Flying Colors helemaal thuis in Tilburg
Dat het Amerikaanse Flying Colors zich thuis voelt in Tilburg is duidelijk: de band stond door de jaren heen al meerdere keren in 013, nam er zelfs een dvd op en besloot er één van de weinige shows van de huidige Europese tour te spelen. Op 13 december speelde de band voor een uitgelaten publiek werk van het nieuwste album, Third Degree, maar bijna evenveel publiekslievelingen uit eerder materiaal.
Aangezien het concert een kwartier vervroegd is, komt om kwart voor acht de band Dilemma al het podium opgelopen. De band heeft een iets andere opstelling dan normaal; door persoonlijke omstandigheden is zanger Dec Burke afwezig en werd op het laatste moment Wudstik gevraagd om in te vallen. Niks daarvan is merkbaar als het gaat om de kwaliteit van de show, die van de bovenste plank is en daarmee een passend voorprogramma voor supergroup Flying Colors vormt. Het bewijs daarvan wordt onder andere geleverd als drummer Collin Leijenaar vertelt dat Dilemma vlak voor het optreden een award uit de handen van Mike Portnoy kreeg voor het album ‘Random Acts of Liberation’ uit 2018. Met nummers als ‘The Space Between the Waves’, ‘All That Matters’ en ‘The Inner Darkness’ weet de band het publiek dan ook moeiteloos voor zich te winnen, en als de band is uitgespeeld blijft het publiek goed opgewarmd achter.
Rond negen uur komen, met gedimde lichten en een doorlopende animatie op een groot scherm achter het podium, de bandleden van Flying Colors één voor één op onder luid geschreeuw van het publiek. De gepaste opener van de avond is ‘Blue Ocean’, het eerste nummer van het eerste album van Flying Colors. De band bouwt de setlijst logisch op; het tweede nummer, ‘A Place In Your World’, is afkomstig van het tweede album, ‘Second Nature’. Drummer Mike Portnoy neemt vervolgens even de tijd om een praatje te maken met het publiek: hij geeft aan hoezeer de band uitkeek naar het concert in Tilburg vanwege de geschiedenis die de bandleden met de stad en zaal hebben, en hoeveel plezier ze hebben in het samen spelen aangezien ze daar in hun drukke muzikantenbestaan helaas niet veel tijd voor hebben.
Het concert gaat weer door met als derde nummer ‘The Loss Inside’ van het nieuwe album, dat veel mensen in het publiek al flink geluisterd moeten hebben; er wordt tijdens dit nummer en het erop volgende ‘More’ hard meegezongen. Het enthousiasme in de zaal laait zo mogelijk nog hoger op tijdens het magische ‘Kayla’, een van Flying Colors’ bekendste nummers. Het nummer belichaamt perfect waar Flying Colors om draait; het bestaat uit prog-achtige, ingewikkelde maatsoorten en technische hoogstandjes, op meesterlijke wijze gecombineerd met pakkende melodieën en originele teksten. Een bas-solo leidt het nummer ‘Geronimo’ in, en een nog aangrijpender intro is Casey’s verhaal voor het nummer ‘You Are Not Alone’. Hij vertelt hoe hij tijdens de overstromingen in Houston in een boot rondvoer om drenkelingen te redden, iets dat niet alleen een grote impact had op zijn kijk op het leven maar ook de verder uitbundige zaal muisstil krijgt. Het gevoelige nummer, dat met name tijdens de akoestische stukjes met Casey’s tere zang indrukwekkend is, wordt vervolgens afgewisseld met het weer opzwepende ‘Forever In A Daze’ waarin de virtuositeit van elk afzonderlijk bandlid perfect in naar voren komt.
De veelzijdigheid van de band blijkt opnieuw als een van Neals favoriete nummers, ‘Love Letter’, de meer pop-achtige kant van de band onthult. De powerballad ‘Peaceful Harbor’ weet de zaal weer stil te krijgen, terwijl het wat ruigere ‘Infinite Fire’ de menigte in een zingende, deinende massa verandert. Als de band vervolgens het podium afgaat, hoeft het publiek niet lang te schreeuwen voor het op een toegift getrakteerd wordt. Met het uitgebreide ‘Cosmic Symphony’, ‘The Storm’ en als laatste ‘Mask Machine’ zorgt de band voor een mooie afsluiter van een veelzijdig en ijzersterk concert.
Flying Colors liet met dit concert zien dat het de status ‘supergroup’ meer dan verdient. Elk bandlid bewees zich als behorende in de top van zijn discipline, en de kracht van de band die met al zijn virtuositeit nog steeds een uitgebreid en algemeen publiek weet te bereiken is ongekend. Door de veelzijdigheid van de nummers kan de band afwisselend met snoeiharde riffs voor een headbangend publiek zorgen, en met aangrijpende nummers een hele zaal ontroeren. Door het overduidelijke plezier dat de bandleden hebben op het podium, met name als ze elkaar opzoeken (Casey springt het drumpodium op en slaat zelfs een arm om Neal heen tijdens het zingen) is het concert niet alleen een feest om te horen, maar ook om te zien. Het Flying Colors-concert was zo de ultieme droom van elke muziekliefhebber, en het is te hopen dat het volgende bezoek van de band aan Tilburg niet lang op zich laat wachten.
