L ’Ira Del Baccano – -Si Non Sedes iS – LIVE MMVII

L ’Ira Del Baccano is een band uit Italië. Ze maken instrumentale psychedelische prog rock waar ze space en doom aan toevoegen. ‘Si Non Sedes iS – LIVE MMVII’ is een live album, waarbij de toevoeging “MMVII” darwerkelijk voor 2007 staat. Dit album circuleerde al sinds 2008 via de ‘onofficiële wegen’. Nu is het album dankzij Subsound Records eindelijk officieel uit.

‘Doomdance’ start mysterieus. De space geluiden lijken bijna van een ufo (uit een fantasiefilm) af te komen.  Af en toe laat Alessandro “Fred” Salvi een slag op zijn drumstel horen, steeds met een pauze ertussen. De doom die erop volgt is lekker vet aangezet. Allerlei wendingen vloeien in elkaar over. De doom is even weg, waardoor de elektronische geluiden tevoorschijn komen. Dan wordt het weer zwaar en groezelig.Zware snaren en allerlei geluiden vormen een mooie mix. Lichtere delen worden afgewisseld met zwaardere muziek. De space geluiden banen zich regelmatig een weg tussen dit alles. “Fred” laat zijn cimbalen zo nu en dan volop rinkelen. Maar vlak voor het einde beroert hij deze gedetailleerd, waarna de space nog even doorgaat. Bijna non stop gaat dit over in ‘Sussurri Di Nascita Celeste​/​Grateful to Jerry’. De muziek is vrij rustig, maar vooral experimenteel van aard.
Er is een langzame toename van tempo en volume. Dan is de rock ineens zwaarder. Dit wordt opzwepender, zowel qua volume als ritme, soms ligt het tempo best hoog. De wendingen verlopen meestal geleidelijk. Dit alles zorgt voor een boeiende structuur. Na afloop van dit nummer hoor je voor het eerst het publiek, pas dan dringt het tot me door dat dit een live album is. Ook in ‘875’ en ‘Don Bastiano’ iser prima gitaarspel, heerlijke bass grooves en lekker drumwerk te horen. Natuurlijk moeten we de toetsen en de toegevoegde geluiden niet vergeten.
Sommige delen zijn druk en complex, andere stukken zijn psychedelisch en/of mysterieus. Bovendien is er ook nog de zwaardere sound, al dan niet groezelig van klank en, last but not least, de space.

Het laatste nummer, ‘Tempus Inane Flago Requiem Spatiumque Furori’, gaat opdezelfde manier verder. De nummers sluiten prima bij elkaar aan. Ondanks dat ze in dezelfde lijn liggen wat betreft stijl en sound, gaat het niet vervelen. Want ook hier zijn er volop transities. Het tempo wisselt een aantal keer van behoorlijk hoog en opzwepend, tot ingetogen en bijna minimalistisch. Natuurlijk gaat het volume hierin mee.  De opbouw naar het einde van deze epic is voor deze live uitvoering uitgebreider gemaakt.

Je hebt veel om naar te luisteren. Daarom duurt het even voordat je de nummers een beetje kent. Doordat je het publiek weinig hoort, is de live beleving wat minder. Voordeel hiervan is wel dat de nummers bijna non stop doorlopen. Het is een hele kluif om deze nummers live te spelen, want de wendingen zijn niet te tellen, en het geheel zit ingewikkeld in elkaar.
Het geluid is goed verdeeld over de koptelefoon/boxen, de geluidskwaliteit is misschien aan de doffe kant, maar dit sluit aan bij de zwaardere muziek.
Het is heerlijk om het volume van de cd-speler wat verder open te draaien en de muziek door het huis te laten dreunen.

(79/100 Subsound records)

Tracklist:

1 Doomdance – 9:19
2 Sussurri Di Nascita Celeste​/​Grateful to Jerry – 8:24
3 875 – 10:45
4 Don Bastiano – 7:37
5 Tempus Inane Flago Requiem Spatiumque Furori – 18: 42

Line up 2005-2011

Alessandro “Drughito” Santori – gitaar
Roberto Malerba – gitaar, synthesizer en geluiden
Alessandro “Fred” Salvi – drums
Massimo “Miss” Siravano – bas en synthesizer