Slayer bezorgt Doornroosje een memorabele metalshow

Slayer werd in de jaren 80 samen met Metallica, Anthrax en Megadeth gekroond als de “Big Four in thrashmetal”. Met ‘Reign in Blood’ uit 1986, ‘South of Heaven’ en ‘Seasons in the Abbys’ maakte Slayer een aantal klassieke albums die nog steeds ijkpunten vormen voor iedere metalfan.

De band heeft een bewogen geschiedenis met drummer Dave Lombardo die meermalen met slaande deuren de band heeft verlaten. Maar vooral de dood van gitarist Jeff Hanneman in 2013 was een zware klap voor Slayer. Samen met gitarist Kerry King en zanger en bassist Tom Araya was Hanneman de cultuurdrager van de band. Inmiddels is er een vervanger voor Hanneman gevonden in Exodus gitarist Gary Holt. Slayer bestaat al 35 jaar en is “still going strong”.

Slayer toert door Europa ter promotie van haar 12^e studio album ‘Repentless’ en doet daarbij 2 keer een stijf uitverkocht Doornroosje aan.

The Shrine

De mannen van the Shrine zouden zo weggelopen kunnen zijn uit een cartoon. Met name bassist Courtland Murphy zou perfect in een filmset van “From Dusk till Dawn” passen. Maar vergis je niet, onder dat kolderieke uiterlijk schuilt een serieus rock ’n roll monster! Wel eentje die zichzelf niet overdreven serieus neemt, dat dan weer wel.

The Shrine combineert de meest vette bluesy gitaarriffs van Black Sabbath met de rauwe energie van Motörhead. The Shrine omschrijft haar muziek zelf als: “Psychedelic Violence”.

Zanger Josh kondigde ‘Destroyers’, aan met “This is a very important song for us ever since high school, everybody seemed to like electronic music and they had to be DESTROYED! Only rock ‘n roll will prevail!” Het ontketende ‘Destroyers’ werd daarmee een van de hoogtepunten van de show van the Shrine.

‘Dusted and Busted’ waarin het gaspedaal wat gedoseerder werd bediend was een volgend hoogtepunt van de opwindende rock ’n roll show van the Shrine.

The Shrine speelt, nee is “Rock ’n roll as it is supposed to be”.

Slayer

TIjdens het ombouwen van het podium viel vooral de gigantische backdrop met afbeeldingen van Slayers nieuwe album ‘Repentless’ op. Maar dat was dan ook de enige opsmuk van het podium. Verder werd het podium alleen bezet door muur van Marshalls en de machtige drumkit van Paul Bostaph. Slayer liet de muziek voor zichzelf spreken.

Het publiek in Doornroosje bestond vooral uit ervaren Slayer fans, de verwassen Slayer shirts wat strakker om de buik gespannen en de baarden wat grijzer, maar het enthousiasme was er niet minder om.

Slayer trapte af met het kiezelharde, razendsnelle ‘Repentless’ alsof de band wilde zeggen: “dit wordt niet zomaar een greatest hits show, wij hebben nog steeds wat nieuws te melden”.

Niet eens zozeer het harde en strakke spel van Slayer is wat het meeste indruk maakt, het is meer de kracht die de band uitstraalt en de vanzelfsprekendheid van dit machtsvertoon. Het was genadeloos hard en snel, maar de show van Slayer was zo muzikaal dat het nooit verzandde in een brij.

De show draaide vooral om het nieuwe album en het bloedstollend mooie ‘When the Stillness Comes’ daarvan groeide uit tot een van de hoogtepunten van de show. Niet in het minst omdat Araya het aankondigde als “A love song Slayer style. Imagine when you love someone so much you love her to death.”

Een groot deel van het publiek zong alles letterlijk mee, maar natuurlijk kregen de klassiekers als ‘Seasons in the Abbyss’, ‘South of Heaven’ en ‘Raining Blood’ het meest enthousiaste onthaal. En terecht, deze metal klassiekers hebben ook na bijna 30 jaar geen millimeter aan zeggingskracht ingeboet.

Als na ‘Black Magic’ de backdrop het Heinekenlogo met “Angel Of Death Hanneman Still Reigning” onthuld wordt blijft dat een indrukwekkend moment, ook 3 jaar na dato. Het daaropvolgende ziedende ‘Angel of Death’ werd dan ook het hoogtepunt van de show waarin band en publiek nog één keer alles gaven.

 

Tenslotte

Slayer mag dan geen Ziggo Dome uitverkopen, de band liet in Doornroosje met een spijkerharde, geïnspireerde en muzikale show zien dat de band ook na 35 jaar springlevend en relevant is. De fans maakt dit allemaal niks uit, die hebben zich uit kunnen leven in de moshpit of met meebrullen en luchtgitaren.

De Slayer fan wordt wel ouder samen met de band, toch is er hoop. Een jongeman die “Eigenlijk alleen naar gabberfeestjes gaat” was door zijn vader meegesleept en helemaal om. “Supervet!” luidde zijn kernachtige beschrijving van de show.