Dauwpop viert haar 25 jarig jubileum met volop Nederlands talent

Dauwpop bestaat 25 jaar en is in die tijd uitgegroeid tot een instituut. Op Hemelvaartsdag reist tout Oost Nederland af naar het prachtige bosachtige terrein aan de Luttenbergerweg. Dit jaar pakt Dauwpop extra uit met een afwisselende line-up waarin Nederlands talent zij aan zij staat met internationale acts als Nothing But Thieves.

Rockmuzine kiest een eigenzinnig pad langs vooral Nederlands talent dat uitbundig aan de weg timmert op de verschillende podia in het Hellendoornse bos.

Wende

Over eigenzinnig gesproken. Wende is zo’n eigenzinnig talent dat ervoor kiest om een theatershow mee te nemen langs de podia van het Nederlandse clubcircuit. En als toetje doet ze met haar muzikanten de Barn van Dauwpop aan. Waar later op de dag de gitaren gieren klinkt nu intens gezongen en gerapte poëzie. Ondanks het vroege uur loopt de Barn vol omdat men het idee heeft dat hier iets moois gebeurt. De muziek meandert tussen lieflijk en orchestrale bombast. Steeds de juiste toon treffend weet Wende het publiek te raken met haar intense performance. Hoogtepunten van de show zijn het intense, vlijmscherpe ‘Schone Handen’ en het prachtige ‘Als de Liefde Niet Bestond’, een lied van Toon Hermans dat Wende naar een volgend niveau weet te tillen met haar intense voordracht.

Navarone

Navarone gaat hard, sinds de band mee heeft gedaan aan de Voice heeft de band een nieuw publiek aan weten te boren. De Barn is dan ook ruim voor de aanvang van de show tot de laatste plek gevuld. Navarone heeft mogen proeven aan het echt grote werk; in het voorprogramma van Anouk mocht de band een volle Ziggo Dome bespelen. Navarone voelt zich echter zeker niet te groot voor de knusse Barn. Integendeel, Navarone is in haar element wanneer de band bijna op het publiek staat. Opener ‘The Red Queen Effect’ zet de stemming voor een stevige rockshow. Natuurlijk komen recente singles als ‘We Belong Together’ en ‘Surrender’ voorbij, maar ook oudere favorieten als ‘Leave’ en de ultieme meezinger ‘Wander’ kunnen op veel bijval van het publiek rekenen. Het hoogtepunt van de show is echter een cover, en wat voor een: ‘Whole Lotta Love’ van Led Zeppelin, talloze malen gecoverd, maar zelden zo overtuigend als door Navarone, hard intens en muzikaal. Navarone past haar setlist aan naar het nieuwe publiek, maar verloochent niet haar afkomst.

The Fatal Flowers

Misschien wel dé verrassing van Dauwpop 2019 is het reünie optreden van the Fatal Flowers. Misschien wel de beste gitaarband van Nederland van de afgelopen eeuw. De band kwam op als een komeet, veroverde stormenderhand de Nederlandse poppodia en na twee en een halve plaat hield the Fatal Flowers het voor gezien. De muzikanten gingen allemaal hun eigen weg. Niemand dacht aan een reünie, behalve Dauwpop programmeur Frank Satink, die de euvele moed had een reünie optreden voor te stellen op de jubileum editie van het Hellendoornse festival. Zanger Richard Janssen zag het in eerste instantie niet zitten, maar de slimme Satink had de rest van de band al omgepraat zodat ook Richard zwichtte. The Fatal Flowers komen weer bij elkaar na 29 jaar afwezigheid. Dauwpop en een tour langs de Nederlandse clubpodia en daarna gaat de band weer de motteballen in, dat is de bedoeling.

Wie the Fatal Flowers op het podium ziet staan kan niet geloven dat het 29 jaar geleden is dat de band voor het laatst op een podium stond. De mannen zijn gretig, de ritmetandem grooved trefzeker, de gitaren ronken en Richard Janssen is sterk bij stem. Natuurlijk is het vooral het feest der herkenning voor 40-ers en 50-ers, maar ook de jongeren in de Barn, vaak kinderen van de fans van het eerste uur genieten volop. De melodieuze gitaarrock met een randje van the Fatal Flowers heeft de tand des tijds moeiteloos doorstaan. Klassiekers als ‘How Many Years’ , ‘Both Ends Burning’ worden woord voor woord meegezongen. In de aankondiging van  ‘Younger Days’ zegt Richard: “Toen ik dit nummer op 24 jarige leeftijd schreef voelde ik me al oud, nu denk ik daar iets anders over”  Wat volgt is een prachtig ingetogen versie van Fatal Flowers’ grootste hit. Bij het uitbundig rockende ‘Both Ends Burning’ gaat het dak eraf in de Barn, die energie houdt de Barn vast tijdens het afsluitende ‘Pleasure Ground’.  The Fatal Flowers zijn terug, en hoe!

Eut

Eut was de sensatie van de afgelopen popronde, niet alleen de vaakst spelende band, maar de zalen waren ook vrijwel zonder uitzondering ramvol. Op het podium van de King King laat de band zien waarom. De grooves zijn meer dan aanstekelijk, de synths grommen, gitaren ronken, maar vooral de charmante spring in het veld Megan die Eut een eigen gezicht geeft. Hoogtepunt van de show is het manische ‘How Did You Know’.

The Grand East

 The Grand East speelt een thuiswedstrijd op Dauwpop, de King King is dan ook druk ruim voor aanvang van de show. De band laat zich hier echter niet door van de wijs brengen, al grappend en ogenschijnlijk relaxed keuvelend worden alle voorbereidingen getroffen. Nog een laatste sigaretje voor zanger Arthur en orgelspeler Barend en dan kunnen we los. The Grand East heeft twee gezichten: soulvol en muzikaal aan de ene kant en uitzinnige gekte aan de andere kant. Dit alles komt samen in zanger Arthur. Hij combineert soulvolle vocalen met onverwachte fratsen, zo klimt hij halverwege de show van het podium af om bij iemand uit het publiek vuur te vragen voor de sigaret die hij niet aangestoken krijgt. Vroeg in de show wordt het prachtige prijsnummer van het meest recente album ‘What a Man’ gespeeld, soulvol en groovend en tegelijkertijd intens en rauw. Het hoogtepunt van de show is het intense ‘Kiss the Devil’ waarin Arthur zowel de preacher als the devil op mondharmonica is.

Frank Carter & the Rattlesnakes

Frank Carter & the Rattlesnakes draait om Frank Carter. Prototype Engelse badboy, rossig, vol tattoos, maar ook betrokken en met een klein hartje. De live reputatie is de band vooruitgesneld. De Barn is tot de laatste plaats gevuld en de verwachtingen zijn hoog. De punk energie van Frank Carter & the Rattlesnakes is wat Dauwpop even nodig heeft. En energie geeft Frank Carter volop, vanaf het eerste moment staan hij en gitarist op de barrier om het publiek op te zwepen. Alsof dat aansporing nodig heeft. Vanaf de eerste riff is de moshpit gevuld en deze wordt alleen maar groter. Tot Frank in de moshpit alleen aan de vrouwen geeft zodat zij los kunnen gaan en “alle respect en liefde van de mannnen in het publiek zullen krijgen die ze verdienen”. Dit laten de dames zich geen twee keer zeggen. Later tijdens de show blijven de vrouwen in de pit en wagen zich opvallend veel vrouwen zich aan een crowdsurf ervaring. De Barn gaat helemaal los in het afsluitende ‘I Hate You’. Frank Carter geeft Dauwpop juist de schop onder de kont die het festival nodig heeft.

De Staat

De Staat is  het voorbeeld van een band die geen enkele consessie doet, volledig haar eigen pad volgt, maar toch succes heeft. Muse vroeg de band in haar voorprogramma voor de Europese tour, de band verkocht meermalen de Afas uit en staat in een volle mainstage van Dauwpop. De Staat past niet in hokjes, het is geen rock, maar ook geen dance, de muziek klinkt elektronisch, maar wordt veelal voortgebracht door “analoge” instrumenten als gitaar, drums en bas. Maar de beats zijn zo opzwepend dat je wel moet bewegen als je De Staat hoort. ‘Kitty Kitty’ bijvoorbeeld klinkt als een Dance track, maar heeft de energie van een rocksong. Hoogtepunten van de waanzinnige show zijn het manische ‘Make Way For the Passenger’ met de onweerstaanbaar stuwende gitaar van Vedran en het groovende ‘Witch Doctor’ waarin de beukende drums van Tim de hoofdrol spelen samen met de bezwerende zang van frontman Torre.

Nothing but Thieves

Nothing But Thieves is de onbetwiste hoofdact van Dauwpop. De band weet zowel het rockpubliek als popliefhebbers te boeien met alternatieve rock die klassieke rock riffs combineert met melodieuze vocalen van zanger Conor. Ook op Dauwpop staan in de tent voor de Main Stage stoere rockers samen met pop meisjes te genieten en uit volle borst mee te zingen met de catchy rock songs van de band uit Southend-on-Sea. Het beste bewaart de band voor het laatst: De sfeervolle, intense ballad ‘Sorry’ wordt hartstochtelijk meegezongen. Daarna gaat het gas er nog een keer stevig op in de band’s grootste hit ‘Amsterdam’, zo catchy dat niemand op Dauwpop stil kan blijven staan.

Tenslotte

Dauwpop 2019 mag de boeken in als een van de beste. Op voorhand uitverkocht, sfeervol, gezellig, maar ook muzikaal interessant en als klap op de vuurpijl de herrijzenis van the Fatal Flowers. Op naar Dauwpop 2020.