Spidergawd en Woodland: een Noorse invasie in de Effenaar

De Effenaar heeft op 10 maart twee Noorse bands op het programma staan. Alsof de Vikingen de Dommel zijn afgevaren om alsnog de Lage Landen te veroveren. Terwijl de grote zaal volstroomt met Waylon fans verzamelt stonerminnend Eindhoven zich in de kleine zaal.

Woodland

Woodland maakt naar haar eigen woorden “Mississippi delta blues”. Niet echt voor de hand liggend voor een band die afkomstig is uit het Noorse Trondheim. De band is opgericht in 2011 met leden die hun sporen in de lokale rock- en jazz scene verdiend hebben. in Woodland doen ze eer aan hun roots: “It’s Mississippi mud mixed with the roughness of the nordic winter and dark season melancholia…”

Het vijftal, Gisle Solbu, Hallvard Gaardløs, Hallvar Haugdal, Espen Kalstad en Espen Berge betreden vol branie het podium van de kleine zaal. Direct nadat Gisle zijn strot opentrekt gaat er een golf van herkenning door de Effenaar. Horen we hier Jack White in zijn wilde jaren aan het werk? De heren van Woodland hebben inderdaad goed naar de meester geluisterd, maar wat ze brengen is zeker geen kopie. De band brengt haar bluesy rootsrock met enthousiasme en flair. Opener ‘Make Me’ klinkt als een mix tussen blues, country en rockabilly. Hallvard’s staande bas speelt daar zeker een rol in. Vreemd dat hij zover weggestopt staat achter op het podium. Wanneer de rest van de band vocaal invalt klinkt de rythm & blues van Woodland groovy en soulvol. Met name in het hoogtepunt van de show, het dampende ‘Got me Wrong’ neemt Woodland het publiek bij de strot, stilstaan is geen optie .

Woodland wint niet de prijs voor het meest vernieuwende concept in rock ’n roll. Maar wat klinkt het lekker en speelt de band aanstekelijke en eerlijke bluesrock. Een bandje om in de gaten te houden.

Spidergawd

Spidergawd begon als een hobbyproject van Motorpsycho’s Kenneth Kapstad en bassist Bent Saether. Maar de band is inmiddels 4 albums verder en heeft een geheel eigen stijl ontwikkeld om nog van een hobbyproject te spreken. Zanger/ gitarist Per Bolten en vooral de baritonsax van Rolf Martin Snustad geven Spidergawd een geheel eigen smoel. Ben Saether heeft Spidergawd inmiddels verlaten en is vervangen door Hallvard Gaardløs (van Woodland dus). De naam Spidergawd is afkomstig uit een John Garcia nummer. Waarmee de eerste referentie voor de muziek van Spidergawd blootgelegd is. Andere inspiratiebronnen voor de muziek van Spidergawd zijn MC5, Black Sabbath en Queens of the Stone Age. De Noormannen weten daar hun eigen draai aan te geven, vooral door de inbreng van een sax.

De imposante drumkit van Kenneth wordt prominent middenvoor op het podium geschoven waardoor het platform achteraan op het podium ineens wel logisch wordt als domicilie voor basman Hallvard. Spidergawd speelt met oerkracht, ongenadig opgejaagd door de inventieve ritmes van meesterdrummer Kenneth en de stuwende bassen van Hallvard. In eerste instantie sta je een beetje vreemd te kijken naar Rolf Martin’s sax op het podium bij een rockband, maar na de eerste rauwe riffs vraag je je af waarom dit niet vaker wordt gedaan. Rolf Martin laat zijn instrument afwisselend klinken als een misthoorn, een overstuurde gitaar of een jazz-sax. Spidergawd grossiert in moddervette, vuist in de lucht en gáán rock ’n roll. Het wordt echter nooit plat, door de muzikaliteit van- en de wisselwerking tussen de bandleden.

Zanger Per geeft aan dat een vriend hem ooit vertelde dat hij maar 1 nadeel ziet aan Spidergawd, ze hebben geen ballads. Maar daar is nu verandering in gekomen: Met ‘Ballad for a Millionaire (Song for Elina)’ op Spidergawd IV heeft de band een ballad in Spidergawd stijl aan haar arsenaal toegevoegd. Op ‘Song for Elina’ klinkt Spidergawd meer dan ooit als Queens of the Stone Age, slepend en gevoelig, maar met een heel scherpe rand. “Now we know you like ballads, do you also like the blues?” roept Per, waarna hij met een smerige bluesriff ‘Fixing to Die Blues’ aftrapt. De snoeiharde bluesrock groovet als een malle waarmee ‘Fixing to Die Blues’ uitgroeit tot een van de hoogtepunten van de avond. In de ‘Lighthouse’ trilogie neemt Spidergawd de Effenaar mee op een reis langs knetterharde rock, psychedelische spacerock, jazzy jams en weer terug naar de seventies rock. Spidergawd sluit de overdonderende rockshow af een “heavy metal” song ‘Strangehold’die Per opdraagt aan de meest enthousiaste fan in de zaal. Nog voor de band van het podium is vraagt Per het juichende publiek of ze nog een liedje willen horen. Dat is niet aan dovemansoren gezegd. De Noormannen van Spidergawd sluiten in stijl af met het furieuze ‘Is This Love’ waarin de echo van Kyuss nooit ver weg klinkt.

Spidergawd laat een verpletterende indruk achter en heeft overtuigend aangetoond dat rock en de saxofoon perfect samen kunnen gaan. Ga die band zien! Bijvoorbeeld op Dauwpop.

Fotografie: Marc Koetse – Rockportaal.nl