CD van de Week: TIR – Metal shock
Sommige bands blijken al vele jaren te bestaan, maar toch al die jaren niets geproduceerd te hebben. Het Italiaanse TIR is daar wel een extreem voorbeeld van, want de band is opgericht in 1980 door de twee gitaristen Sergio Bonelli en Danilo Antonini. Buiten een demo in 1984 duurt het tot 2011 aleer er een album op de markt verschijnt genaamd Heavy metal. TIR houdt er namelijk een merkwaardig principe op na, want ze leggen de focus veel liever op live spelen dan tijd en energie steken in het produceren van een album. En nu acht jaar later volgt “al” hun tweede album, Metal shock, de band blinkt niet uit in originele albumtitels, maar, what’s in a name?! En als we het dan toch over een naam hebben, TIR staat voor Transport Internationaux Routiers, de band is blijkbaar fan van trucks, waarschijnlijk ook de reden, dat de retro hoes opgesierd wordt met een truck.
De band heeft nog een ander apart principe, de vocalen zijn in hun moerstaal, ofwel het Italiaans. Hun stijl is heavy metal, beïnvloed door de NWOBHM, zoals Saxon en Judas Priest.
Het album opent zoals een album “hoort” te openen, met een furieuze bijna speedmetaltrack genaamd ‘Citta in fiamme’ (waarschijnlijk in het Nederlands vertaald Stad in de brand….), een nummer met een goede gitaarriff en ook fijn twingitaarwerk. ‘La Sfida’ begint als een nummer met op de achtergrond vocalen welke bijna op een typische Italiaanse zomerhit duiden, maar na het tweede couplet slaat het om in een flink uptempo-nummer met een stevige bijna rock’n roll-riff en ook hierin heerlijk twingitaarwerk. Het uptempo ‘Luna Nel Cerchio’ is een heerlijke headbanger met een geweldige gitaarriff. ‘Crazy Mama’ is een geweldig puur rock ’n roll-nummer met een dito lekkere riff en een spetterende gitaarsolo, alles klopt aan dit rete swingende nummer wat zich acuut vastgespijkerd in je hoofd. Titelnummer is natuurlijk een vette uptempo beuker met ook nu weer een geweldige gitaarriff en dito gitaarsolo. Enige minpunt is afsluiter ‘Shock Memoria Faber’, een akoestisch instrumentaaltje van 4.5 minuut, zijn althans mijns inziens altijd nutteloze fillers.
Met nagenoeg veertig jaar muzikantschap is het logisch dat er een uitstekende beheersing van de instrumenten merkbaar is, waarbij met name het gitaartandem in zeer positieve zin aanwezig is. Dat de zang uitsluitend in het Italiaans is, is mijns inziens niet storend/vervelend, het geeft de toch al heerlijke nummers een extra stuk dynamiek. Productioneel is het album ook dik in orde. Kortom, een dikke aanrader voor oldschool-metalfans in een modern jasje. Ik klik in ieder geval voor de zoveelste keer op Crazy mama. (87/100)(Gates of hell)
