Steel Panther ontheiligt Paradiso
Er zijn weinig bands die een publiek zo mee weten te trekken in één groot en grenzeloos feest van seks, drugs en rock’n’roll als Steel Panther. De heavy metalband uit LA was vorig jaar nog in 013 en heeft sinds de jaren ‘00 een flinke schare Nederlandse fans achter zich gekregen; het concert dat de band in Paradiso gaf op 14 februari was dan ook binnen no time uitverkocht. Zo strak als de performance van de band, is ook de planning van de avond: al om kwart over zeven staat Gus G, Ozzy Osbourne- en Arch Enemy-veteraan, op het podium om het voorprogramma te verzorgen. De gitarist heeft alleen een bassist en drummer meegebracht, maar meer heeft hij ook niet nodig om indruk te maken op de zaal. Een hoogtepunt vormt een heavy metalled-up versie van de Dire Straits-klassieker ‘Money For Nothing’, dat enthousiast ontvangen wordt door het meezingende publiek. Gus G trekt solo na solo uit zijn signature gitaar (en speelt in het laatste nummer zelfs een gedeelte daarvan van achter zijn hoofd) en vormt zo een waardige introductie tot het bijna legendarische Steel Panther. Als het bijna tijd is voor het hoofdprogramma, speelt de DJ Bohemian Rhapsody – het hele publiek zingt het van voor tot achter luidkeels mee, en het springende en schreeuwende publiek is na het nummer genoeg opgewarmd en opgehitst om klaar te zijn voor het vuurwerk van Steel Panther.
Onder de klanken van Van Halen’s ‘Everybody Wants Some!!’ komt de band rustig opgelopen terwijl het publiek (nu al) bijna hysterisch is. Vanaf het begin geeft zowel de band als het publiek álles, en dat zorgt voor een onbeschrijflijk dynamische sfeer. Na nog maar 2 nummers te hebben gespeeld kan de band het publiek al zo ver krijgen dat het eindeloos lang blijft klappen voor de band doorgaat naar het volgende nummer. Niet alleen de 80’s muziek, ook de 80’s stijl beleeft een comeback als Steel Panther in de buurt is: de band inspireert het publiek tot het dragen van panterprintleggings, strakke bloesjes en zelfs pruiken.
De show zit ontzettend strak in elkaar – running gags worden afgewisseld met imitaties van beroemdheden, grapjes over de bandleden en Amsterdam, en de Steel Panther-hits die het hele publiek uit het hoofd lijkt te kennen worden afgewisseld met covers van de meest geliefde rock- en metalklassiekers van de afgelopen decennia. Satchel gooit er zo nu en dan wat onwennig uitgesproken Nederlandse zinnen doorheen (binnenin zijn hand geschreven en natuurlijk van vunzige aard), maar het is tegelijkertijd tijdens Satchels solo dat de luisteraar beseft hoe ongelooflijk goed de band eigenlijk speelt – iets dat door de enorme act soms misschien niet eens zo opvalt. Hoewel de band de nodige terugkerende elementen in een concert verwerkt (Lexxi stift continu zijn lippen terwijl de rest van de band het publiek (letterlijk) probeert op te hitsen, is een Steel Panthershow nooit voorspelbaar: zo wordt er deze keer een man met zijn vriendin het podium opgehaald omdat hij een bordje ophield waarop stond dat hij beter kon zingen dan Michael Starr, terwijl even later blijkt dat het een vooropgezet plan was om op het podium zijn vriendin ten huwelijk te vragen.
Natuurlijk worden er de nodige meisjes het podium opgehaald om te dansen op klassiekers als ‘Pour Some Sugar On Me’ en ‘Livin’ On A Prayer’, maar Amsterdam blijkt degelijker dan verwacht: in tegenstelling tot de show in 013 vorig jaar worden er deze keer geen borsten ontbloot. Na ‘Death To All But Metal’, een van Steel Panther’s grootste hits en aanleiding voor een enthousiaste pit in het publiek, gaat de band het podium af. Het enorme publiek hoeft niet lang te schreeuwen voor Steel Panther terug is voor een toegift.
Na ‘Gloryhole’ is het echt afgelopen en komt de daverende show tot een einde. Steel Panther gaf het publiek alles wat het wilde en meer: pure comedy, metal van het hoogste niveau, klassiekers als ‘Asian Hooker’ en ‘Fat Girl’, en een flinke dosis innuendo. Steel Panther weet precies de juiste snaar te raken en tijdloze humor met alles dat de metal-liefhebber mist aan de jaren ’80 te combineren. In een tijdperk van elektronische muziek bewijst de band zich, zeker na zo’n extatisch concert in Paradiso, als een van de grootste metalbands die de jaren ’80 hebben voortgebracht; hoewel het misschien onzeker is hoe serieus je de band nu eigenlijk moet nemen, valt er niet over te twisten dat Steel Panther (nog steeds) een van de indrukwekkendste acts in de rock- en metalscene is.
Foto’s: (c) Anneke Klungers
