Alcatrazz – Born Innocent

Jawel, vorig jaar werd het al bekend, onze 72-jarige Graham Bonnet heeft zijn succesformatie Alcatrazz weer nieuw leven ingeblazen. Nou is dat ook weer revolutionair nieuws, aangezien hij in 2019 al toerde onder de naam ‘Alcatrazz feat. Graham Bonnet’ en zijn andere formatie ‘Graham Bonnet Band’ uit vrijwel dezelfde muzikanten bestond. Maar goed, in deze bezetting neemt niet zijn vriendin Beth-Ami Heavenstone, maar oudgediende Jimmy Waldo de bas-honneurs waar. Het zou pas echt spectaculair geweest zijn als een Yngwie Malmsteen of Steve Vai hadden meegesoleerd op dit album. Maar zijn huidige vaste gitaarshred-waarde Joe Stump kwijt zich prima van zijn taak, niet van Malmsteen te onderscheiden bijna!

Zijn historie mag bekend zijn, maar toch een samenvatting. Na een solocarrière waarmee Bonnet vooral in Australië succes had, sluit hij zich in 1979, als opvolger van Ronnie James Dio aan bij Rainbow en neemt het succesalbum ‘Down to Earth’ op. Na twee jaar is de rek er alweer uit en hervat hij zijn solocarrière om zich in 1982 aan de Michael Schenker Group te verbinden waarmee de topper ‘Assault Attack’ wordt ingeblikt. De samenwerking blijkt wederom van korte duur, want een jaar later wordt hij ontslagen en richt Graham zich vervolgens op zijn eigen band Alcatrazz. De piepjonge en onbekende Yngwie Malmsteen speelt het debuutalbum spectaculair vol, een zekere Steve Vai de opvolger ‘Disturbing the Peace’. Beiden zijn klassiekers, mede vanwege het waanzinnig goeie gitaarwerk. Album drie met Danny Johnson valt nogal tegen en daarmee valt ook het doek voor Alcatrazz. Fast forward naar 2020.

De afgelopen jaren heeft Bonnet met zijn eigen band overigens twee prima heavy albums uitgebracht: ‘The Book’ (2016) en ‘Meanwhile, Back In The Garage’ (2018). Aanraders, qua stijl en niveau zeker vergelijkbaar met deze plaat van Alcatrazz! Maar we gaan het hier over zijn nieuwe stukje huisvlijt hebben.

Wat opvalt is dat ‘Born Innocent’ klinkt als de spreekwoordelijke klok: heavy, prima gemixt en uitstekend in balans. Dank aan het producerstrio Giles Lavery, Jimmy Waldo en Andy Haller dus. Het is een stevig en aardig uptempo album geworden die alle vakjes waar de band bekend mee is geworden aantikt: meer dan spectaculair gitaarwerk, de nog altijd verrassend goeie en hoge schreeuwstem van Bonnet (uit duizenden herkenbaar), het gedreven drumwerk en de melodieuze, catchy nummers met prima refreinen. Classic rock met een hoofdletter C.

Om met de gastspelers te beginnen. Die zijn er genoeg en het draagt bij aan de afwisseling in solo’s, al is de ook al bijna 60-jarige Joe Stump een meer dan prima shredder die het alleen ook aangekund had. Maar we horen achtereenvolgens Chris Impellitteri op het vette titelnummer, wijlen Bob Kulick op het lange ‘I Am The King’ en de Japanse gitaarmaestro Nozomu Wakai op het snelle ‘Finn McCool’. Daarnaast heeft Steve Vai de lekkere beuker ‘Dirty Like The City’ geschreven maar er jammer genoeg niet op mee gespeeld. Riot bassist Don van Stavern speelt bas op vijf nummers. Ook Annihilators Jeff Waters speelt een solo, op ‘Paper Flags’ doet hij de tweede. En dan zijn er nog wat minder bekende goden die hier en daar wat bijdragen.

Met dertien nummers is de plaat nogal aan de lange kant, temeer daar er vrijwel alleen harde rocksongs op staan. Pas het voorlaatste nummer ‘Warth Lane’ is een stevige Oosters klinkende ballad, maar wel een erg mooie, waar Bonnet nog even zijn longen eruit schreeuwt en de Italiaan Dario Mollo een gevoelige solo aflevert. Topsong! Afsluiter ‘For Tony’ bestaat uit zang en blaasinstrumenten, apart, maar mooi. Het zal wel een bonustrack zijn en een ode aan een goeie vriend.

Alle andere tracks zijn dus heavy, overwegend snel en staan werkelijk bol van het betere zes- en tegenwoordig zevensnarenwerk. De titeltrack is al bekend als single en geeft een goed beeld van de plaat. Opvolger ‘Polar Bear’ had op de debuutplaat kunnen staan, want heeft wel wat weg van ‘Jet to Jet’, ook qua Yngwie-achtige solo’s. Prima song! Met ‘We Still Remember’ gaat het tempo gelukkig wat omlaag en het blijkt een heerlijk nummer. Ook ‘Something That I Am Missing’ is midtempo, maar verder niet al te opvallend.

‘Paper Flags’ drijft weer op de dubbele bass van de overtuigend drummende Mark Benquechea en is lekker catchy, met dank aan de Hammondorgel van Jimmy Waldo. De songs ‘The Wound Is Open’ en ‘Body Beautiful’ zijn degelijke beukers, maar laten geen blijvende indruk achter. De eerste heeft wat Rainbow-invloeden, de tweede opent met mooi gitaarwerk en heeft een lekkere riff die de song draagt.

De heer Bonnet levert hier een puik plaatje af die zeker alle fans van spectaculair gitaarwerk moeten gaan luisteren, maar eigenlijk voor alle classic rockers wel wat te bieden heeft, al is het maar de prima stem van Graham. Live overtuigde hij me niet vorig jaar, maar in de studio presteert hij meer dan goed, ongetwijfeld met wat technische hulp, maar daarvoor zit je in de studio tenslotte. Het album had wel iets meer afwisseling kunnen gebruiken of enkele nummers kunnen schrappen, maar daarvoor hebben we de ‘nest-knop’ op de cd-speler zitten tenslotte. Een prima comeback wat mij betreft! (87/100) (Silver Lining Music)

LINE-UP

Graham Bonnet – Vocals
Joe Stump – Guitars
Jimmy Waldo – Keyboards
Gary Shea – Bass
Mark Benquechea – Drums

TRACKLIST

01. Born Innocent
02. Polar Bear
03. Finn McCool
04. We Still Remember
05. London 1666
06. Dirty Like The City
07. I Am The King
08. Something That I Am Missing
09. Paper Flags
10. The Wound Is Open
11. Body Beautiful
12. Warth Lane
13. For Tony