Orianthi – O

De Australische 35-jarige gitaarheldin Orianthi Penny Panagaris kun je kennen van haar samenwerkingen met Alice Cooper, Michael Jackson (gespeeld in de tourband van beiden) of van het prima album ‘Radio Free America’ dat ze in 2018 uitbracht samen met haar huidige vriendje Richie Sambora, die we dan weer kennen als ex-Bon Jovi. Of natuurlijk van haar drie solo albums die ze tot nu toe heeft gemaakt, al hebben die hier niet heel veel potten gebroken (in USA, Australië en Japan waren ze aardig succesvol). Of van haar opvallende looks, ook daar kun je moeilijk omheen.

Met deze ‘O’ brengt de bevallige gitariste/ zangeres dus soloalbum nummer vier op de markt. Met hulp van veteraan Marti Frederiksen werd deze gepend, ingespeeld én ingeblikt. Mart is een bekende Amerikaanse producer en songschrijver die veelvuldig heeft samengewerkt met, en hits heeft geschreven voor acts als Aerosmith, Gavin Rossdale, Daughtry, Ozzy Osbourne en Mötley Crüe. Op dat vlak werd er dus weinig aan het toeval overgelaten. En het moet gezegd, het album klinkt gelikt, gelaagd en enorm catchy. Waar haar vorige cd’s toch wat meer op de tienermarkt gericht leken met nogal gladdy poppy rockliedjes, vol spetterend gitaarwerk, dat dan weer wel, heeft deze een volwassener geluid gekregen. Afwisseling troef ook, geen nummer lijkt op elkaar. Het broertje van Marti, Evan, speelde overigens verdienstelijk bas en drums op de meeste songs. Al hoor ik helaas ook geregeld een computerdrum.  

Het project R.S.O. met Sambora gaf al een beetje de richting aan waar deze plaat heen gaat. Al is de blues hier vervangen door gestroomlijnde en uplifting pop. Al overheerst de rock gelukkig, met dank aan de vele vette solo’s die vrijwel ieder nummer opleukt. De in deze tijden helaas toepasselijk getitelde ‘Contagious’ opent zeer verdienstelijk, met een kamerbreed aanstekelijke refrein dat zich meteen diep in je hersenpan nestelt. Mooie moderne combi van pop en rock, waar een Bon Jovi vroeger patent op had. Van dit soort nummers staan er meer op het album. Zoals het midtempo ‘Sorry’ of het meezingbare ‘Impulsive’, tevens de single. 
Songs als ‘Sinners Hymn’ en ‘Rescue Me’ zijn wat heaviër en de mooie, moderne productie maakt het geluid nog wat vetter. Orianthi’s zang is okee, maar vaak nogal bewerkt in de studio lijkt het. Haar stem mist net wat diepte of ‘soul’ zo u wilt, al past het wel bij de muziek. De prachtige bluesy ballad ‘Crawling Out Of The Dark’ springt er uit omdat ze daar echt puur klinkt en de emotie hoor- en voelbaar is, zonder dat de productionele wonderen het geluid aandikken. Hitmateriaal wat mij betreft. De laatste twee songs ‘Company’ en ‘Moonwalker’ zijn me net een tikkeltje te elektronisch en te poppy helaas. Zou die laatste geschreven zijn als ode aan haar voormalig werkgever? Geen idee, maar het album eindigt nogal gladjes en lang niet zo aanstekelijk als dat hij begon.

Orianthi heeft met ‘O’ een aanstekelijk en afwisselend soloalbum gemaakt, waarvan enkele songs best de hitlijsten kunnen beklimmen. En gelukkig is ze haar gitaar niet uit het oog verloren, want spelen kan ze! Wat mij betreft mag ze met Sambora ook een vervolg maken op R.S.O., want dat album sla ik nog net wat hoger aan eigenlijk.
(80/100)(Frontiers Music)

Tracklist

01 Contagious
02 Sinners Hymn
03 Rescue Me
04 Blow
05 Sorry
06 Crawling Out Of The Dark
07 Impulsive
08 Streams Of Consciousness
09 Company
10 Moonwalker

Line up

Orianthi Panagaris (Guitars, Vocals, Programming)
Evan Frederiksen (Drums, Bass)
Marti Frederiksen (Percussion, Programming, Bass on Track 3)