Nickelback is maatschappij-kritisch op ‘Feed the Machine’
Op 16 juni komt Nickelback’s nieuwe album ‘Feed the Machine’ uit en woensdag 24 mei spraken we dus af met Mike Kroeger en Ryan Peake in Amsterdam. De gitarist en bassist van Nickelback, toch een van de bekendste bands sinds de jaren ’90, vertelden over het schrijfproces, een kritische maatschappelijke visie en de bijdrage van Nuno Bettencourt van Extreme.
Natuurlijk gaat het over het nieuwe album, ‘Feed the Machine’. Het album is het negende studio-album van de Canadese band sinds het album ‘Curb’ uit 1996 (de EP ‘Hesher’ niet meegerekend) en elk van die albums was tot nu toe een groot commercieel succes. Nickelback verkocht in totaal al 50 miljoen platen en won vijf keer een Won SOCAN International Achievement Award. Of het nieuwste album net zo’n kaskraker wordt, is nog maar de vraag; het laat een ruiger geluid horen dan van Nickelback gewoon is.
Niet alleen is de muziek ruiger en steviger dan ooit te voren, ook de tekst lijkt een stuk donkerder. “Een statement over de moderne samenleving… Ik denk dat je daar wel makkelijk een link mee kan leggen”, denkt Ryan. “Al houden we het idee aan dat als we iets schrijven (zoals ‘Feed the Machine’), het van toepassing kan zijn op veel verschillende dingen. Onder andere te horen krijgen wat je wil horen; being fed what you want to hear. Dat manipulatieve is van toepassing op zo veel aspecten van het leven: religie, politiek, overal waar mensen handelen met een egoïstisch motief. Al denk ik niet dat het zozeer een aanklacht is tegen de ‘moderne’ samenleving. Ik denk dat als je dit honderd jaar terug zou afspelen, het toen ook relevant zou zijn geweest. En dat was ook onze bedoeling. De boodschap meegeven; denk voor jezelf, geloof niet alle onzin. Dat is niet alleen nu belangrijk, dat is het altijd geweest.”
De rauwe teksten sluiten goed aan bij het hardere geluid dat te horen is op het nieuwe album. Dat was overigens geen bewuste keuze, zegt Ryan, maar had alles te maken met hoe hij zich voelde op het moment van schrijven of inspelen. “Ik denk dat het altijd zo gaat als je creatief bezig bent, of het nu schrijven, kunst is of wat dan ook. Dit haalde zo’n agressie naar boven, het werd meer en meer en dat gaven we op deze manier vorm. Middenin het nummer ‘Feed the Machine’ hoor je machinegeluiden, schurende tandwielen, het slijpen van metaal. Ik denk dat we hier wat meer beïnvloed waren door de old-school metal, daar luisterden we natuurlijk ook veel naar toen we opgroeiden.’ Al maakt de gitarist het ook heel duidelijk dat Nickelback zelf allesbehalve een metalband is. ‘Ik denk dat mensen die alleen maar naar metal luisteren ontzettend beledigd zijn als wij een metalband genoemd worden!’ Ryan lacht. ‘Wij begonnen in de jaren ’90, en je wordt in het genre gestopt dat mensen voor die tijd bedenken. Bands beginnen natuurlijk ergens, worden beïnvloed door bepaalde muziek, worden automatisch vergeleken met voorafgaande bands, maar ontwikkelen zich continu. Ik luister zelf naar Megadeth, Anthrax, Testament, Metallica, al die geweldige oude bands, en het is heel grappig; dat wat uit je komt, hoeft helemaal niet in overeenstemming te zijn met je muzikale voorkeuren. Ondanks je grote voorbeelden bedenk je je ineens; oh shit, we zijn helemaal geen metalband!”
Mike komt er nu ook bij zitten en praat over de ontwikkeling van de band; “Ik denk, (ik hoop in ieder geval) dat we allemaal wel wat beter zijn geworden in de afgelopen twintig jaar. Chad is in ieder geval zeker een betere songwriter geworden.”. Het nieuwe album is in dat opzicht een goede representatie van de groei van de band. Een uitgesproken favoriet heeft hij niet op het album (“Ik houd zo van die stilte tussen de nummers!”, gevolgd door een bulderlach), Ryan heeft dat wel. “Het laatste nummer dat er op kwam, ‘For the River’, dat was zo’n goede, dat is een favoriet.” Na een enthousiaste opmerking over het technische gitaarspel grinnikt hij; “Ja, goed he? Dat was Nuno Bettencourt!” Mike vertelt verder. Toen Chad een voorbeeld van het nummer aan Mike had laten horen, had de bassist opgemerkt dat het zo’n ‘typische Bettencourt-gitaarpartij was’, waarop Chad het meteen aan de Extreme-gitarist had doorgestuurd. Op dit moment in de anekdote pakt Mike zijn telefoon erbij; “Ik heb Nuno’s antwoord nog. Hier; hij reageerde op het geluidsfragment met ‘That’s my shit, man!’” Nuno speelde de solo in en is verantwoordelijk voor het enige gastoptreden op het album.
Nog een interessant verhaal komt naar boven bij een andere favoriet van Ryan, ‘The Betrayal (act III)’. Hij beschrijft het als een play-off tussen Chad en hem. “Ik schreef de muziek voor ‘The Betrayal (act III) en ging daarna op vakantie. Ondertussen maakte Chad er een echt agressieve tekst bij voor het refrein, en ik beluisterde het online en het was zo cool. De tekst vertelt echt een verhaal. Hij dacht erover na en zei: ‘Wat is het grootste verraad?’ Dat van Judas waarschijnlijk, dus dat is het verraad waar het nummer over gaat. Chad stelde ook voor om het (onder andere om het een beetje interessanter te maken) ‘act III’ te noemen, omdat in de laatste act vaak het verraad uitkomt of plaatsvindt. Wat later was ik nog steeds aan het schrijven, het was een wat klassieker stukje en voelde een beetje als een intro; het leek meer op een soort eerste, onschuldige act dus dat hebben we onder de naam ‘The Betrayal (act I)’ apart op het album erbij gezet.”
De mannen van Nickelback praatten graag en veel, en tussen alle serieuze antwoorden door werd er ook veel gelachen. Hoewel er nu alleen nog maar een Amerikaanse tour vaststaat, komt er waarschijnlijk ook een Europese tour achteraan en daar hebben ze zin in!
Foto’s (c) Armelle van Helden
