Baroeg Open Air 2017 van een ware wolkbreuk tot een gezellig feestje

De weersgoden waren de tiende editie van het oh zo toffe festival niet gegund. De opbouw van het terrein moet een ware hel zijn geweest voor de vrijwilligers. Waarvoor hulde! De aanhoudende regen die op vrijdag met bakken uit de lucht kwam en op zaterdag leek aan te houden, maakte het ware thriller voor zowel de organisatie als de bezoekers. Toen op het op zaterdag 9 september dan eindelijk zover was, bleef het ook zeker in het begin even spannend. De buien bleken bij tijd en wijlen heuze wolkbreuken, die een gemiddeld moeson seizoen in een tropisch regenwoud doen verbleken in het niets. De tenten die het festival terrein rijk is stroomde hierdoor al snel vol met bezoekers, al was het om even droog te blijven. Want de doorgewinterde festival bezoeker laat zich uiteraard niet afschikken door het prima nederlands weer dat we tegenwoordig een mooie zomerse dag kunnen noemen.

The Devil’s 3rd (Talent Stage)
Eigenlijk heeft het openen van deze tiende editie van Baroeg Open Air twee gezichten. Aan de ene kant is het geweldig om te mogen openen op dit zeer populaire festival, het betekent tenslotte ook dat dat er een talentenjacht (Battle For B.O.A.) is gewonnen en dat The Devil’s 3rd al redelijk “in the picture” is bij het metalpubliek. Aan de andere kant is het gezien het vroege tijdstip hopen dat er genoeg volk komt opdraven, zeker gezien de weersvoorspellingen die menig festivalbezoeker angstvallig gevolgd heeft de afgelopen week. Het is duidelijk te merken dat velen nog even afwachten om de voorspelde regen te trotseren, maar daar trekt The Devil’s 3rd zich niks van aan. De zon schijnt, sterker nog het is zelfs behoorlijk warm en de band speelt hun set onder aanvoering van de hyperactieve zanger Frans Wijnen enthousiast en professioneel. De thrashende heavy metal schudt de eerste bezoekers van B.O.A. op een aangename manier wakker en aan de reactie van het publiek te zien bevalt het zeer goed. The Devil’s 3rd is met hun vijfjarig bestaan eigenlijk niet eens een nieuwkomer meer, wel een band die we in de toekomst vaker tegen gaan komen.

Cenobites (Large Stage)
Ondanks dat poppodium Baroeg en Baroeg Open Air festival bij velen bekend staan als “Metal georiënteerd” weten echte muziekfanaten wel beter. Om 13:00 uur trapt de Psychobilly formatie Cenobites af op het grootste podium (Large Stage). De geschiedenis van Cenobites gaat terug tot 1994 en de band speelde in alle uithoeken van de wereld, maar men vergeet nimmer terug te keren naar het “eigen” Rotterdam en is daardoor allang geen onbekende meer bij het Baroegpubliek. In een redelijk gevulde tent vuurt het kwartet een harde en agressieve set af op het publiek. Blikvangers zijn zanger Dimitri die op het podium alles geeft en bassist P.G. Vogel die zijn contrabas in alle standen bespeelt, dat terwijl gitarist Rudo Reject (ex – I Reject, Stealers) de boel van een vette sound voorziet die naast punkers en psychos ook menig metalhead tot beroering brengt. Halverwege de set van Cenobites komt heel even de regen met bakken tegelijk uit de hemel waardoor de gehele tent ineens gevuld is. Het is dan wel weer jammer dat de publieksreactie op Cenobites een beetje aan de matige kant is, de band heeft gezien de inzet, de gave songs en de thuiswedstrijd zeer zeker meer publieksparticipatie verdiend.

Inferum (Talent Stage)
Het gaat snel met Inferum uit Eindhoven. Een e.p. uitgebracht, de derde plaats bij de internationale Wacken talentenjacht, openen op het Stonehenge festival en uiteindelijk het winnen van de Metal Battle waardoor deze plek op B.O.A. mee gescoord is.
En terecht, want deze nog relatief jonge band laat met hun moderne death metal en hun professionele performance een flink aantal koppen op en neer en vuisten in de lucht gaan vanaf de Talent Stage. Het B.O.A. publiek is ook op dit tijdstip van de dag nog lang niet op volle oorlogssterkte maar Inferum krijgt in ieder geval ruim de aandacht van het publiek zeker als zanger Morrison de Boer, net als Frans Wijnen van The Devil’s 3rd, het publiek al zingend vereert met een bezoek aan de fotopit.

De regen was na het offeren van een aantal vrijwilligers, zoals de crew van Baroeg Open Air zelf omschreef op facebook langzaam afgenomen en zo nu dan was er sprake van een waterig zonnetje. Het aantal bezoekers nam spontaan toe en Baroeg Open Air komt tot leven.

Year Of No Light (Large Main Stage)
De band doet zijn naam eer aan. Met minimaal licht beginnen ze de show. Wat meteen de sfeer zet voor een post rock / sludge optreden. Het is ondertussen droog en het publiek van Baroeg Open Air durft de tenten ook te verlaten en zich wat meer te verspreiden over het terrein. Year Of No Light moet het dan ook doen met een half gevulde tent. Het drietal gitaristen weet rauwe klanken te produceren en langzaam begint het publiek mee te bewegen op de duistere klanken. Opvallend zijn de twee drummers die de band bij zich heeft en die vrijwel synchroon weten te spelen. Een van de drummers beheerst ook de toetsen en weet het theatrale aspect van de band neer te zetten. De uitdaging voor een instrumentale band blijft echter het vasthouden van de aandacht van het publiek. Voor Year Of No Light blijkt dit ook een probleem. Het lage muzikale tempo en het gebruik van minimale visuele aspecten zorgt er voor dat het publiek ondanks de muzikale diversiteit niet helemaal opgaat in het optreden. Tegen het eind van het optreden blijkt de band toch te overtuigen voor de meer technische muziekfan. Met een goed applaus weet de band het podium te verlaten.

Drunken Dolly (Talent Stage)
Voor hen die de technische klanken van Year Of No Light niet kunnen bekoren is er ondertussen op de talent stage een optreden gaande van Drunken Dolly. Zij weten met folk punk de tent goed te vullen. Waar op de large stage de sfeer enigszins ingekakt lijkt te zijn, kunnen we hier concluderen dat de sfeer er lekker bij hangt. Het publiek danst vrolijk mee. De band weet ook met de nodige zelfspot het publiek op te peppen. De heren bezitten een goede fantasie. Wat zorgt voor een nodige dosis humor. Het applaus en het enthousiasme van het publiek zijn terecht. Baroeg Open Air ontwaakt en de feeststemming voor een mooie festival dag is gezet. De eerste crowdsurfers gaan de lucht in. Dit tussen de ouders met hun kroost op de schouders. Want Baroeg Open Air is een festival voor iedereen en een band als Drunken Dolly leent zich hier perfect voor. Op de mandoline wordt ‘Toeter Op M’n Waterscooter’ van de Gebroeders Ko in gezet, gevolgd door ‘Rainbow High In The Sky’ van Dj Paul Elstak. Gewoon omdat het kan midden in een nummer. De sfeer is ronduit fantastisch en Drunken Dolly bewijst een ware festival band te zijn.

Dog Eat Dog (Large Main Stage)
De door de organisatie beloofde zon is ondertussen volle bak doorgebroken. Maar met een naam als Dog Eat Dog op het Large podium trekt toch al het publiek de tent in. Het is dan ook volle bak bij de inzet van de eerste nummers van Dog Eat Dog. De heren zijn dan ook ware jeugdhelden voor velen. De mannen zijn zichtbaar ouder geworden, maar hebben in hun energie niks van hun jeugdigheid verloren. Met de eerste klanken van de sax bij ‘Who’s The King’ gaat het dak eraf en slaat de jeugdige energie over op het publiek, met een lekkere pit als gevolg. Zanger John Conner verplaatst een vin waardoor hij zijn haar kan laten dansen. Hij weet het publiek goed op te zwepen, terwijl hij het nieuwe album promoot. Dog Eat Dog brengt voor het eerst in 10 jaar nieuwe muziek en dit heeft beduidend meer hip hop invloeden, maar desondanks ook een hoog meezing gehalte waardoor de gecreëerde sfeer goed vastgehouden wordt. Tijdens ‘Rocky’ komt bassist Joost van Laake bekend van All For Nothing het podium op, zodat bassist Dave Neabore in de rol van Rocky kan kruipen. De energie is aanstekelijk en slaat over op het publiek. De pit gaat nog een tandje harder en menig keeltje begeeft door het meezingen. Drummer Brandon Finley weet ook nog een lekker stukje hip hop ten gehore te brengen en blijkt een ware entertainer op de mic. Tourmanager Daniel verschijnt ook nog even op ‘t podium tijdens ‘Expect The Unexpected’. Zo gebeurd er ieder nummer iets nieuws op het podium, waardoor de energie goed vastgehouden wordt. Met ‘No Fronts’ wordt de set afgesloten. Dog Eat Dog kwam, zag en brak de tent af. Met enorme energie en de juiste hoeveelheid oude hits die menigeen weer het gevoel van een 16 jarige wist te geven. Als extra wordt het publiek nog getrakteerd op een stukje ‘Jump Around’ van House Of Pain. Waarna men bezweet en voldaan de tent verlaat.

Dool (Large Main Stage)
Met een ramvolle tent gaat Dool van start. Het debuutalbum ‘Here Now, There Then’ wordt allom geprezen. De verwachtingen zijn dan ook hoog. Het eerste nummer ‘Vantablack’ is rustig en is misschien niet direct wat je verwacht. Wanneer je niet bekent bent Dool verrast dit aangenaam. Het applaus is dan ook groots. Het tempo gaat iets omhoog bij het tweede nummer ‘She Goat’ Dool overtuigd en met fantastisch geluid en haarfijne vocalen wordt het publiek als het ware opgezogen in het optreden. De cover ‘Love Like Blood’ van Killing Joke wordt op zeer vakkundige wijze gebracht. Ook vervolg van de set met nummers als ‘Oweynagat’ en ‘words On Paper’ wordt met groot enthousiasme ontvangen. Waar je allicht verwacht dat Elle Bandita een enorme entertainer is en de interactie met het publiek opzoekt, is dit echter niet zo. Dool moet het hebben van de muzikale vaardigheden. De nadruk wordt gelegd op vakkundigheid, Dool weet dit op fantastische wijze te brengen. Het is een subtiel optreden met rockende gitaren en het publiek geniet zichtbaar. Het applaus liegt er niet om en is meer dan verdient.

Asphyx (Large stage)
Als het gaat om vette death metal weet B.O.A. altijd wel de krenten uit de pap te halen. Als we de geschiedenis er bij gaan halen kunnen we een hoop giganten opnoemen maar Bolt Thrower, Sinister, Vader alsmede het verpletterende Bodyfarm optreden van vorig jaar liggen waarschijnlijk nog vers bij elke liefhebber in het geheugen. Met Asphyx scoort Baroeg Open Air wederom goed dit jaar, want dit is een band waar vele (death)metalheads naar uit hebben gekeken gezien de reacties op social media. De tent is afgeladen en gaat meteen compleet op zijn kop als zanger Martin van Drunen de woorden “Hordes of disgust” van ‘Vermin’ door zijn microfoon blèrt en Paul Baaijens begint te zagen op zijn gitaar. Gedurende een uur laat Asphyx zien, zonder enige andere band tekort te willen doen, heer en meester te zijn in Rotterdam. Het is zanger Martin dan ook vergeven dat hij halverwege de set even verkeerd op zijn setlist kijkt en het verkeerde nummer aankondigt. Een memorabel optreden!

Tokyo Blade (Large Stage)
De N.W.O.B.H.M. formatie Tokyo Blade is momenteel weer helemaal “hot”. De band speelt zeer regelmatig op ‘old school’ festivals en is een graag geziene gast in het clubcircuit. Na een goed debuut in 1983 en na de intrede van zanger Vic Wright in 1984 en een nog veel betere tweede plaat, lag toentertijd de toekomst open voor deze band. Door een knieval voor de commercie is Tokyo Blade nooit geworden wat het had kunnen zijn. Gitarist Andy Boulton heeft tevergeefs de band altijd in stand weten te houden met een sterk wisselende bezetting, zonder ook maar enig potje te kunnen breken. In 2010 kwam de meest succesvolle bezetting qua muzikanten weer bij elkaar met de Amerikaanse zanger Chris Gillen. De oude magie was weer terug en men besloot in eerste instantie wederom te gaan touren met zanger Vic Wright. Tot ieders grote verbazing was het niet Vic Wright die de klassieke line up gestalte ging geven maar zijn voorganger Alan Marsh. Nou heeft Marsh de afgelopen twee jaar nog steeds niet bewezen de allerbeste live zanger te zijn, maar vandaag klopt het allemaal. Nee, de tent is niet zo vol als bij het optreden van Asphyx. Maar degene die er staan komen echt voor Tokyo Blade en dat geeft een intieme sfeer. De band speelt een uitgekiende set met het beste van de twee eerste platen en de e.p.’s uit die tijd, dat is ook wat het publiek wil. Opvallend was de gretige en vocale bijdrage van bassist Andy Wrighton, die normaal gesproken redelijk anoniem is op het podium en het feit dat zanger Alan Marsh een top prestatie leverde.

Destruction (Large Stage)
Het is steeds stiller in het Zuiderpark, iedereen heeft inmiddels wel genoten van de ruime sortering voedsel en marktkoopwaar. Helaas moeten een hoop bezoekers die van ver met het openbaar vervoer zijn gekomen al langzaam richting de uitgang, maar degene die er nog wel zijn staan vastgeplakt in de oververhitte “Large Stage” tent. De Duitse thrash metal legende Destruction laat er geen gras over groeien en geeft vanaf opener ‘Curse the Gods’ meteen vol gas. Zanger/bassist Schmier, net hersteld van een vervelende armblessure, raast als een gek over het grote podium en heeft overal een microfoon staan om zijn maatschappij kritische en zijn anti religieuze gal te spuwen. De band is in bloedvorm en dat slaat over op het uitzinnige publiek. Ondanks dat de band haar laatste release van vorig jaar nog live moet promoten speelt de band opvallend veel “oude krakers” en dat is de ware festival mentaliteit. Destruction gaan we op kort termijn nog bewonderen tijdens hun ‘Under Attack’ tour voorlopig hebben ze op Baroeg Open Air een nekslag gegeven waarmee iedereen met een blij gevoel naar huis kan.

Plee Sessies
Nieuw dit jaar op Baroeg Open Air waren de Plee Sessies. Voor de toiletten was een klein intiem podium geplaatst waar werkelijk vanalles kan gebeuren. Met optredens van Graftak , Allochtoontje Lager, The Fuzzbrats, JackLust en G.O.D. is hier de gehele dag wat te beleven. Waar bij Graftak nog niet iedereen het podium heeft ontdekt, en bij Allochtoontje Lager de bezoekers de act met vele invloeden vanuit cabaret niet volledig leek te vatten trekt tijdens The Fuzzbrats de belangstelling voor het nieuwe podium aan.

The Fuzzbrats
Eigenlijk had de grunk (samenvoeging van grunge en punk) formatie The Fuzzbrats in de zomer van 2015 al de handdoek in de ring gegooid. Maar “bloed kruipt waar het niet gaan kan” en ondanks dat bassist Pete B. Thompson (The Butcher) sinds enige tijd in Oostenrijk woont, wordt er zo hier en daar toch nog een showtje gespeeld. Zo kunnen zanger (DJ) Okkie Vijfvinkel, als één van de ambassadeurs van “De vrienden van Baroeg”, met zijn maten uiteraard niet ontbreken op de allereerste versie van de “Plee-Sessies” op B.O.A. Helaas heeft de band te kampen met technische problemen gedurende, de slechts 25 minuten, speeltijd die ter beschikking was. Maar het in redelijke getalen opgedraafde publiek krijgt wel fantastische versies van krakers als o.a. ‘Fuzzed Senseless’ en ‘Freeze Your Fire’ voorgeschoteld. De melodieuze punk ondersteund met toetsenklanken en de positieve uitstraling van The Fuzzbrats maken elke show weer tot een feestje, hoe kort het ook duurt.

Jacklust
Bij Jacklust staat er zowaar een dusdanig grote groep rondom ‘t plee podium waardoor het bezoeken van het toilet verheven wordt tot een ware uitdaging. Jacklust is vooral rauw en ongepolijst. De vunzige klanken passen dan ook prima bij een plee sessie. Ranzige punkers gaan lekker los voor het kleine podium en er is zowaar sprake van een pit voor de toiletten. Gezellig is het zeker. Maar voor hen die enkel naar het toilet willen, blijft de keuze modderpoel of moshpit survivelen een waar dilema. Gelukkig kiest de gemiddelde Baroeg Open Air bezoeker voor de pit, waardoor de sfeer voor het podium alleen maar toeneemt gedurende het optreden. Jacklust brengt smerige punk en veel energie en dat maakt de toiletten de juiste plek om te bezoeken.

G.O.D
G.O.D weet ook het nodige publiek te trekken bij de plee stage. Het is meteen lekker up tempo knallen met deze band. Ook hier ontstaat een enthousiast mee bewegend publiek. Het dixie aroma is ondertussen nadrukkelijk aanwezig bij het plee stage, maar dit mag de pret niet drukken. De speedrock van G.O.D heeft ook wel iets ranzigs en het blijkt een prima combo. De plee stage is een succes voor de bands die niet geglazuurd zijn als een toiletpot. De bezoeker die op zoek is naar rauwe herrie kan hier prima terecht en daarmee is de plee stage een leuke aanwinst voor baroeg open air.

Electronic Stage

Ook dit jaar is er op Baroeg Open Air weer een Electronic Stage. De plek waar even lekker gedanst kan worden. Of je nu alleen voor de gitaren komt of juist niet, de verleiding is groot om hier toch even een kijkje te nemen. Met acts als Meta Meat, Ritualz, Deformer, Grendel komt de sfeer er lekker in. Maar met de drum ’n Bass beats van Dieselboy gaat het dan echt los. De dampende tent lijkt naar mate de dag vordert drukker te worden. Met als leuk feit dat werkelijk iedereen hier even los kan gaan op de verschillende dansstijlen. Ook Funtcase blijkt met Dubstep een ware publiekstrekker. Het dak gaat er echter af tijdens afsluiter The Outside Agency. Rotterdam is van oudsher de stad van hardcore. Dat het in dit geval gaat om crossbreed / industrial hardcore lijkt de oude gabbers niet uit te maken. Het was een waar genot om de diversiteit van het publiek te mogen aanschouwen, maar ook om weer eens mensen te zien hakken, die nog weten hoe het moet, hoe het hoort en vol overtuiging te zien los gaan op de keiharde rauwe beats van The Outside Agency.

Baroeg Open Air was weer fantastisch, het harde werken en het afzien van de crew is niet voor niks geweest. Bij de organisatie van een festival komt nou eenmaal een hoop afzien kijken. Is het niet door te warm weer, dan is het wel door alle weersomstandigheden op één dag. Uiteindelijk is de inzet bepalend voor de sfeer van het festival en bij Baroeg Open Air is dat alleszeggend. De intieme sfeer, de gastvrijheid, vernieuwingen, een goed programma, Baroeg heeft het allemaal. Het is dan ook weer vol verlangen afwachten wat het Rotterdamse festival volgend jaar gaat brengen.

Tekst: Juliette Ruygrok & Theo Wapenaar
Foto’s (C) Armelle van Helden