale tracks worden. Slide én de invloeden van z’n favorieten geven het album een bluesy inslag, verweven met zijn razendsnelle spel.

Omdat de stijl van nogal wat gitaristen verscholen zit in de nummers volgt een korte indruk per track. Uiteraard wordt elk stuk omlijst door Gilbert’s onnavolgbare gitaarspel.

‘TWAS in een notedop:
1: “Let it snow! Let it snow! Let it snow!” Het intro doet meteen denken aan Alex Lifeson, waarna je  Pete Townshend’s spel uit Tommy herkent. Gilbert’s virtuoze techniek maakt er een geheel van, zonder de melodie uit het oog te verliezen.
2: “Frosty the snowman” Ted Nugent blues met mooie Hammond begeleiding. Net als wijlen Gary Moore weet Gilbert in een bluesnummer wel raad met zijn snelle spel zonder dat het storend overkomt.
3: “Hark! The herald angels sing” Robin Trower meets Mick Box’s wah wah pedal.
4: “The Christmas song” Jazzy blues in Frank Marino stijl.
5: “Rudolph the red-nosed reindeer” Veel tempowisselingen in rock, jazz en blues. Eddie Van Halen en Jimi Hendix zijn erin verwerkt.
6: “I saw three ships” Zeer herkenbaar: “Mannish Boy” van Muddy Waters dat perfect verweven wordt met Gilbert’s slide spel.
7: “Every Christmas has love” Een nieuw nummer dat neigt naar een Steve Morse compositie.
8: “Three strings for Christmas” Ook een nieuw nummer. Eric Johnson meets Eddie van Halen. En dat in een hoempa feestnummer!
9: “Have yourself a merry little Christmas” Puur Paul Gilbert met een tikkeltje Eddie Van Halen.
10: “We wish you a merry Christmas” Jimi Hendrix met Hammond orgel op de achtergrond.
11: “Silver bells” Volledig in Frank Marino stijl.
12: “Winter wonderland” Eric Johnson meets Pat Travers.
13: “Down the chimney blues” Nieuw nummer dat alleen op de Japanse uitgave staat. Erg jammer, want dit is het hoogtepunt van de plaat, geheel in Johnny Winter’s improvisatiestijl. Opgenomen in 1 take is dit het meest spontane nummer van de 13. Waarom alleen voor de Japanse editie is erg vreemd. Wellicht wordt gemikt op hogere verkoopaantallen.

Paul Gilbert maakt er zich met ‘TWAS beslist niet makkelijk vanaf. Hij laat een staaltje vakwerk horen waar je U tegen zegt. Moeiteloos past hij het spel van z’n eigen helden in de Gilbert formule waardoor er een zeer gevarieerd album is ontstaan. Luister en huiver, laat Kerstmis maar komen! (85/100) (The Players Club/Mascot Label Group)

Lineup:

Paul Gilbert – guitar
Dan Balmer – guitar
Clay Giberson – keyboards
Timmer Blakely – bass
Jimi Botl – drums