Gast recensent Rick Bouwman recenseert NonPoint – The Posion Red

Wij van RockMuZine waarderen de inbreng van muzikanten en dan niet alleen op het muzikale vlak. Het idee werd geopperd om een muzikant te vragen een album naar keuze te recenseren en hem / haar kennis te laten maken met de schrijvende kant van de muziekwereld. Hij die het spits mocht afbijten en bijzonder enthousiast reageerde op ons verzoek is niet minder dan “Mr. Martyr”, Rick Bouwman. Rick bracht onlangs met Martyr de meer dan verdienstelijke plaat ‘You Are Next’ uit en beoordeelt nu een album van zijn muzikale collega’s.

Rick Bouwman:

En dan wordt je gevraagd door RockMuZine om als gast recensent op te treden en te kiezen uit een lijst met nieuw verschenen metal albums. Damn, dat is toch best een lastige keuze, en laat ik nu eigenlijk juist van uitdagingen houden. Natuurlijk wil ik dan iets kiezen wat buiten mijn “comfort zone” of eigen smaak keuze ligt. Eigenlijk past dit met hetgeen ik als A&R manager ook bij het label Into The Limelight Records doe en ook wel bij Martyr als gitarist en componist. Niet het kiezen voor de makkelijke weg, maar kijken naar in de 1e plaats originaliteit. Is het 13 in een dozijn of valt de band op in het genre? Kijkend naar kwaliteit, songopbouw / compositie en muzikaal vakmanschap. Zelfs als het niet je eigen smaak is zoals bij bijv. het beoordelen van bands voor het label.

Dus, niet gekozen voor een recensie van platen van labelmates bij Pure Steel Records of High Roller Records, of pure Heavy Metal bands, maar voor een band die qua naam dan weliswaar een belletje bij me deed rinkelen maar nog niet eerder eigenlijk in mijn eigen CD speler of op mijn Spotify playlist beland was: NonPoint.

Het nieuwe werk van dit Amerikaanse, ik noem het nu-metal, quintet uit Florida, welke toch inmiddels een miljoen platen schijnen te hebben verkocht in de US, maar in Europa nog niet zo’n grote status heeft, heet ‘The Posion Red’ en is 8 juli uitgekomen op Spinefarm Records. Het is schijnbaar alweer het 9e (!) album van deze band en wat mij betreft een redelijk geslaagde release! Zoals de band in hun eigen bio al beschrijft “aggressive-streetwise-metal-mixed-with-melodic-force and balanced with huge catchiness”.

Het eerste nummer van de plaat heet ‘Generation Idiot’. Als ik dan toch een vergelijk moet maken komt een kruisbestuiving tussen Disturbed en Sevendust (tegenwoordig een van mijn favoriete bands) het eerst in mij naar boven, of komt dat door de vocalen van Elias Soriano die me soms aan Lajon Whiterspoon van Sevendust doen denken. Maakt niet uit. ‘Generation Idiot’ knalt er lekker in als opener. Groovend gitaarwerk waarop Elias af en toe rap-achtig, dan weer melodieus de nodige afwisseling in het nummer brengt. En jawel, wat een van de speerpunten van de band blijkt te zijn en volgens Elias in elk nummer ook nodig is, de “radio chorus” is aanwezig. Grappig dat 1 van de nummers verderop op de plaat ook zo genoemd is.

De band vervolgt met ‘Foaming At The Mouth’ wat ik 1 van de mindere nummers van de plaat vind. Beetje te recht toe recht aan, beetje saai nummer. Gelukkig pakken ze de draad weer snel op met het betere ‘Bottled Up Killer Bees’, ‘Chasing White Rabbits’ en ‘Standing In The Flesh’ met wat lekkere gitaarsolo’s van de 2 toch vrij nieuwe gitaristen, B.C. Kochmit en Rasheed Thomas. Niet virtuoos of zo, maar kort en wel doeltreffend. Eigenlijk wel uniek, solo’s in zo’n beetje elk nummer van het album op een nu-metal plaat, volgens mij. Wie voor instrumentale virtuositeit gaat zal dat op deze plaat niet aantreffen. Dit zijn meer groovende, korte en “catchy songs” die in zijn geheel gewoon toch best een lekkere plaat vormen met goed ondersteunend bas en drumwerk van de heren Adam Woloszyn en Robb Rivera.

Op het redelijk sterke hierop volgende ‘Divided Conquer Them’ en ‘Radio Chorus’ met enkele cleane passages hoor je duidelijk dat Elias Soriano ook in die rustigere passages een prettige stem heeft om naar te luisteren. En wederom de fijne doch korte solo’s. Beste nummer van de plaat is ‘El Diablo’ met het refrein in het Spaans welke ook op tekst video uitgebracht is alvorens de plaat werd uitgebracht. Dit nummer heeft een latin tintje, je kunt je afvragen of dat dan weer origineel is uiteraard maar goed. Het klinkt wel lekker en zorgt weer voor een beetje afwisseling wat de plaat wel zo af en toe nodig heeft moet ik zeggen. Lekker refrein om in te studeren voor live: “Mira no lo ves es el Diablo”.

Hoewel ‘No Running Allowed’ en ‘Promises’ best prima nummers zijn, ‘No Running Alllowed’ is zelfs een beetje Disturbed achtig en ‘Promises’ bevat wederom wat rustigere passages met goed zangwerk, begin ik het nu wel een beetje saai te vinden. De tempo’s in de nummer verschillen ook op zich niet erg veel van elkaar waardoor je niet echt meer verrast wordt. Hetzelfde geldt voor ‘Be Enough’ hoewel de twin solos hierin wel weer erg lekker zijn !! Laatste nummer ‘My Last Dying Breath’ is een goede afsluiter, een wat dramatischer nummer in een wat lager tempo en daardoor wat zwaarder. Het “spoken word” of wat het ook is aan het einde van het nummer is totaal overbodig.

Al met al, met ‘The Poison Red’ heeft Nonpoint best een lekker plaat uitgebracht die mij gedeeltelijk best wel kan bekoren. De nummers zelf zijn individueel best goed met een paar uitschieters als ‘El Diablo’ en de opener ‘Generation Idiot’. Kijkend naar de opbouw van de plaat is de spanning wel op een gegeven moment zoek. Het klinkt soms ook wat achterhaald, het gevoel waar heb ik dit meer gehoord of waar lijkt dit op bekruipt mij toch wel met enige regelmaat en dan heb ik toch niet veel nu-metal platen in mijn bezit. Erg origineel is het allemaal niet. Positief is de zanger en de fijne gitaarsolo’s. De rest van het instrumentale werk is degelijk en doelmatig wat prima is natuurlijk. In de biografie beweert de band dat het zich meet met de heavy groove van Sabbath, het stoutmoedige van Motley Crue / GNR, het theatrale van Maiden, en de brutality van Pantera. Daar kan ik me niet in vinden eerlijk gezegd, daar mist ‘The Poison Red’ toch een tikje te veel lef en originaliteit. Een lekkere plaat maar geen topper.

(7,5/10) (Spinefarm Records)