Serenity – Codex Atlanticus
Serenity is een symfonische, progressieve metal band uit Oostenrijk. Ze ontstond aan het begin van deze eeuw. Door de wisselingen in de band bleven ook de muzikale veranderingen niet uit. Na de eerste wisselingen zijn ze wat meer nadruk gaan leggen op het symfonische gedeelte. ‘Codex Atlanticus’ is het 5e album van Serenity. Wie goed is in geschiedenis herkent meteen dat dit de naam van het manuscript van Leonardo da Vinci is. Het album is gebaseerd op zijn leven en zijn werk.
Graag luister ik naar een album zonder eerst te kijken naar eventuele gast musici. Maar als ik de cello, tijdens het intro van ‘Codex Atlanticus’ hoor, dan weet ik voor 99,9 % zeker dat het een echte cello is. Ik kan het niet laten te checken, en ja hoor: De cello wordt bespeeld door Simon Huber. De stemmen die zijn toegevoegd worden gebruikt als instrument en vullen de strijkers prima aan. Het geluid is klassiek en de metal laat nog even op zich wachten. Dit nodigt zeker uit om het volume flink hard te zetten. Deze (te) korte track kan zo als film muziek gebruikt worden.
De piano wordt licht bespeeld tijdens intro van ‘Follow me’. Een fractie later dendert dan toch de metal hier door het huis. Snel volgt een wending naar licht poppy sound. Ondanks het hoge tempo is zanger Georg Neuhauser grotendeels te verstaan. Drummer Andreas Schipflinger is als eerste te horen in ‘Sprouts of Terror’. Dit nummer heeft een super hoog metal-tempo. De rauwe zang van bassist Fabio D’Amore past hier op zich goed bij. Maar je moet wel een liefhebber van zijn van deze rauwe sound. De strijkers vormen mooi tegenwicht tegen de metal. Ook Georg zorgt met zijn heldere zang voor de broodnodige afwisseling.
Tijdens het intro van ‘Iniquity’ hoor je de heldere hoge klanken van xylofoon, geheel solo! Zoals verwacht komt het zwaardere geluid er al snel bij. Dit is in balans met de strijkers die er even later bij komen. Het ritme en de melodie zijn pakkend. In een minimalistisch stukje weet Georg je te raken met zijn stem. Na diverse wendingen laat Cris Hermsdörfer meeslepend gitaarspel horen. Het koor zingt maar enkele woorden. Deze zijn staccato, dus in strak tempo, gezongen. Je hoort laagje over laagje. Even later blijft alleen het koor over samen met de strijkers. Wat een mooie wending in dit geweldige nummer.
Al snel hoor je in ‘Perfect woman’ aangenaam veel tegelijk. Gevolgd door een piano solo. Weer is Georg’s stem mooi! Diverse wendingen later blijkt dat dit een duet is met Amanda Somerville . Deze Amerikaanse dame heeft een enorm vocaal bereik. Dit komt in deze track niet zo heel goed naar voren. Wel komt haar mooie heldere stem duidelijk naar voren. Georg’s stem klinkt hier iets nasaal, jammer.
Sommige van deze 11 tracks zijn iets te voorspelbaar, andere hebben meer verrassende wendingen, en een betere opbouw. Her en der is het ritme een beetje poppy. Ook al zou je niet mee krijgen dat dit album over Leonardo gaat dan haal je er wel degelijk uit dat dit niet ‘zomaar’ een album is, vooral vanwege de filmische klank van de muziek. Het orkest komt ruim aan bod. Vaak vormt het orkest een contrast met de muziek. Dit geeft extra diepgang. De laagjes over laagjes en de balans zijn goed uitgekristalliseerd.
(7,5/10) (Napalm Records)
