Taxidermist pakt Merleyn in met zijn Mean Machine

Taxidermist is alternatieve rock uit Nijmegen, door de vier heren bandleden zelf omschreven als muziek donkere pathetiek, passend bij David Lynch. Voeg daar nog een linkje naar bijvoorbeeld Queens of the Stone Age of Radiohead aan toe maar dan heb je nog geen compleet beeld van deze band.  De band heeft met de prachtige nieuwe plaat ‘Mean Machine’ een volwassen en spannend album afgeleverd waarop duidelijk de groei is te horen tov het toch ook al niet te versmaden eerste album, ‘Desert Calm’.

Op Mean Machine gingen de heren onder meer de samenwerking aan met Pieter Holkenborg van Automatic Sam die op een aantal nummers is terug te horen en die dan ook het voorprogramma verzorgde.  Een andere samenwerking was die met zangeres Sophie Platenkamp die, ook vanavond, te horen is op het nummer ‘Norah’.

Pieter Holkenborg

Pieter is bekend als zanger en gitarist van de eigenzinnige alternatieve rockband Automatic Sam. Dit jaar bracht hij een soloplaat uit, ‘Zero Return’.  Pieter is solo net zo eigenzinnig als de band en dat maakt hem muzikaal interessant en intrigerend.  Hij schuwt het experiment allerminst. Sterker nog, hij zoekt het voortdurend op en gaat soms  tot het uiterste. De muziek kent genoeg volgers binnen de lijntjes en dat maakt deze man tot een welkom genot om naar te kijken maar vooral te luisteren.  Verwacht alles, krijg veel.  Dat zijn bijdrage als support bestond uit een nummer waarvan de eerste helft een verzameling en opeenvolging van geluiden en effecten was en de andere helft de gitaar en zijn stem werd toegevoegd, getuigd van durf en creativiteit.

Taxidermist

De opkomst van de band  brengt al gelijk een bepaalde sfeer mee op het podium. In stemmig zwart (pak) met stropdas maken de heren indruk.  Gaandeweg het optreden wordt ook duidelijk dat de outfit geheel in overeenstemming is met de muziek :  sferisch, mysterieus en donker. Klasse op beide fronten.  De toon en sfeer zijn gezet en dat vind al heel snel zijn weg naar het publiek.

Taxidermist is de melodieuze bastonen van Wouter Maes die samen met de drumpartijen van Peter Palermo het  warme, rauw vette  hart van de muziek vormen.  Jan van Tiel is een uitermate getalenteerde gitarist en samen met de warme, hypnotiserende gespierde strot van zanger Stijn van Oers is het muzikale gedeelte dan ook meer dan goed verzorgd deze avond.De intelligente nummers hebben een soms dreigende dan weer mysterieuze opbouw, iets waar de band een patent op heeft.  ‘Son of rose’ is daar zo’n fraai voorbeeld van dat begint met de ritmesectie met een spannende krachtige basriff en stuwende drums en dat via verscheidende kippenvellen het nummer tot een van de favorieten van het album maakt.

Overall is de muziek van de nieuwe plaat nog meer divers, ondernemend, inventief en zoekend naar de grenzen van het experiment. Grenzen die Taxidermist naar mijn gevoel nog lang niet bereikt heeft en dat belooft ook wat voor de toekomst. Live weet de band dat extra’s toe te voegen dat een bezoek aan een van hun concerten absoluut de moeite waard maken. Getuige de reacties van het publiek wordt deze mening vol overgave gedeeld. Eerder was al duidelijk dat de band al groot is voordat de rest van Nederland het door heeft. Dit fantastische album en dito presentatie zijn daar wederom het bewijs van.

Fotografie: Ariane van Ginneke