Suicidal Tendencies – World Gone Mad
Het is elke keer weer spannend wanneer de Cyco’s uit Venice Beach, Californië met een nieuw album op de proppen komen. Live ontbreekt het deze band onder aanvoering van de onvermoeibare en gestoorde vocalist ‘Cyco’ Mike Muir niet aan populairiteit. Zalen zijn regelmatig uitverkocht en zo niet dan blijven de bezoekers aantallen gruwelijk hoog. “Teren op oude roem” noemen de oude punk-, skate- en hardcore fanatici dat succes. Dat statement is zeer begrijpelijk voor de “die hard” fans die vooral het agressieve en snelle materiaal van de eerste twee platen aanhangen, maar dat statement is enigszins wel kort door de bocht.
Vanaf het derde album ‘How Will I Laugh Tomorrow’ uit 1988 flirt Suicidal met metal, funk, (hard)rock, blues en gooit men een flinke dosis melodie en melancholie in de muziek zonder de punk edge geheel te verliezen. Dankzij de albums ‘How Will I Laugh Tomorrow’, ‘Lights…Camera…Revolution’ het geniale ‘The Art of Rebellion’ en de re-recording van het debuut ‘Still Cyco after all These Years’ groeit Suicidal Tendencies uit tot een ‘grote’ band. Helaas trekt ‘Cyco’ Mike Muir na het album ‘Suicidal for Life’ voor de tweede maal de stekker uit de band om zich te concentreren op meerdere zij projecten waaronder Infectious Grooves en Cyco Miko.
In 1999 verschijnt Suicidal Tendencies echter alweer terug aan het front en bracht zo nu en dan wat verzamelaars en niet geheel opzienbarend nieuw materiaal uit dat overigens sterk beïnvloed was door Muir’s solo projecten, met name de zware funk elementen van het eerder genoemde Infectious Grooves werden geïmplementeerd in het merendeel van de songs. Eigenlijk is de eerste serieuze poging om terug te keren aan het front het niet onaardige album ‘13’ uit 2013.
Het vervolg album op ‘13’, getiteld ‘World Gone Mad’ is zojuist van de persen gerold en kan wederom als “niet onaardig” beschouwd worden. De begin augustus verschenen single (opener van dit album) ‘Clap Like Ozzy’ verraadde eigenlijk al de basis van dit album. Veel up tempo songs, behoorlijk funky/zwaar bas-werk, doorspekt met gitaarleads en een Muir die van ingetogen melodielijnen plotseling excelleert als een venijnige pitbull. Eigenlijk niets nieuws onder de zon, typisch Suicidal Tendencies zoals we ze de laatste al jaren kennen. Ondanks dat ‘World Gone Mad’ op geen enkel front verrast is het zeker geen slecht album geworden want S.T. stond in het verleden voor degelijkheid en dat is ook op dit door Paul Northfield (o.a. Rush, Dream Theater, Ozzy, Queensrÿche) geproduceerde album weer terug te vinden.
Refreinen van songs als ‘Clap like Ozzy’, ‘The New Degeneration’, ‘Damage Control’ en het tragere titelnummer ‘World Gone Mad’ blijven lekker in je kop hangen en dat maakt het plezierig om naar deze plaat te luisteren. Als positieve uitschieter is het trage en onheilspellende ‘Happy Never After’ noemenswaardig, zeker als de reprise wordt ingezet na twee seconde stilte en de boel ontaard in een heerlijk punk-/thrash nummer. Zo is ‘The Struggle is Real’ een nummer dat zo op het tweede album ‘Join the Army’ had kunnen staan. Live zal ‘One Finger Salute’ het goed doen, muzikaal grijpt het nummer redelijk terug naar het verre verleden maar zeker het refrein, de baldadigheid en de bijbehorende gebaren zullen niet misstaan in een concertzaal naast krakers als ‘Institutionalized’, ‘I Saw Your Mommy’, ‘I Shot the Devil’, ‘Possessed to Skate’ en ‘Join the Army’.
Tegenwoordig worden Mike Muir en gitarist Dean Pleasants (ex-Ugly Kid Joe, Infectious Grooves) niet onverdienstelijk bijgestaan door gitarist Jeff Pogan en bassist Ra Diaz. De drumkruk wordt sinds enkele maanden bezet door oud Slayer drummer Dave Lombardo, of die laatste enig verschil zal maken op de sound van Suicidal Tendencies ben ik niet van overtuigd…wel klinkt de dubbele bass lekker op het album en geeft de heer Lombardo een aardig visite kaartje af in het nummer ‘Living for Life’.
Helaas sluit het album af met twee niemands dalletjes, de saaie semi-ballade ’Still Dying to Live’ en het zeurderige ‘This World’ hadden beter weggelaten kunnen worden of weggemoffeld kunnen worden tussen enkele sterkere nummers.
De belofte van Suicidal Tendencies om terug te keren naar de “roots” komt eigenlijk maar ten dele tot uiting en dat is geen schande want het album weet net genoeg te boeien. Als fans pikken wij gewoon de lekkere nummers van deze plaat op en kopen vervolgens een concert ticket om Suicidal met Dave Lombardo op drums al die ouwe krakers en een enkele nieuweling te horen spelen!
(7/10, Suicidal Records)
01. Clap Like Ozzy
02. The New Degeneration
03. Living For Life
04. Get Your Fight On!
05. World Gone Mad
06. Happy Never After
07. One Finger Salute
08. Damage Control
09. The Struggle Is Real
10. Still Dying To Live
11. This World
