Howlin’ Sun – Howlin’ Sun

De Noorse band Howlin’ Sun haalt hun inspiratie uit de Engelse jaren ’60 rock en uit de zwaardere classic rock. Rock met een retro sound dat is mijn eerste geachte tijdens als het album opent met ‘Hitchhiker Of Love’. Het geluid van de muziek is echt retro. De stem van heeft een licht ruw randje, dit past binnen de rauwe en ‘groezelige’ sound van de muziek. Je hoort niet alleen opzwepende rock, maar er zitten ook wat laid-back stukjes tussen.

Ook ‘Westbound’ ademt de sfeer van de ’60 uit. Dit was voor mijn tijd, dus geen jeugdsentiment voor mij. In mijn tienerjaren kreeg ik belangstelling voor de jaren ’60 en 70. En dat is gebleven. De laatste jaren is er een ‘revival’ van deze decennia door diverse jonge bands, dat juich ik toe. Het geluid ademt de sfeer uit van decennia geleden, dat hoor je nog duidelijker als je volume flink open hebt. Het past natuurlijk bij de muziek, maar het is wel iets waar je van moet houden. Want het is vrij dik aangezet. Na een paar keer luisteren zing je als vanzelf delen van de tekst mee.

In de rustige delen, zoals in ‘Strange night’ is het geluid niet groezelig en ruig. Maar bijna liefelijk. Maar in de snellere delen zijn de basgrooves vet en ruig gespeeld, het rockende gitaarspel klinkt met opzet ruw. De contrasten zijn best groot. De wendingen hiertussen zijn prima gespeeld. Na het ruige einde van ‘Strange Night’ valt het contrast met het kleiner gespeelde ‘Yellow Lit Road’ extra op. Het tempo gaat wel wat omhoog, maar de muziek wordt amper wilder. Dat is wel fijn voor de afwisseling.

De nummers zijn met ongeveer 3.30 minuten vrij kort, in de manier van opbouw zit niet zo heel veel variatie. ‘Day to day Blues duurt bijna 5 minuten en is daarmee het langste nummer. Er zitten enkele rusten in verwerkt. Dit komt de variatie ten goede, maar had zeker nog wat meer uitgebuit mogen worden. Zowel in de rockende als in de meer rustige delen komt de stem van Thor- Erik Bjelde mooi uit. In de ruigere en snellere delen is hij wat moeilijker te verstaan. Met vlagen doet zijn stem me denken aan John Kay van Steppenwolf.

In ‘The Day Took My Sunshine Away’ hoor je zo nu en dan een harmonica. Dit had best langer mogen duren. Of iets verder naar de voorgrond mogen komen. Na de wat ruwe sound van de voorgaande nummers is ‘A Little Bit Of Rain’ heel verrassend, want het totaal anders dan de voorgaande nummers. Het ruige gitaarwerk heeft plaats gemaakt voor ingetogen, akoestisch gitaarspel. De meerdere laagjes over elkaar zijn mooi. Dit zegt wat over de veelzijdigheid van de mannen. Dat kwam eerder niet echt naar voren. Want een aantal nummers zijn een beetje voorspelbaar en soms een beetje veel van hetzelfde. Toch zijn het best lekkere nummers. Hoewel ik niet lyrisch ben over dit debuut, ben ik wel zeer benieuwd hoe deze mannen zich verder gaan ontwikkelen. Ze hebben mijn nieuwsgierigheid gewekt, ik blijf ze volgen! (74/100) (Apollon Records)

Setlist:

1. Hitchhiker Of Love
2. Westbound
3. Move
4. Strange Night
5. Yellow Lit Road
6. Day-To-Day Blues
7. Jupiter
8. Nothing Like A Shelter
9. The Day Took My Sunshine Away
10. A Little Bit Of Rain

Line-up:
Thor- Erik Bjelde – Lead zang
Magnus Gullachsen – gitaar
Pieter Ten Napel, – bas
Torgrin Nåmdal – drums