He Is Legend – Few

De grootmoeder van het occulte Helena Blavatsky droeg ooit een van haar boeken op aan the few. De paar die het pad bewandelde. Het is nu het Amerikaanse He Is Legend die een album heeft gemaakt voor een paar duizend fans die hun volgden en die Helena Blavatsky hebben gebruikt als inspiratie voor de naam van hun vijfde album. Dit album is voor de fans en die paar lijkt nu velen te worden.

Er wordt afgetrapt met ‘Air Raid’. Het nummer kent grote contradicties tussen rustige stukken en hardere rockende stukken. Ondanks de grote contrasten vormt het wel een geheel, door sterkte overgangen. Zanger Schuylar Croom laat direct horen dat hij zowel mooie zuivere stukken beheerst en dat hij bezit over een goede rock stem met een rauw randje. Beukende metal riffs zijn hoorbaar in de opening van ‘Sand’. Waar je als luisteraar dan een hard beukend nummer verwacht, wordt je echter op het verkeerde been gezet. ‘Sand’ straalt een zekere rust uit, en is tegelijkertijd een toffe rockplaat. De kracht zit hem in het gitaarspel van Adam Tanbouz en Denis Desloge, die het nummer tot een geheel weten te brengen.

In ‘Beaufort’ wordt er vervolgens gekozen voor een meer simpele aanpak. Minder overgangen en geen contrasten tussen drukke stukken afgewisseld met rustige stukken. Gewoon een lekker rocknummer met een toffe gitaarsolo naar het einde toe. Het album kent ook een punt van rust met ‘Call Ins’. Het is niet je typische rockballad, maar dat past ook niet bij de sound van de band. Het is eerder een vaag maar toch subtiel nummer. De drums zijn leading in het geheel, maar de rustige vocalen en het bijna zweverige gitaarspel zorgen voor een oase van rust.

Subtiel gitaarspel is ook kenmerkend voor de opening van ‘Eastern Locust’. Toch gaat er een zekere dreiging uit van de intro van het nummer waardoor je hoopt op een beukend geheel. Dit wordt al snel beloond. De opbouw is sterk en het rockende gedeelte is rauw. Het is de perfecte aanvulling na de mooie opening. Het nummer kent wederom ijzersterke overgangen en laat zich kenmerken door tof gitaarspel.
Meer freaky is ‘Fritz The Dog’. Het nummer heeft iets raars. Het kan ook rauw, chaotisch en rommelig overkomen, maar daarin ligt meteen de kracht van het nummer. De tempowisselingen zijn rauw en ongepolijst en toch vormt het een geheel. ‘Fritz The Dog’ is uniek en daarom fantastisch.

Waar de bandleden het gehele album laten horen meesters van de intro te zijn, ontbreekt deze op het rockende ‘The Vampyre’ wat zeer plotsling begint. Dit is jammer want verder is het een uiterst tof rock nummer met een rauw randje. De langste intro is dan weer hoorbaar op meteen het langste nummer van het album ‘The Garden’. Het is tevens het laatste nummer van het album. Na de dreigende intro volgt er een lekker rock nummer met groovende gitaren. De vocalen blijven ook aan de rauwe kant. De gitaarsolo naar het eind is fantastisch en hiermee wordt er op een perfecte manier afscheid genomen van een tof album.

De heren van He Is Legend bewijzen wederom dat ze een bijzonder stel muzikanten zijn en de fans mogen zeker blij zijn dat zij behoren tot die paar waar ‘Few’ voor geschreven is. Met een Europese tour voor de boeg waarbij op 30 April ook Nederland wordt aangedaan, zullen deze paar fans ongetwijfeld uitgroeien tot velen.

(78/100, Spinefarm Records)

Tracklist:
• Air Raid
• Sand
• Beaufort
• Silent Gold
• Alley Cat
• Jordan
• Gold Dust
• Call Ins
• Eastern Locust
• Frits The Dog
• The Vampyre
• The Garden