Omvergeblazen door Di-Rect in Hedon Zwolle

Wat krijg je als je Pink Floyd, The Who en Jamiroquai bij elkaar zet? Dan krijg je een avond zoals Di-Rect afgelopen 9 maart gaf in Hedon Zwolle. Met ruim 850 verkochte kaarten stond Di-Rect in een uitverkocht Hedon onvervalste rock ’n roll met een sausje funk de zaal in te blazen. En dat blazen was door een 3 koppige blazers sectie nog letterlijk te nemen ook.

De avond begint met het voorprogramma Emil Landman, zoals Spike hemt noemt: ‘een jonge muzikale god’. Landman krijgt de zaal goed warm met zijn aanstekelijke folk-pop. Verhalen verzamelen is Landman zijn hobby en dat hoor je dan ook goed terug in zijn songs, ieder nummer verteld een ander verhaal waarbij je na ieder nummer meer wilt weten. Zijn laatste nummer ‘Need to feel loved’ wordt goed ontvangen door de zaal.

Wat volgt is een zeer snelle en vakkundige opruiming van het podium waarna het wachten is op de hoofdact van de avond: Di-Rect. 
De avond begint met het nieuwe nummer ‘Crazy Madonna’, een mix tussen de funk en rock ’n roll band die ze eerst waren maar wat door Dinand Woesthoff van Kane sterk werd afgeraden. Meteen hierna wordt de single ‘Ricochet’ ingezet en daarna gaat het helemaal los.

Oud en nieuw worden lekker door elkaar gespeeld, waarbij een zeer ingetogen versie van ‘Inside My Head’ beschouwd zou kunnen worden als het hoogtepunt van de avond. Maar toen wist men nog niet van het echte hoogtepunt. Vooral de nieuwe nummers laten zien dat de band een andere weg is ingeslagen ‘Hurricane’ is een kneiter van een hit, maar ook ‘Good Night’ en ‘All the way’ maken dat het nieuwe album niet mag missen in de platenkast.

Het echte hoogtepunt komt wanneer de band afgaaten Marcel alleen overblijft op het podium, vanuit het publiek komt nogmaals het ‘we want more’ voorbij en je ziet hem twijfelen. Hij roept Spike bij zich, en zonder enige vorm van versterking spelen ze samen het nummer ‘All in Vain’. Een stille zaal is het gevolg waarbij je iedere speld kan horen vallen. Na het nummer volgt een minutenlang applaus welke door Marcel bijna verlegen in ontvangst wordt genomen. Met het ‘La vie en rose’ van Louis Armstong, geplaybackt door Marcel, is er een einde gekomen aan twee uur lange rock ’n roll van Nederlandse bodem.

Gaandeweg de avond wordt duidelijk dat deze band steeds meer een liveband aan het worden is, en dat ze daarbij zelfs een concert in de AFAS niet uit de weg gaan laat wel zien hoe ambitieus deze band is.

Foto’s (C) Robert Westera