The Livesays – Hold on…Life is calling

De Amerikaanse rock band The Livesays is opgericht door zanger/gitarist Billy Livesay (spreek uit als ‘le-vah-sees). Billy toerde 12 jaar mee met de band van Clarence Clemons alias The Big Man. De invloeden van The Livesays zijn heel divers, van Bruce Springsteen tot aan The Beatles. En van Rod Stewart tot aan Bruno Mars plus nog van alles wat er tussen zit. Naast Billy bestaat de band uit Jorge Laplume (bas), Victor “Cuqui” Berrios (Hammond en zang) en drummer Eddie Zyne.

‘I’m coming home’ start vrij voorzichtig qua muziek en zang. Billy is één van de rockzangers die beschikt over een lekker ruw randje op zijn stem. De tekst gaat kort gezegd over de strubbelingen van het leven waarbij alles toch op zijn pootjes terecht komt. De trock heeft een poppy sound. Door de manier van orgel spelen komt er ook een vleugje blues om te hoek kijken. Het einde sterft weg. ‘Laidback’ wisselt af met toegankelijke rock. Dat maakt dat ‘Angels of the new millennium’ best een lekker nummer is. De tekst van ‘Popstar’ heeft geen diepgang. Dat hoeft niet altijd. Zang en muziek zijn wel oké, dus komen ze ermee weg. Al verwacht je dit eerder van een boyband dan een rockband.

Al eerder was het mij opgevallen dat de geluidskwaliteit niet constant goed is. Dit is tijdens de eerste 20 seconden van ‘No promises’ wel heel duidelijk. Het geeft een soort ruis. Dit is, verspreid over het nummer, een aantal keren te horen. Minder duidelijk dan aan het begin dat wel. Ook tijdens de gitaarsolo van Billy komt dit bijgeluid op de achtergrond terug. De tekst heeft nu diepgang. Tempo en volume wisselen een paar keer. Het einde is fantasieloos weg gedraaid. ‘I’d change everthing’ is geschreven in 1996. In het laid back deel komt Billy’s zang mooi uit. De luistertekst gaat over de fouten die in het verleden gemaakt zijn. De tekst had, in combinatie met de mooie stem van Billy meer indruk gemaakt als het poppy ritme achterwege was gebleven.

Zo af en toe hoor je akoestisch gitaar. Bijvoorbeeld in ‘It’s what I have to do’. Dit vormt een mooie combinatie met de zang van Billy. Het ritme is even laid back. Dat verandert al snel in een poppy ritme. Jammer want dit drukt de mooiere dingen in de muziek te ver naar de achtergrond. De titel van het album is te horen in het refrein van ‘Turn around’. Ook in het slotnummer zitten een paar aangename stukjes in zang en muziek. Deze 13 nummers zijn in verschillende decennia geschreven. Dat is te vinden in het tekstboekje. Dit boekje is gemaakt van dik, hoogwaardig kwalitatief papier. Dan verwacht je dat er zorg besteed is het artwork. Dat is niet het geval. De teksten zijn over het algemeen niet al te moeilijk. Een aantal teksten bevatten clichés.

Op ‘Hold on .. Live is calling’ ontbreken de “wow-momenten”. De drum-freaks zullen de dynamiek in het drummen missen. Bas-liefhebbers missen vast een “vette” bas groove. De Hammond is veelal op de achtergrond te horen. De opbouw van de nummers is vrij eenvoudig en voorspelbaar. Bovendien zit er te weinig variatie in de nummers onderling. Al na een paar keer luisteren gaat het album vervelen.

(5,5/10, Echo XS)