Sun Caged nam op een wervelende manier afscheid.
De progressieve metal band Sun Caged bestond van 1999- 2013. Een afscheidsconcert is er nooit geweest. Zanger Paul Adrian Villarreal gaat half juni terug naar de USA. Een mooie gelegenheid om alsnog een afscheidsconcert te geven. Voordat Sun Caged het podium betrad, waren er eerst twee support acts in de Bosuil.
Gitarist/zanger Marcel Coenen (1972) werd vooral bekend door Sun Caged, Godscum en door diverse coverbands waar in hij speelde. Marcel speelde met diverse bands/artiesten o.a. Arjen Lucassen. Marcel Coenen & Friends begonnen explosief met ‘Independence day’. Paul Villarreal zong ook een paar nummers, één ervan was ‘Patron Saint’. Paul heeft een hoog bereik met power. Hij zette dit nummer zeer goed neer. Dat beloofde wat voor de main act! Hans Reinders zanger van U2NL (ook producer-studio eigenaar) betrad ook het podium. Hij zong ‘Verbal Defense Mechanism’, dat deed hij goed! Gast gitarist Frank Schiphorst speelde op zijn 7 snarige gitaar o.a het metal nummer ‘New Race’ mee. Nu stonden er drie gitaristen op het podium, want ook gitarist Freek Gielen bleef meespelen. Drummer Hans In ‘t Zandt toonde een explosieve manier van spelen. Vlak voor het einde van diverse nummers speelde hij het laatste stukje staand. Bassist Richard Ritterbeeks stond een beetje achter in de hoek opgesteld, maar ook bij hem was het plezier, net als bij toetsenist René Kroon duidelijk te zien. Er was volop interactie tussen de bandleden onderling. Dit optreden was één brok power en energie. Mooi om naar te kijken en te luisteren.
De Almelo’se prog-band The Barstool Philosophers bestaat 9 jaar. Zanger Peter van Asselt draait pas de laatste paar jaar mee. Het eerste nummer ‘Yards to Nothing’ startte vrij rustig. Peter was in de rustige gedeelten bijna woord voor woord te verstaan. Hij zette diverse teksten extra kracht bij met zijn lichaamstaal en/of gezichtsuitdrukking. Meestal is de bassist de rustigste van allemaal. Bas Hoebink is daarop een uitzondering. Als er meer tempo en volume onder snaren vandaan moest komen, bleek dat hij expressiever was dan gitarist Ivo Poelman. Toetsenist René Kroon stond verstopt achter zijn keyboards. Tijdens de up tempo stukken stond hij al spelend zó te dansen dat zijn stellages stonden te schudden. Aan ‘Crossing Over’, hun nieuwste album (2015), deden alleen maar gast zangers mee. Één ervan is Paul. Op deze avond zong hij ‘Fine lines/My End of the Island’. Ook dit was weer perfect. De nummers waren goed opgebouwd. De mooie, soms onverwachte wendingen waren vocaal en instrumentaal prima. Tijdens de decrescendo’s drumde Martin Kuipers zachter, zodat de drums nergens overheersten. De manier van performen had minder energie dan Marcel Coenen & friends. Iets minder indrukwekkend om naar te kijken. De manier waarop de hun muziek ten gehore brachten, maakte dat goed.
Onder luid gejuich betrad Sun Caged het podium. Dit was dè act waar de mensen voor kwamen. Muziek en performance van het openingsnummer ’Sun Caged’ werden als “vuurwerk” neergezet. De bandleden waren duidelijk op elkaar ingespeeld, je voelde de vibe in de zaal. Paul verwelkomde alle mensen die gekomen waren. Sommigen kwamen van ver: Scandinavië, Zuid Afrika en Amerika, zij kregen spontaan applaus van iedereen. Paul vroeg:”Zijn er ook Nederlanders in de zaal?” Daar kwam het luidste applaus op. De waardering van Paul voor zijn fans, en andersom was hier voelbaar. Sun Caged speelde nummers van hun 3 albums. De meeste nummers kwamen van hun laatste album ‘The Lotus Effect’ (2011) Tijdens ‘Tip-Toe the fault line’ was het vooral invaller Arnold Rerimassie die met een “big smile” op zijn gezicht stond te spelen. Hij bespeelde de 6 snarige bas, waar hij regelmatig hele gave grooves uit toverde. Na dit nummer vertelde Paul dat het doorgaan van dit afscheidsconcert even aan een zijden draaide hing. Vaste bassist Daniel Kohn moest door medische familie omstandigheden op het laatste moment afzeggen. Paul vroeg om een welkomst applaus voor Arnold. Daniel was er via skype even bij. De fans en Daniel zwaaiden even naar elkaar. Hier uit bleek de warme persoonlijkheid van Paul.
Voor aanvang van ‘Bloodlines’ vroeg Paul het publiek om hem na te zingen. Eerst werd er aarzelend gehoor aan gegeven. Na wat aanmoediging van Paul werd het minder aarzelend. Dit vergrootte de gezellige sfeer. Sun Caged speelde een cover van Styx: ‘Crystal ball’. Éen van de lievelingsnummers van Paul. De hoge noten zong hij moeiteloos. Tijdens de heavy nummers, zoals ‘Secrets of Flight’ bespeelde Marcel zijn 7 snarige gitaar. Arnold en Marcel stonden zij aan zij te spelen. Ze genoten er zichtbaar van. Voor de tweede keer betraden Bhaskar met zijn mridangam en sitarspeler Barend Tromp het podium. Nu voor ‘Departing words’. Barend speelde zittend op een tafel het intro op zijn sitar. Bhaskar gaf met zijn traditioneel Indiaas percussie instrument het ritme aan, de fans klapten spontaan mee. De combinatie van traditionele, folklore èn westerse instrumenten in een nummer met een metal twist was bijzonder! De “battle” tussen drummer Mick Gravee en Bhaskar, en de sitarsolo waren indrukwekkend.
Het laatste nummer was het prachtige ‘Closing in’. Na afloop werd er geroepen om een toegift. Paul vroeg : “Willen jullie een lange of korte toegift?” De keuze was makkelijk. Sun Caged speelde ‘Ashtamangala’. Dit is het beste afscheidsnummer dat Sun Caged kon kiezen. Tijdens deze toegift van maar liefst 23 minuten liet ook René Kroon zich van zijn beste kant horen. Sun Caged trakteerde zijn fans op een non stop concert dat ruim twee uur duurde. Een mooier afscheidsconcert had Sun Caged niet kunnen geven. Het geluid en licht waren prima. Van dit geweldige concert zijn DVD opname gemaakt. Nu maar hopen dat deze Fare well DVD snel te koop is.
Foto’s © Hen Metsemakers
