3 Doors Down: een avondje nostalgie in 013

“God bless you”, is zo een zin die je vaak te horen krijgt als je op een 3 Doors Down concert bent. Maandag 31 oktober stond deze Amerikaanse alternatieve rock formatie samen met Shiverburn en Pop Evil in een uitverkochte 013.

3 Doors Down is nu al 20 jaar bezig, maar ze zijn nog steeds zeer geliefd bij hun fans. Voor velen is dit pure nostalgie, muziek waar ze mee zijn opgegroeid, voor anderen is dit dan weer wachten om mee te zingen met de klassiekers die op 90’s feestjes zijn plat gespeeld. Maar praktisch ieder nummer van de 19 delige setlist word begeleid door het publiek door te zingen, te klappen of te dansen. Het publiek wist het duidelijk naar zijn zin te hebben.

3 Doors Down gaat van start met het nummer ‘Still Alive’, misschien om aan te tonen dat ze er nog zijn. Het is tenslotte 3 jaar geleden dat ze nog eens in Europa op tour waren. Opgevolgd door een klassieker ‘It’s not my time’. En zo is de hele set opgesteld als een mix van nieuw werk van het nieuwe album ‘Us and the Night’ en een portie nostalgische nummers. De sound van het 5-tal dat telkens met kracht uit de speakers blaast heeft een zeer hoog pop gehalte maar toch op een hard tempo, een mix van rock, post-grunge en pop. Van de éne ballade gaan ze over naar de volgende. Zelfs de nieuwe nummers worden al goed meegezongen door de die hard fans. Na al dat harde werk is het tijd voor een van hun zachtere nummers ‘Let Me Be Myself’ zodat de fans wat op adem kunnen komen. De teksten die ze brengen zijn in het algemeen wel duister en ze helpen je in zekere zin naar een lichtpunt toe. Hun muziek is zeer emotioneel, wanneer je je wat down voelt is dit ideale muziek om je op te peppen en om kracht uit te halen. Het is geen band die stil staat op het podium, er worden geen props of zo gebruikt, waardoor ze veel plaats hebben en waar ze ook gebruik van maken. De energie spat er van af die ze aan hun publiek willen geven.

Op het einde hebben ze nog een kleine verrassing in petto voor het publiek. Bij het spelen van hun hit ‘Kryptonite’ gaat een van de strofes over in een reggae versie. Verwonderlijk rook je geen illegale substanties, wat op dat moment wel zeer toepasselijk zou zijn geweest. Achteraf in een korte ontmoeting met Chet Roberts, gitarist van 3 Doors Down, wist hij me te vertellen dat ze tijdens een repetitie aan het rond dollen waren en het eens anders wilden spelen. Iemand had deze versie opgenomen en later voor hun afgespeeld. Ze vroegen zich zelf toen af wie hen aan het coveren was zonder te weten dat ze het zelf waren. Ze vonden het zo catchy om het zo live te brengen. Het is een verfrissing om ‘Kryptonite’ na 16 jaar zo te horen en vermoedelijk voor de band ook.

Als afsluiter brengen ze nog ‘Here Without You’, ‘I Don’t Wanna Know’, ‘Loser’ en ‘When I’m Gone’. Met een enorm applaus mochten deze heren van het podium stappen.

Wie de band nog eens aan het werk zou willen zien mag ze eind juni volgend jaar op een Belgisch festival verwachten vertelde Greg Upchurch, de drummer van de band aan enkele fans die achteraf op de band stond te wachten. Het is nog raden naar welk festival, maar mijn vermoeden is Rock Werchter.

Foto’s (C)  Sven De Mol