CD van de Week: Blackfield – V
Blackfield de naam van het samenwerkingsverband van de Israëliër Aviv Geffen en de Brit Steven Wilson. Deze veelzijdige muzikanten zijn goede vrienden van elkaar. De (solo)carrière van deze mannen is indrukwekkend. Dit is hun vijfde gezamenlijke album. Met ‘V’ keren ze terug naar hun roots van hun eerste twee albums. Alan Parsons is medeproducer van ‘V’. Tevens is hij één van de achtergrondzangers in ‘How was your ride’.
De strijkers van ‘The London Session Orchestra’ geven ‘A drop in the ocean’ een romantisch-klassiek, bijna filmisch karakter. Langzaam kruipt de integere muziek onder mijn huid. Binnen anderhalve minuut eindigt deze openingstrack met een zacht ruisende zee. ‘Family man’ start met meer pit. De woorden “Breath in breath out” doen me denken aan Kristoffer Gildenlöw (‘Breath in breath out’ van het album ‘The Rain’). Maar dat is slechts even, want de tracks zijn nogal verschillend. De mix van de vrij rustige drums (door Tomer Z) en zang, met de bijna onopvallende snelheid van andere instrumenten is subliem. Er volgt een vloeiende opbouw naar iets meer rock. De stemmen van Aviv en Steven kleuren perfect bij elkaar. Door de goede geluidskwaliteit komt de onderlinge harmonie van het totaal extra goed tot uiting.
Lichte, heldere pianoklanken door Eran Mittelman en de zang van Steven zijn bepalend tijdens het intro van ‘How was your ride’. Weer is de opbouw geniaal. Diverse laagjes prachtig gitaarspel (ook door Steven) vormt een perfecte blend met de strijkers. Alles is zo mooi verweven met elkaar, dat het één magnifieke melange vormt. De overgangen tussen de wat klassiekere en meer rockende delen verlopen bijna onopgemerkt. Het geheel voelt aan als een warm bad. In ‘Sorrys’ zingt Aviv met breekbare stem. De emotie in zijn stem is duidelijk te horen. Eerst alleen begeleid door Omri Agmon op akoestisch gitaar. Later aangevuld met de achtergrondzang van Steven. Bijna onopgemerkt haalt Aviv nog wat tonen onder de toetsen vandaan. Ook dit tedere nummer klinkt bedrieglijk eenvoudig. Maar alles zit gecompliceerd in elkaar.
Mike Garson heeft tijdens ‘October’ achter de piano plaatsgenomen. Steven neemt de zang geheel voor zijn rekening. Steven’s zang en de laagjes van piano en keyboards die er omheen gebouwd zijn, klinken meesterlijk. De muziek is in het begin licht gespeeld. Dit wordt afgewisseld met wat zwaardere, iets dramatischer delen. De laatste regels zijn breekbaar gezongen en gespeeld. De tekst, die op meerdere manieren geïnterpreteerd kan worden, raakt me. ‘Lonely Soul’ heeft een licht poppy sound. Door de blend met licht klassieke invloeden krijgt de luistertekst alle aandacht die het verdient. Dit is een duet van Aviv samen met Alex Moshe, we hoorden haar stem al eerder. Het einde wordt weggedraaid, waarna strand en zeegeluiden om de achtergrond te horen zijn.
Een enkel nummer (bijvoorbeeld ‘The Jackal’) is een fractie te vroeg afgekapt. Terwijl ‘Lately’ op een bijna tamme manier wordt weggedraaid. Verder voornamelijk lof. Bijna alle nummers zijn voortreffelijk opgebouwd. Ze luisteren heel gemakkijk weg, terwijl ze gecompliceerd van structuur zijn. Na zes keer het album gedraaid te hebben, kun je nòg nieuwe dingen horen. Een aantal keer werd ik zó in beslag genomen tijdens het luisteren, dat ik vergat te recenseren. Laat je in alle rust onderdompelen in de “hemelse” muziek, en vergeet alles om je heen. Er is maar één groot nadeel: Deze 13 nummers duren slechts zo’n 45 minuten. Te kort, want hier kan ik uren naar luisteren. Wat ben ik blij dat Blackfield terug is naar zijn roots. Klasse!
(96/100, Kscope)
1 A Drop in the Ocean (1.23)
2 Family Man (3.37)
3 How Was Your Ride? (3.58)
4 We’ll Never Be Apart (2.54)
5 Sorrys (2.58)
6 Life is an Ocean (3.26)
7 Lately (3.24)
8 October (3.31)
9 The Jackal (3.56)
10 Salt Water (2.39)
11 Undercover Heart (4.02)
12 Lonely Soul (3.42)
13 From 44 to 48 (4.31)
