Frost* – Falling Satellites
Producer (van hits zoals van ‘Atomic Kitten’, ‘Whole again’) Jem Godfrey legde in 2004 de basis voor Frost*. Maar liefst 8 jaar hebben de fans van Frost* moeten wachten op opvolger van het album ‘Experiments in Mass Appeal’. Onlangs verscheen dan eindelijk het nieuwe album ‘Falling Satellites’.
‘First Day’ heeft een mysterieuze start. De vocalen van Jem Godfrey (ook toetsen en gitaar) en gitarist John Mitchell (o.a Arena, Kino) mixen goed met het geheel. Voor je het weet is dit 1.30 minuten tellende nummer voorbij. ‘Numbers’ heeft meer tempo. Hoewel er genoeg wendingen zijn, zijn er ook vooral in het ritme redelijk wat herhalingen. De eerste twee nummers zijn weinig verrassend.
De zang en muziek van ‘Towerblock’ zijn in het begin vervormd. Er zijn allerlei elektronische geluiden in de muziek verwerkt. Dingen die ook zo uit de jaren ‘80 hadden kunnen komen. Dit nummer vliegt alle kanten uit. Of je houdt er van, of je vindt het niks. Deze keer laat ik het aan de luisteraar zelf om dit te beoordelen. Frost* heeft in ieder geval risico genomen door een “chaotisch” nummer als dit te componeren en op cd te zetten. De kwaliteit van het geluid, en de verdeling tussen de boxen is goed. ‘Signs’ heeft een rustmomentje dat is misschien wel nodig. Daarna gaan tempo en volume even omhoog. Dit wisselt een aantal keer. Hier is meer eenheid en balans. De basgroove van Nathan King (Level 42) en het drumwerk van Craig Blundell (Steven Wilson, King Crimson, Deep Purple enz enz) komen hier mooi in uit.
‘Closer to the sun’ is wat poppy en heeft in het begin een redelijk constante beat. Wat later als het volume toeneemt lijkt te veranderen in een opzwepend ritme. Maar eerst klinkt er een wat rustiger gespeeld gedeelte. Door de manier waarop de wendingen en de muziekstijlen verwerkt zijn, zou je bijna vergeten dat het technisch moeilijk is om te spelen. Er is zo veel te horen dat diverse superstukken bijna in het gedrang raken. De zang in ‘The raging against the dying of the light in 7/8’ is vervormd, dit duurt voor het mooie te lang. Ook nu weer diverse stijlen muziek. Er worden heel wat muzieknoten om je oren geslingerd, afgewisseld met korte, klein gespeelde stukjes. Zoals de piano die even zo goed als solo klinkt. Je voelt de opbouw naar meer tempo en volume aankomen. Tijdens een nieuw klein gespeeld en gezongen deel zijn er wel degelijk hele mooie momenten. ‘Hypoventilate’ is een korte, instrumentaal nummer als rustmomentje.
‘Last day’ heeft een minimalistische start zowel qua zang als muziek. Langzame toename van volume volgt. Dit is prima opgebouwd en bijna een ontroerend nummer. Een onverwachte maar indringende afsluiter .
Als je ‘Experiments in Mass Appeal’ mooi vindt, hoef dit niet perse ook te gelden voor ‘Falling Satellites’ Je wordt nu bijna bedolven onder de hoeveelheid muziek. Ik kan me voorstellen dat je bij wijze van spreken door de bomen het bos niet meer ziet. En dat je de mooie dingen, die er wel degelijk in zitten, amper waar kunt nemen. Het gaat maar door, en gaat maar door, er zijn weinig rust momenten. Het verband tussen de wendingen is lang niet altijd duidelijk. Door dit alles kun je het gevoel krijgen overvoert te raken. Het album in één keer afluisteren kan een hele kluif zijn. Technisch van hoog niveau, misschien zelfs wel briljant. Als je van heel, heel veel houdt dan is dit album een must.
(7,5/10, InSideOut)
