Magnum – The Serpent Rings

Er zullen weinig sympho-rockers zijn die de reeds in 1972 opgerichte Engelse band Magnum niet kennen, sterker, er zijn ijsjes, tv-series en flessen champagne naar vernoemd; zo ongeveer dan. Anyway, de band onder leiding van oldtimers gitarist en componist Tony Clarkin en zanger Bob Catley gaan nog altijd gestaag door. Want voor me ligt studioalbum nummer éénentwintig, jawel! En alweer het tiende album voor SPV. En echt slechte platen zitten daar niet tussen eigenlijk, hooguit wat mindere broeders. Een prestatie die weinig bands hen nadoet. Inmiddels is na 20 jaar trouwe dienst bassist Al Barrow vertrokken en vervangen door Pink Cream’s bassist Dennis Ward. Geen onbekende voor de band, hij speelde in 2008 speelde het soloalbum van Bob Catley in. Voor het totaalgeluid maakt dat niks uit trouwens.

‘The Serpent Rings’ valt in vergelijking tot voorgaande platen net wat heaviër uit zowaar. Met het stuwende ‘Where are You Eden’ als prima rockende opener. De sound is nog altijd uit duizenden herkenbaar: het tapijt van keyboards en gitaar waarover Catley zijn aanstekelijke, bijna opgewekte zangpartijen uitstrooit. Iets heser dan vroeger, maar nog altijd prima bij stem. En altijd veel gevoel voor melodie en met meezingbare refreinen. Nummers als ‘You Can’t Run Faster Than Bullets’ en ‘House of Kings’ leunen wat meer op de slagpartijen van Clarkin en komen daardoor wat zwaarder over. Maar lichtvoetigere songs zijn er ook volop. Ik noteer een mooi opgebouwde ‘Madman or Messia’, het langzame ‘The Great Unknown’ of het zeer melodieuze ‘The Last One on Earth’. Eigenlijk is elke song kwalitatief prima in orde; met een warme productie, volop afwisseling en mooie samenzang tijdens de refreinen. Afwisseling troef.

Om er nog enkele nummers uit te halen. Het lange titelnummer heeft die verhalende ietwat bombastische stijl die de band zo kenmerkt, met dank aan de zanglijnen en mooie opbouw. Wat Keltische invloeden helpen ook bij de sfeer die neergezet wordt, net als het kabbelende instrumentale intermezzo, die lekker de melodieuze gitaarsolo inleidt. Ook het rustig startende ‘The Archway of Tears’ is een uitschieter, vol sympho-invloeden en doet qua sfeer wat denken aan hun ‘hit’ ‘How Far Jerusalem’.

Een nummer als ‘Man’ klinkt dan weer verrassend modern met de hakkende synthesizer-/ gitaarriff, al is daar toch weer dat typische refrein. Afsluiter ‘Crimson on the White Sand’ haalt nog even lekker alles uit de kast wat de band kenmerkt en waar ze goed in is: een sfeervol, bijna filmisch nummer wegzetten met een refrein vol drama.

Kortom, Magnum levert een prima éénentwintigste album af, want echte missers staan er niet op. Voer voor de fans en zeker uit te checken door de rest van de melodic dan wel sympho rockliefhebbers. En tot slot nog een extra compliment voor de mooie, Tolkien-achtige hoes, prima passend bij het filmische karakter van veel van de nummers. (85/100) (STEAMHAMMER/SPV)

LINE-UP

Tony Clarkin – Guitar
Bob Catley – Vocals
Rick Benton – Keyboards
Dennis Ward – Bass
Lee Morris – Drums

TRACKLIST

01. Where Are You Eden? 5:37
02. You Can’t Run Faster Than Bullets 5:40
03. Madman or Messiah 5:18
04. The Archway of Tears 6:21
05. Not Forgiven 5:48
06. The Serpent Rings 6:47
07. House of Kings 4:47
08. The Great Unknown 5:27
09. Man 5:31
10. The Last One on Earth 3:43
11. Crimson on the White Sand 4:53