The Deaf, Taymir en The Machete Nightclub (Doornroosje Nijmegen, 09-01-2015)

Een ware Haagse invasie in de kleine zaal van Doornroosje vanavond: De lefgozertjes van Taymir komen uit Den Haag. Met Marcel Veenendaal van Di-Rect op drums heeft The Machete Nightclub zeker ook een Haagse connectie. En voor wat betreft the Deaf staan met frontman Spike van Zoest de Haagse roots zeker buiten kijf.

Wat mogen we deze avond verwachten? Taymir speelt britpop met de branie van the Arctic Monkeys of Oasis. The Deaf speelt vette garagerock met een behoorlijke snuf sixties invloed. En The Machete Nightclub? Ik weet het gewoon niet, de band is voor mij nog een onbeschreven blad.

Taymir

Taymir is in meerdere opzichten nog een jong bandje; opgericht in 2013 en  zanger Roel en bassist Quinten zijn nog zo jong dat ze op tour in de VS soms zelfs bij hun eigen shows niet de zaal in mochten omdat je daar 21 voor moet zijn. De band heeft desondanks een sterke voorliefde voor sixties beatmuziek en ze noemt onder meer de Kinks en  the Beatles als belangrijke invloeden. Maar de boys houden ook van ietwat recentere iconen van de britpop als helden, waaronder Joy Division en the Arctic Monkeys. De band heeft zojuist een wisseling van de wacht achter de drumkit achter de rug en het optreden in Doornroosje is het live debuut van drummer Isai.

Dat de heren van Taymir in de britpop traditie staan is vooral te zien aan gitarist Mikkie en bassist Quinten, met kapsels waar de broertjes Gallagher jaloers op zouden zijn. De liedjes van Taymir zijn puntig, catchy en vaak erg kort, zelden wordt de 3 minuten gehaald. Tijdens de show is het niet te merken dat dit het eerste optreden met Taimir is voor Isai. Met flair en branie zit hij achter de drumkit alsof hij daar al jaren zit. De branie en energie spat van het podium af. Met name de bekendere nummers van de band als ‘All we know’, ‘I do I do’en ‘Aaaah’worden met veel enthousiasme onthaald door het publiek.

Hoogtepunten van de show zijn wat mij betreft: ‘I Do Wanna Know’, een nieuw liedje met een hoofdrol voor drummer Isai. ‘Aaaaaah’, het eerste hitnummer van de band dat luidkeels wordt meegeschreeuwd door het veelal jonge publiek. ‘She Goat’, een van de stevigere liedjes, waarin de Arctic Monkeys sterk door klinken.

The Machete Nightclub

“Psychedelic Afro Rock”, zo omschrijven de Nightclubs hun muziek zelf. Ondanks de aanwezigheid van Di-Rect zanger Marcel Veenendaal is “My Shitty Nightclub” (zoals de band ook wel genoemd wordt) de grote onbekende van de avond. Later op de avond verraadt Spike dat dit het eerste optreden van de band is.

Wat een fijne verrassing die The Machete Nightclub! De band speelt haar avontuurlijke psychedelische rock met veel drive en overtuiging. The Machete Nightclub opent  de show lekker met een gruizige gitaarrif en duistere zang in het nummer ‘Red Rover’. Hoogtepunt van de show is voor mij ‘Daisy’ met haar  prachtig opbouw naar een geweldige gitaarsolo. Mooi is dat het publiek in de gaten heeft dat hier iets moois op het podium gebeurt. Ondanks dat de meeste mensen de band niet kennen verstomt gaandeweg het optreden het geroezemoes en wordt het applaus steeds luider.

The Deaf

The Deaf is al in 2007 in Den Haag opgericht. De frontman van de band is Spike van Zoest, beter bekend als gitarist van de Haagse rockband Di-Rect, die recentelijk ook op het klassieke front zijn kunnen toonde door Avro Maestro te winnen. The Deaf is andere koek: Gebaseerd op de sixties beat en een ferme infusie van de punkrock is de muziek van the Deaf energiek, snel, smerig en altijd enthousiast. De band bestaat uit: Miss Fuzz, bas en zang, Midnight Mau, orgel en achtergrondzang, Kit Carrera, drums en Spike van Zoest, gitaar en zang. Ondanks dat de band al ruim 7 jaar bestaat, kwam dit jaar pas haar tweede, titelloze, album uit.

Als de lichten doven voor aanvang van de show schalt een kerkorgel door de zaal dat een stuk van Bach speelt. Als de leden van the Deaf op het podium staat doorbreekt de eerste knetterharde gitaar riff van ‘Not Your Man’ het serene geluid. Vanaf die eerste noot spat de energie van het podium. Spike zoekt voortdurend contact met het publiek, terwijl het orgel van Mau gevaarlijk op de rand van het podium balanceert. The Deaf is gekomen om een feestje te bouwen, dat is duidelijk.

Spike vuurt voortdurend de zaal aan om mee te gaan met het feestje op het podium. Hij verrtelt dat hij tijdens een show in het oude Doornroosje zijn hoofd openhaalde omdat hij tijdens een sprong van het drumpodium zijn hoofd stootte aan een podiumlicht, zo laag was het daar. Mau rent enthousiast het podium rond met een tamboerijn als hij even niet zijn orgel hoeft te geselen. Spike en Miss Fuzz gaan fijne vocale gevechten aan, vooral tijdens ‘He’s Mine’ waarin ze strijden om Midnight Mau. De energie op het podium werkt aanstekelijk. Het publiek staat te enthousiast mee te springen en een enkeling waagt zich zelfs aan een rondje crowdsurfen. Pas ver in de tweede helft van de show neemt de band een beetje gas terug in het meeslepende ‘Rides In Rolls Out’. Direct daarna wordt het gaspedaal weer vol ingetrapt tijdens ‘I got Love’ met een lekker smerig klinkende mondharmonica. Al veel te snel is de reguliere show afgelopen en verdwijnt de band van het podium. Als de band weer terug komt heeft Spike heeft voor de toegiften zijn overhemd in de kleedkamer achtergelaten om te onderstrepen dat het tijd is om serieus te gaan feesten. Met ‘Coming Down That Road’ begint de band relatief langzaam. Tijdens de razendsnelle afsluiter ‘I’m Alive’ gaat de band op het podium samen met het publiek nog even helemaal los.

The Deaf heeft haar visitekaartje in Doornroosje afgegeven. Het publiek is samen met de band helemaal losgegaan! Na afloop van de show is het nog lang dringen voor de merchandise stand waar de leden van de band hebben plaatsgenomen.